‍ ​مرد برای استراحت درون یک قایق درهم شکسته که پر از شن است و وسط بیابان مانند کشتی نوح رها شده است دراز می کشد و مخلوقاتی را که جمع آوری کرده بررسی می کند.
همه این کاغذ بازی های اداری که موید همدیگر اند...قراردادها، گواهی نامه ها، کارت های شناسایی، مجوز های کار، اجازه نامه، ثبت نام ها، قبض، وام، کارت ملی، دیپلم، مجوز موقت، رضایت نامه کتبی، اظهار نامه درآمد، حتی یک تاییدیه شجره نامه...همش همینه؟ شاید من فراموش کرده باشم چیزی رو اثبات کنم. مردان و زنان بنده سوءظن هایی شده اند که برای هم ایجاد کرده اند و مجبورند دلایل جدیدی برای بی گناهی بیاورند. هیچکس نمی داند آخرینش کجا خواهد بود. این بخشی از #نریشن مرد است که بر روی تصاویری از سوپرایمپوز یک زن می آید. بحران هویت و شکست در یک ماجرای عشقی یا سرخوردگی از یک زندگی زناشویی کسالت بار؟!

🎥 Woman in the dunes 1964
join👉 @honar7modiran

خدایان سیزیف را محکوم کرده‌بودند که تخته‌سنگی را بی‌وقفه تا قلّهِ کوهی بغلتاند؛ به قلّه که می‌رسید، تخته‌سنگ با تمامی وزن خود دوباره به پایین می‌افتاد. خدایان به این نتیجه رسیده بودند که هیچ “کیفر”ی بدتر از کارِ بیهوده و بی‌اُمید نیست.

🎬 Woman in the Dunes - 1964

join👉 @honar7modiran

‍ ​زن در ریگ روان، اقتباس از رمانی به همین نام نوشته کوبو آبه، نویسنده سرشناس ژاپنی‌ست که بسیار متأثر از کافکا بود. آبه داستان‌های قدرتمند زیادی نوشته است؛ اما احتمالا زن در ریگ روان بهترین و معروف ترین‌شان باشد.
فیلم درباره‌ی مردی حشره‌شناس به نام نیکی جومپی است که در پی جستجو برای حشره‌ای کمیاب به بیابان ساحلی در نقطه‌ای دورافتاده در ژاپن می‌رود. آرزوی مرد این است که این حشره را کشف کند و نامش در تاریخ ماندگار شود؛ در شنزارها به دنبال جمع آوری و عکاسی از حشرات است. و در پی سوسکی منحصر به فرد است بعضی از آنها را داخل ظرف های شیشه ای می اندازد. اما از آنچه سرنوشت پیش پای او قرار می دهد بی اطلاع است.
مرد حشره شناس با ذره بين و دوربين عكاسي درپي شناسايي موجودات زنده در ماسه هاست. جستجويي از جزء به كل- كل به جزء كه در گُرده تكرار و بقا در چهارچوب تصوير شكل گرفته است. نيكي جومپي، شاهد اسارت اين حشرات در شنهاست همانطور كه ما به سان چشم بيننده شاهد اسارت او در خانه زن ميشويم.
حشره شناس امرنمادين براي شناسايي فرديت بشر معاصر است. آنگونه اي كه حشره شناس بر روي حشرات خم همچون گريگور سامساي مسخ، از آزادي اش محروم گشته و استحاله خودش را به يك ميشود و به نظاره مي نشيند گويي بر روي زندگي خويشتن و فرديت خودش نگاه ميكند.
🎬 Woman in the dunes 1964
join 👉 @honar7modiran

‍ ❗️⁣در فیلم بدنام سكانس معروفی است كه مربوط به بوسه طولانی كری گرانت و اینگرید برگمن است و به طولانی ترین سكانس بوسه تاریخ سینما مشهور است.
اما طبق قوانین اداره سانسور آمریكا در آن زمان مدت بوسه نمی بایست از ٣ ثانیه بیشتر باشد.
در حالی که صحنه‌ی بوسه‌ی معروف اینگرید برگمن و کری گرانت در فیلم «بدنام» 1946، این بوسه سه دقیقه طول می‌کشد. اما در واقع این بوسه هر بار ٣ ثانیه ای با دیالوگی یا تلفنی یا ... قطع می‌شد. برای این موضوع اینگرید برگمان در حال بوسیدن تا ٣ می‌شمرد و بوسه را قطع می‌کرد و بعداز گفتن چیزی دوباره به بوسیدن ادامه می‌داد. این قطع و وصل شدن بوسه‌ها مدام تکرار می‌شود. در نهایت هم هیچ‌کدامش بیشتر از سه ثانیه طول نمی‌کشد. در حالی که هرگز بازوهای یکدیگر را ترک نمی کنند. سکانس در بالکن مشرف به ریو آغاز می شود ، شامل یک تماس تلفنی و بحث در مورد منوی شام است و با فراق درب آپارتمان و در مجموع سه دقیقه طول می کشد. قانون سه ثانیه ای باعث صحنه بهتری شد؛ بوسه واقعی ۱۸۰ ثانیه ای ممکن است شبیه تمرین لوس شدن باشد.
این ایده شکستی برای سیستم سانسور بود و جنجالی در هالیوود آن دوره به پا کرد.
حركت و جابجایی دوربین هم اداره سانسور و هم تماشاگر را فریب می دهد و این طور به نظر می رسد كه برگمن و گرانت ٣ ثانیه در حال معاشقه اند.
? Notorious 1946
Join ? @honar7modiran

در بحث وطن‌پرستي آليسيا با بي‌حوصلگي می‌گويد: «بنده گول اين حرف‌ها رو نمي‌خورم... حالم از وطن‌پرستي و وطن‌پرست به هم می‌خوره...» و در پاسخ به اعتراض دولين می‌گويد: «با يه دست پرچم رو تكون بده‌، با دست ديگه جيب مردم رو خالي كن. وطن‌پرستي شما‌ها اينه. مال خودتون!»

? Notorious | 1946

Join ? @honar7modiran

‍ ?یادداشت اسلاوی ژیژک بر فیلم داگویل به کارگردانی لارس فون تریه

شروع فیلم معرفی این مکان در دکوری خط کشی شده است که مثل نقشه هوایی یک منطقه به نظر می رسد. صدای راوی: ((داگویل در کوه های راکی ایالات متحده آمریکا بود؛ این بالا، جایی که جاده ها به پایان حتمی خود می رسیدند، نزدیک ورودی معدن رها شده نقره. ساکنین داگویل که مردم روراستی بودند شهرشان را دوست داشتند.))
با فون تریه، نه فقط مساله باور مطرح می شود بلکه به شکلی ژرف اندیشانه یا تمثیلی باور به خود سینما مطرح می‌شود. اینکه چگونه امروزه هنوز مردم به جادوی سینما باور دارند. در داگویل، تمام یک شهر روی یک صحنه چیده شده است. البته اکثر موارد سینما همین گونه است اما اینجا صحنه به عنوان صحنه دیده می شود. وقایع در مکانی به عنوان داگویل اتفاق می افتند، شهر کوچکی که در آن خانه ای نیست. تنها خطوطی روی کف وجود دارد که مشخص می کند این خانه است، این خیابان. مرموز است که چرا این مانع باور ما برای همذات پنداری نمی شود؟ که هر چیزی، بیشتر مارا به داخل تنش های زندگی درونی می کشد. منظور این نیست که باور ساده اندیشانه به کار صدمه زده و از طریق وارونه کاری ساختار شکنی شده است. فون تریه می خواهد با جادو جدی باشد. وارونه کاری به خدمت گرفته شده که مارا مجبور به باور کند. رمز کار در این است که حتی اگر بدانیم چه همه چیز روی صحنه چیده شده، و همه چیز ساختگی است، باز هم مارا افسون می کند. این جادوی بنیادی این فیلم است. شما شاهد نوعی صحنه اغواگرید، بعد می فهمید که این صحنه ساختگی است. ماشین های گرداننده صحنه از پشت دیده می شوند اما هنوز مفتون آن هستید. توهم همچنان پافشاری می کند. چیزی واقعی در توهم هست، واقعی تر از واقعیتی که در پشت آن است.
? Dogville 2003
Join ? @honar7modiran

https://youtu.be/cYLYF3f8WWA?si=QRW37wmTYYRVCeYt