‏او جزئیات جهان را بیش از دیگران حس می‌کرد، به آسمان بیشتر از اجسام زمینی نگاه می‌کرد، روح وحشی خود را با طبیعت، کتاب‌ها و فیلم‌ها رام می‌کرد و طریقه‌ای از زندگی را در پیش می‌گرفت که به جنون نزدیک‌تر بود تا زندگی عادی. او مرگی زندگی‌کننده بود.

بیش از ظرفیتش رنج می‌کشید و هر چه خود را عمیق‌تر می‌ساخت، رنج‌ بیشتری در او فرو‌ می‌‌ریخت. دلش می‌خواست تمام وجودش را بالا بیاورد و برای همیشه خالی و آرام و بی‌رنج و‌ بی‌خاطره شود.

‏می‌گفت دوستت دارم،
و مرگ من به تعویق می‌افتاد!

یه روزايى بود مثل يه جنين مرده،تو خودم فرو ميرفتم ،بى حركت ،بدون غذا،بدون اينكه كسى حتى بدونه زنده ام يا مرده،من فهميدم احساس خطر دائمى من نسبت به رها شدن غير واقعى نبود،همه رفتن، چون قرار نبود بمونن ،قرار و تعهد فقط يه حرف بود ،اون روز ها معنى درد همراه رشد رو لمس كردم.

دوست داشتنش شبیه لبه‌ی زندگی بود، نمی‌داشتی‌اش سقوط حتمی بود.

‏کاش دستانت ؛
زودتر از مرگ به قلب من می‌رسید.

احتمالا کنار پنجره یا در تراس ایستاده‌ای. نیمه‌مست، سیگار می‌کشی و ژاک برل یا آزناوور یا شجریان گوش می کنی. احتمالا کمی غمگینی. احتمالا کمی کلافه‌ای.
‏عزیزم، مرا به یاد داری؟

‏به تو دیر رسیدم.
مجبورم رهایت کنم.همین لحظه آخرین رویای تو را دیدم و دیگر فراموشت خواهم کرد.
‏اگر پس از مرگ، زندگی دیگری در کار بود،منتظرم بمان.

امروز بیشتر دلتنگ تو ام.
‏می دانم
‏پایان دلتنگی من برای تو، مرگ است.
قول میدهم
‏فردا هم دلتنگ تو خواهم بود.

تا بحال به این موضوع فکر کردید که چرا انسان هایی که به دلیل بعضی از بیماری ها ، از زمان تقریبی مرگشون مطلع میشن انقدر اصیل،ناب و تمام و کمال زندگی میکنند و جام زندگیرو جوری سر میکشن که حتی قطره ای هم هدر نشه؟
انسان در بخش تنظیمات ناخودآگاه خود
ساز و کار هایی رو ست کرده که از اون در برابر ناملایمات جهان محافظت میکنه ناقافل ازینکه این ترفند ها مانع زیستن انسان برای همه ی زندگیِ ؛
معمولا بعد ازینکه مصیبتی برما وارد میشه ، پیشنهاد اطرافیان سرگرم کردن خودمونه،درحالی ک این بزرگ ترین سد در برابر آگاه شدن انسانه. پس اگر رنجی دارید این رنج رو با تمام چشمتون ببینید و از آگاه شدن حراس نداشته باشید؛
مثل بیماری که با آگاهی از زمان نیستی خودش ، دوش ب دوش زندگی و مرگ پایکوبی میکنه.