اگر هیچگونه رانت یا آشنایی ندارین، یکی از راه های درآمد یاد گرفتن فایننس و در ادامه سرمایه گذاری و معامله است. این موضوع در همه جای دنیا جواب میده. اکثر پولدارهای جهان هم همین مسیر رو رفتند. حالا برخی میانبر داشتند، برخی از صفر شروع کردند و پیش رفتند.
واقعیت اینه که در اقتصاد امروز باید باید این موضوع رو یاد بگیرید اگر بخواهین کیفیت زندگیتون ثابت بمونه یا پیشرفت کنید.
گام اول اینه که باید درک کنید پول چیه. ربطش به اقتصاد و اصلا چرا تورم لازمه. چه زمانی وارد رکود میشیم. چه چیزی بخریم؟ چگونه سرمایه گذاری کنیم؟
ربطی به ایران و آمریکا هم نداره. همه جا همینه. اینکه زمین بخرم بندازم یه گوشه خودش گرون میشه هم یه نوع سرمایه گذاریه. اینکه برید چهارراه و دلار بخرید و بعد تبدیلش کنید به یورو و بعد ین ژاپن و کسب سود کنید هم سرمایه گذاری و معامله است. ماشین خریدن، خونه خریدن، طلا و همه چیز همینه.
دوازده سال پیش به من گفتند، من مسخره کردم. امروز دارم به همونا التماس میکنم یادم بدن :)
سعی میکنم از این به بعد بیشتر صحبت کنم از اقتصاد.

شنیده‌ام سخنی خوش که پیرِ کنعان گفت
فِراق یار نه آن می‌کند که بتوان گفت

حدیثِ هولِ قیامت که گفت واعظِ شهر
کنایتیست که از روزگارِ هجران گفت
.
.
هَذَا فِرَاقُ بَیْنِی وَبَیْنِکَ...

نمیدونم از مراحل بزرگسالیه یا زندگی من ولی یک جایی در زندگی ادمی شادی رو در شاد کردن بقیه میبینه. اینکه مثلا مریم خوشحاله و ذوق داره میخواد کاپشن بخره و تو میگردی براش مدل پیدا میکنی، با دوستت حرف میزنی تا حالش بهتر بشه و خوابش ببره، با مامانت حرف میزنی و ازش میخوای کل کارهایی که در طول روز کرده رو تعریف کنه و اونم با ذوق میگه که رفته کلاس یوگا و خانم محمدی که تازه نوه دار شده خیلی خوشحاله. کارهای مالی همخونه ات رو میکنی و یه فایل درست میکنی که بتونه انلاین همه چیو بررسی کنه.
زندگی کلا همینه دیگه. همه چیش توی بقیه داره تعریف میشه. حتی خوشحالی.
میشه ساعت دوازده شب، میبینی همه خوشحالند، میگی خوبه و میخوابی!

خب خودمونی صحبت کنم دچار یاس فانی شدم. راستش فانی بودن همه چیز اذیتم میکنه. اینکه میدانم این حجم از لذت بردن هم تموم میشه و هیچی نمیمونه جز مشتی خاطره که تو چندین سال بعد در باتلاق تنهاییت دست و پا میزنی و تلاش میکنی به خاطر بیاری که آخرین ثانیه‌هایی که اون حس خوب رو تجربه کردی چه شکلی بود. قلبت چطوری میزد و اصلا لحظه‌‌ای که توی جسمت جا نمیشدی چه حسی داشت. دقیقا اون لحظه که ضربان قلبت بالا میره، موها به بدنت سیخ میشن و میخوای پرواز کنی ولی این بدن لامذهب چنان به روحت چنگ انداخته که نمیذاره تکون بخوری.
اینقدر از دست دادم که میترسم دیگه تجربه کنم. برای همین از هرچیز جدیدی بدم میاد.
دیشب با عسل یاد دوستی کردیم که گفته بود نمیدونه خوشحال باشه یا ناراحت، چون دوست جدیدی پیدا کرده و مدت زمانی لذت برده‌ و حالا که موقع خداحافظی رسیده فهمیده که دلش برای یک چیز جدید هم تنگ میشه.
حالا چیزهای جدید برای دل‌تنگی اضافه شده و این ترسناکه.
امان از دنیای فانی. امان لحظات فانی. امان از لذت‌های موقت. امان از هر خنده‌ و خاطره‌ای که بعدا تبدیل به حجمی از بغض و دلتنگی میشه و تو در مقابلش هیچ غلطی نمیتونی بکنی. تنها چیزی که در عالم زورت بهش نمیرسه.
الان کاملا میتونم درک کنم چرا در طول صد هزار سال انسان هوشمند مفهوم آخرت رو ساخته.
آخرت یعنی خارج از این دنیا، جایی وجود داره که تا ابدیت همه چیز باقی است. جاییکه دیگه لازم نیست خداحافظی کنی.
اگر پیامبر میشدم تنها وعده‌ام به انسان‌ها همین بود. می‌توانم خود و احساس‌هایتان را جاودان کنم.
.
پ.ن:
من از دوست داشته شدن بی‌نهایت میترسم چون از دست دادنش بدترین درد عالمه.
.
متاسفانه فانی بودن را هیچ کاری نمیشه کرد. زیستن رنج است. به امید اینکه با فنای ما، رنج هم تمام بشه.

سلام علی الذین قلوبنا تطمئنهم
.
سلام بر کسانی که اطمینان قلبمان بودند.

خب اولین خداحافظی این سری رو هم کردم.
از خداحافظی متنفرم. از اینکه نگاه کنم تو چشم‌های بقیه و بگم خدا نگهدارتون باشه و تصور کنم که دفعه بعد کی قراره ببینم آدم‌هارو و قراره چه چروک‌هایی توی صورتشون باشه متنفرم.
دلم نمیخواست خداحافظی کنم ولی خب آدم‌ها معمولا قبول نمیکنند :)
با هر خداحافظی یک تکه از قلبم کنده میشه
.
امشب به دوستی گفتم محبوب‌ترین چیزی که تو زندگیم دارم کاناله.
کانال نبود من دق کرده بودم.

شهرام کارگر باغ بود، از همان موقعی که پدرش برایش زن گرفت و سپردش به ما در باغ مشغول بود. کود میداد، هرس میکرد، آب میداد و سم می‌پاشید و پاکنی میکرد. چند رفیق ناباب پیدا کرد و معتاد شد. اوایل تریاک می‌کشید بعدتر که خلاف سنگینش شد بنگ. ماهیچه‌هایش تحلیل رفت…

۱۴ سال پیش، اواخر شهریورماه، اردلان رو دیدم و دوست شدیم. اون موقع جهان چیز دیگری بود. اردلان پایه‌ی پیاده‌روی‌های من بود. اینقدر پیاده‌روی میکردیم که حد نداشت.
دست تقدیر یا شاید هم انتخاب‌هامون مارو جدا کرد و تقریبا از پنج سال پیش اردلان رو ندیدم تا امشب که با دوستی رفتم در خونشون و یکهو آمدم جلو و سلام کرد. وسط خیابون زد زیر گریه. حرف نمیزد و فقط گریه میکرد. بعد گفت دلم تنگ شده بود.
از سر شب تا الان دارم به دل تنگی فکر کنم و بلد نیستم توصیفش کنم. اینکه حتی وقتی پیشت هستم هم دلم برات تنگ میشه.
.
بازگردیم به متنی که قراره روی دنده‌هام تتو کنم.
.
وَيَشتاقُهُم قَلبي وَهُم بَينَ أَضلُعي
.
و دلتنگشان هستم در حالی که میان سینه‌ام هستند.

سلام
دندونپزشک داریم اینجا که من بتونم باهاش مشورت کنم؟

سرنوشت‌هامان سراب است...