به جهنم. اینم می‌گذره دیگه.

هیچی برای گفتن ندارم جدا.
نه حرف جالبی، نه ماجرای باحالی!
صرفا پا می‌شم، کار می‌کنم، درس می‌خونم، یوتیوب می‌چرخم، ورزش می‌کنم و همین!
یعنی حتی اینطوری شدم که: خب پرونده‌ای که دیدم رو حداقل تعریف کنم
ولی بعد می‌گم: خب که چی؟ بگم که چی شه؟

انسان بسیار حوصله‌سربر و یکنواختی شدم جدیدا و اصلا دوسش ندارم.
یعنی مثلا از صبح کارهام رو می‌کنم و می‌گم اوکییی شب آن می‌شم با فلان آدم که دلم براش تنگ شده، صحبت می‌کنم.
آن که می‌شم، هیچ حرفی برای زدن ندارم.

You can't help a person who enjoys having depression.

و بله دقیقا همین انتظار رو هم دارم که طرف فکر کنه خدا منو زاییده و بقیه رو ریده.

من قلبم رو هنوز زنده نگه داشتم و بابتش واقعا به خودم افتخار می‌کنم.

بابا چانی مهربون ( اصلانم چیز نمی‌زن-مرد بیاااا از روم رد شو بیا خفم کنننشنشمشمشمشم)?