در یونان قدیم رسم بود که وقتی عاشق کسی می‌شدند، یک مشت آب باران برایش می‌بردند، وقتی معشوق آب را می‌نوشید، میگفتند به عشق متعهد می‌ماند.

در این ترانه هم می‌شنویم:
دستان خالی‌ام در شبی بارانی پی تو می‌گردند
نمی‌دانم کجا پیدایت کنم
روزگاری را به یاد دارم که عاشقم بودی، حالا فقط باران مانده
روزی روزگاری به یاد دارم که عاشقم بودی، حالا فقط سکوت مانده
ترس چنان در صدایم رخنه کرده که حتی توان گریستن ندارم
از وقتی رفتی هزار چشمِ به راه مانده برایم مانده (ترجمه کلمه به کلمه‌ش کمی فرق داره و در فارسی به گمانم این چشم به راهی رساتره)
صبح می‌آید و می‌رود
اما تنها اندوه برای من می‌ماند
گویی [صبح] مرا از یاد برده؛ چنانکه تو از یادم بردی.‌....

@Liszt0maniaa

مثل لحظه‌ی عزیمت ابدی پرنده از لانه‌ی پدر و مادرش بعد از یاد گرفتن پرواز، بزرگ شدن هیجان‌انگیز و بسیار غم‌آلوده عزیزکم.
از همون‌جایی که باید تنها راه بیفتی توی آسمونِ اغلب طوفانی زندگی. باید تنها بپری، تنها از دست بدی، تنها زخم بخوری، تنها برای خودت آشیانه بسازی و غم‌هاتو کول کنی و این‌ور و اون‌ور ببری.
انگار کن که بچه‌ای بین پدر و مادرش ایستاده و دست‌های هر دو رو گرفته؛ یک دفعه پلکی بزنه و ببینه دست‌هاش روی آسمونه و خودش باید بقیه راه رو پیدا کنه.
بعد یهویی یه جایی حوالی سی سالگی، توی یه روز زمستونی برای اولین بار دلتنگ گذشته می‌شه. دوست داره زنگ بزنه یکی بیاد دنبالش و مراقبش باشه و بهش بگه می‌دونم اون بیرون چقدر همه‌چی سخته ولی تو کی وقت کردی این همه زخم بخوری بچه؟ دوست داره یکی اشتباهاتش رو ببخشه، یکی بهش آسون بگیره، یکی شب‌ پتو رو روش بندازه، یکی دستشو سفت نگه داره و با خودش ببره جلو، یکی بگه لباس‌های مدرسه‌ت رو اتو کرده‌م، بگه برگرد و زخم‌هات رو پس بده، غم‌هات رو هم.

این راهیه که هزاران هزار ساله هر موجود زنده‌ای می‌ره، پس چرا هنوز گاهی انقدر سخته عزیزکم؟

سپیده، آخرین روز بهمن سال سه

‏جای زخم‌هایی که زده بودم را،
‏نمی توانستم خوب کنم.
‏جای زخم‌هایی که زده بودی را،
‏نمی‌توانستی خوب کنی.

‏~
‏بیرحان کِسکین

این آهنگ رو با این توضیح برام فرستادن:

این آهنگ متعلق
به فیلم City Of Angels و از نقطه نگاه فرشته نوشته شده، فرشته ای که حاضر بود از ابدیت سقوط کنه تا تنها برای یک بار گرمای لمس عشق رو روی تن دردمندش احساس کنه.
@hamid59salimi
و شب بخیر به تو و زخم‌هایی که زدی چون دوستش داشتی، و زخم‌هایی که خوردی چون دوستت داشت. ❤️

حس می‌کنم این بار غم مثل یک بیماری‌ای که هیچ درمانی نداره افتاده به جونم و هر روز داره بیشتر تو بدنم پخش می‌شه.

امیدوارم جاهای زیادی برای رفتن مونده باشه. لحظه‌های عالی برای زندگی کردن. دوست‌های واقعی زیادی برای دوست شدن. آدم‌های که اگه یک روز نباشی دلتنگت بشن. امیدوارم عشق هنوز از بین نرفته باشه. ارامش زیادی برای حس کردن مونده باشه. دست‌هایی برای گرفتن. رویاهایی برای رسیدن. شب‌های زیادی برای خوشحال خوابیدن. امیدوارم این تموم ماجرا نباشه. واقعا امیدوارم خونه‌ای برای رسیدن وجود داشته باشه.

‏«در میان دلی و
‏خواهی بود
‏خویش را
‏چند بر کران داری

‏راز من در غمت
‏چو پیدا شد
‏روی تا کی
‏ز من نهان داری

‏گر نهانی و بی‌وفا
‏چه عجب
‏جانی و
‏عادت جهان داری»

‏انوری

ما مقدس آتشی بودیم، بر ما آب پاشیدند.