https://t.me/ysf_edu/6005

از اینجا که منم
تا اونجا که تویی..

- تصویر اگر زیبا نبود، نقاش خوبی نیستی! از نو دوباره رسم کن، تصویر را باور نکن.

شب بخیر.

بچه ها
یکیتون خیلی درست گفت.
من وقتی خودم هنوز به هیچ جا نرسیدم و پشت کنکوری‌ام درست مثل شما،
درست نیست سوال درسی و مشاوره‌ای بپرسید ازم.

از این به بعد باید حواسم باشه کلماتم هرمافرودیت باشه.

داشتم با یکیتون صحبت میکردم و خیلی ریلکس بهش میگفتم دخترم!
آخرش میگه من پسرم:|

من همیشه عادتمه تو بدترین و بهترین لحظاتم تنها باشم.
انگار دوست دارم وقتی تا اون حد غمگینم یا برعکس
وقتی بی‌اندازه خوشحالم خودم باشم و خودم.
نه اینکه کسی نباشه یا کسی نخواد تو اون لحظات کنارم باشه،
نه.
فقط انگار هیچکس نمیتونه عمق اون غم یا شادی رو درک کنه و فقط خودم ارزش اون لحظه رو میدونم.

این دوتا عکس ارتباط تنگاتنگی دارن واسم.
هرموقع اون کلمه قرمز رنگِ پنج حرفیِ لعنتی رو میدیدم حسی داشتم که هیچ کلمه‌ای توان توصیف سنگینی اون حسم رو نداره.
فقط یادمه هندزفریمو برمیداشتم و پناه می‌بردم به اینجا
و ساعت ها خیره‌ی این منظره می‌شدم.
به هیچی فکر نمی‌کردم، فقط اجازه میدادم دخترک درونم که حالا شکسته تر از هر زمان دیگه‌ای بود بتونه این حجم عظیم غم رو هضم کنه.
از شوک، اشکی نمی‌ریختم.
فقط خیره بودم.
گیج و گنگ
دلم نمی‌خواست تا چند ساعت کسی رو ببینم.
از همه دنیا متنفر بودم.
از خودم،
از نسیمی که به صورتم می‌خورد و موهامو بهم می‌ریخت،
از تموم ترحم هایی که نثارم میشد،
از همه چی..

اما اینبار؛
دلم میخواد اینبار که روبروی این منظره می‌شینم،
دیگه هیچی این شکلی نباشه برام.
دلم میخواد اشک شوق بریزم اینجا.
دلم میخواد اون شادیِ وصال قلبم رو به تپش دربیاره
و من رسیدنم رو
تمام اون چیزی که به این دختر بدهکارم رو
اینجا با خودم جشن بگیرم..