ظهری،
اواسطِ پاییز
بر درخت‌ِ اناری آویزان
به پای زنی افتادم.
خم شد بَردارد
شکسته‌ی سالِ قبل بودم
چنین خشک، بی‌بَرَم دید،
دست کشید وُ رفت

صدیقه نارویی؛ آذر ۱۴۰۳@mabanientezaie

من رهی دزدیده دارم سوی او
زانکه نشکیبم دمی بی روی او

هر زمان زان ره بدو آیم نهان
تا خبر نبوَد کسی را در جهان

راهِ دزدیده میان ما بسی‌ست
رازها در ضمنِ جان ما بسی‌ست

مصیبت‌نامه؛عطار نیشابوری@mabanientezaie

عادت، ساماندهِ کارساز اما کُند که در آغاز ذهن ما را وامی‌گذارد تا هفته‌ها در جایگاهی موقت رنج بکشد؛ با این همه ذهن از آن خرسند است زیرا بدون عادت و تنها با توانایی‌های خود نمی‌تواند جایی را برای ما نِشستنی کند.

در جستجوی زمان از ‌دست‌رفته
مارسل پروست
ترجمه مهدی سحابی@mabanientezaie

بارها بار دنیا آمدم 
رنجی کشیده‌ام مضاعف
در حافظه‌ای پر شده از روزِ الست و شبِ دنیا

درخت دایانا؛ آلخاندار پیثارنیک
فارسیِ صدیقه نارویی

@mabanientezaie

شعری از منوچهر یکتایی

مهاجر

فضای اتاق فضای او نیست
نه زمین سرزمینِ زادگاهی‌ش
آشوب است در خانه‌ی پدری‌ش
و نشانیِ خانه‌اش
تغییر کرده از تصویرِ پریشانیِ نشانیِ خاطرش.

او در جوانیِ خود نیست دیگر
و طولِ راه - نه خسته‌اش کرده -
بی مِیلَش می‌کند
جز از نزدیکی با تنهایی سود نمی‌بَرَد
و این به دلخواه او نیست که پریشان شده

به لبه‌ای می‌نشیند
چمدانش بر رانش
و چمدان یادش را می‌بندد می‌گشاید:
«شغلش در وزارتخانه‌ی درّه‌ها
و حساب خصوصی بانکی‌اش
در آسمانِ آفتابْگزان
و سقفسوراخ‌های آفتابْرَسانِ بازارها.»
چمدانش را می‌بندد می‌گشاید می‌بندد
و سرمایه‌اش اینک - با اُفتی اندک بر قامتش -
در قدم زدن به پیشْمَغازه‌هایِ خیابان
و ایستادن
رفتن
و بازگشتن.
و شب اگر هزار تکه روشنی از بالا دارد
و روزِ او
و خانه‌اش
و زمینش
با وقتِ او
و مقصد
و مِیلَش
فعلا دو سوی معادله است
با هم درست حساب نشدنی
و چمدانش را بر رانش
می‌گشاید او

اینجا اجازه‌ی اقامت دارد او.

@mabanientezaie