• بعضی چیزا دیگه از دست رفته. نمیشه برگشت و درستشون کرد.
  _ یه پسر داشتم توی ۷ سالگیش تصادف کرد و مرد. اگه فقط دستاشو میگرفتم. اگه راننده فقط یه ثانیه زودتر ترمز میکرد. اون الان زنده بود
  این میشه از دست رفته..

تورو دوست داشتم. ولی داشتم.

تو آدم خوبی بودی. ولی بودی.

ما آدمای متقلبی هستیم که هیچ چیز جز تقلید کردن رو یاد نگرفتیم. ما تقلید میکنیم که حرف بزنیم، کلمات رو بکار ببریم، چجوری لباس بپوشم، چجوری بخوابیم، با چی غذا بخوریم، کجا دسشویی کنیم ، چه چیزیو مبدا خوبی ببینیم از چه چیزی فراری باشیم، چه حیوونی رو اهلی کنیم، چه گوشتی رو مصرف کنیم، چه تفریحی رو بکار ببریم، چه آهنگی رو گوش بدیم و حتی از چه چیزی غمگین بشیم.

این روزها هیچ چیز ارزش نوشته شدن ندارد.
فقط میتوان بینا بود.

تولدت مبارک موندنی?

You left an emptiness in me.

بدون هیچ تلاشی برای مقدمه چینی سخنم را با محتوای ذهنیم آغاز میکنم.
جدا از تمام احترامی که نسبت به تمام ضباط جهان و جهانیان دارم باید اعتراف کنم منِ نوعی نسبت به حقوقِ فردی خود هیچ و هیچ اختیاری ندارم. و حال برای چراییش تمام فرهنگ ها و جوامع و حکومت هایی را مقصر میدانم که شاید آن ها هم اجبارا برای ساخت زندگی شاید اندکی مسالمت آمیز میان آدم ها دست به چارچوب های خودساخته ای زدن که زندگی کردن کنار آدمیان کمی قابل تحمل تر باشد. چرا این را می‌گویم وقتی میدانم که باید چنین باشد
زیرا بدین دلیل که اختیار زمانی معنا پیدا میکند که انسانِ بالغ در میان تمامِ گزینه های هستی آن چیزی را بپذیرد که واقعا هستیست.
و برای گردن اندازی ثانی. آن خالقی را مقصر میدانم که برای مختار بودنم نسبت به انتخاب دنیا هیچ توانِ فهمی نگذاشته و وارسته مرا رها در سدِ روانی میان روانیانی‌ در هویدای آدمیان قرار گذاشته‌. نمی‌گویم من هم جزو این دسته نیستم که هستم و چ بسا روانی تر.
ولی ابتدا و انتهای سوالم آن چرایی است که جز خلاء جواب ، جوابی ندارد.
نمیدانم کجا باید دست یاری بجویم. از که بجویم. برای چه بجویم. برای چه کسی. خودم؟ خود کیستم. خود بودن چیست.
و تمام آن پرسش های ناتمامی که عقیده دارم هیچ عقل سلیمی قادر به پاسخگوییش نیست چه بسا که درین دنیای وارسته به بدیهی دید بالا میخواهد و ما تنها موریانه هایی هستیم در خاکی زمینی‌.
#منم

من آدم مهربونی نیستم فقط اونجوری که
آدما باهام رفتار کردن باهاتون رفتار نمیکنم‌.