سالهاست اتاقم این اتاقه. حالا باید خالی شه از تختم، لباس‌هام، گلم، میز و پرده‌م. خالی از من. امشب جزء به جزء نگاه کردم اتاقم رو. به قاب روی دیوار، رنگ دیوار، لباسهای آویزون پشت در. لمس کردم سردی سرامیک رو، پنجره‌ رو با دیدِ تیکه آسمونی که پیداست.
سخته واسم جدا شم از تیکه‌ای که همیشه برام نقطه‌ی آرامشم بوده توی این خونه. میدونم خونه‌ی جدید آسمون همون آسمونه، خاک همون خاک، هانیه همون هانیه. میدونم و سخته برام.
بین موندن توی نقطه‌ی امن و اشتیاق به تجربه‌ی جدید رفت و آمد میکنم دائما. چیزی که از این خونه و اتاق برام می‌مونه حس و حالشه. از همه‌ی این سالهای پیش رو که گذشت چیزی که مرور میشه و موندگاره حسِ این خونه‌ست. چون ما هرچیزی/ هرکسی رو هم که فراموش کنیم، حسی که اون چیز/ کَس در ما ایجاد کرده رو فراموش نمی‌کنیم.
و هرباره با خودم مرور میکنم؛ «به ناشناخته‌ها حمله نکن، درش ماجراجویی کن.»

انگورها در هر حالتی پربرکت هستند الا وقتی که فراموش بشوند.

ما به چی زنده‌ایم؟ همین پنج دقیقه توی رخت‌خواب موندن بعد از صدای آلارم گوشی؟ پنجره رو باز کردن و دیدن بارون؟ شوق بوسیدن یار؟ دست کشیدن روی نوشته‌های کتاب؟ لاک زدن بعد حموم؟ ناز کردن گربه‌های توی خیابون؟ دیدن خودمون توی آینه؟ یا نکنه فکر میکنیم با داشتن یه موبایل گرون توی دست زنده‌ایم؟ یا رفتن به لوکس‌ترین هتل؟ یا شایدم با خوردن خاویار و سوشی؟
ماهی با آب زنده‌س و آدمی با جزئیات ساده‌ی زندگی.

آنچه مرا وادار به زندگی میکرد، شوق تجربه‌‌های نازیسته بود.

من به آدم‌ها خیلی گوش میدم. داستان‌هاشون رو میشنوم. یچیزی که قابل تأمله اینه که یه شخصی که دنیاش کوچیکه و محیط اطرافش رو فقط میشناسه؛ داستانش، حرفاش و تجربیاتش به اندازه‌ی شخصی که این سر شهر و کشور رو تا اون سرش رصد کرده و دنیای گسترده‌ای داره، ارزشمند و مهمه. اگه یکی حرف از تجربه‌ی قهوه گرفتن از سر کوچه و هم صحبتی با صاحب کافه براش جذاب و ماجراجویانه‌س، برای یکی دیگه صحبت از تجربه‌ی دیسکو رفتنش یا رقص تانگو با پارتنرش جذابه. درواقع اهمیت تجربه‌شون بسته به مقیاس کوچیکی/ بزرگی دنیاشون یکیه.

کاش برگِ روی درخت بودم که باد تکونم میداد.

be brave.

آذر صفر سه، هشت پی ام: هوای نسبتا سرد و بالکن و ماه و موزیک با یه حسِ لطیف.

سروش صحت یه جا گفت: بودن و نبودن یکدیگر را می‌آفرینند.
این مرد برای من انسانِ عجیبیه واقعا.