این پیام گلبو، داره به ما میگه که این بلای ایرانی بودن، حتی با مهاجرت به اون سر دنیا هم قرار نیست از سرمون کم بشه. ما در خیال خودمون یه آرمان‌شهر می‌سازیم، کلی فایده های مهاجرت به اونجا رو برای خودمون تعریف می‌کنیم، با بدبختی و ماتحت‌پارگی انجامش میدیم، ولی در نهایت به واسطه ی اینکه خانواده مون اینجان و یه گوشه از قلبمون همیشه درگیر ایرانه، از درون همچنان غمگین می‌مونیم.

ایرانی بودن بدترین بلایی بود که سرم اومد. یه بلای مداوم، مستمر، همیشگی.
شبیه به یک کد environment، که محیطِ یک برنامه رو میسازه، هربار کامپیوتر رو روشن میکنی بدون اینکه کاری کنی، خود به خود اجرا میشه. زندگی منم همینجوریه، محیط زندگی‌م ایرانی بودنه و من این وسط دارم دست‌وپا میزنم.
تأثیرِ ایرانی بودن هر لحظه از زندگی‌م اجرا میشه.
هرجا باشم و در هرکاری، نمیتونم ازش فرار کنم.
هست همیشه، مؤثر، پررنگ.

کاش زبان‌فارسی بلد نبودم و نمیتونستم اخبار فارسی‌زبان رو دنبال کنم.

شاید یه عده فکر کنن که وقتی دیگه چیزی نداشته باشیم نفرین نفت هم تموم میشه و بالاخره دنیا دست از سرمون برمی‌داره تا بتونیم مملکتمون رو خودمون اداره کنیم که باید بگم ممکنه ولی اگه هم یه روز بخوان ولمون کنن تو یه وضعیتی مث کره شمالی یا حتی بدتر ازون افغانستان طالبان ولمون میکنن. زمانی دست از سرمون برمیدارن که دیگه هیچ نفعی براشون نداشته باشیم که درواقع وقتیه که تمام منابعمون و فرصت های اقتصادی و استراتژیکمون رو از دست داده باشیم. اونوقت دیگه چیزی نمونده که بخوایم باهاش آینده ای بسازیم چون نخبه ها که هیچ پخمه های مملکت هم دارن به سرعت میرن و به لطف دهه ها کودن‌پروری سیستماتیک نظام رانتی و سهمیه ای منابع انسانی کافی برای بازسازی سیستم رو نداریم. کشور داره تبدیل به یه کویر بی آب و علف پر از زباله میشه که منابع معدنیش رو بخاطر استفاده ی بی رویه ازبین بردن و طبیعتش رو نابود کردن. اقتصاد و توریسمش هم در اثر دهه ها مدیریت نامناسب انقدر عقب مونده و آسیب دیده که بدون کمک سرمایه گذاری خارجی قابلیت رقابت با هیچ کشوری رو نداره.

خلاصه بگم اینا اون روزی ولمون میکنن که دیگه چیزی برای خوردن و بردن نمونده باشه تو این فلات.

همکار این مرد پیام داده بهش که من از ناراحتی میخوام برم کانادا. همینقدر حساس :))) بابا بشین یه گوشه انگار قراره ارزش دلار تو چهارسال نصف بشه.

آدم‌هایی که با هرچیزی بغض میکنن و احساساتی میشن و یه جورایی ترحم میخرن کله‌م رو چیز میکنن. محکم باش یکم. اه.

مولانا میگه «گر تو با بد بد کنی پس فرق چیست؟»
این جمله سال‌ها سرلوحه زندگی من بود. اما الان میگم کی گفته در انتقام نگرفتن، در بد نبودن با کسی که بد کرده باهات، کمال هست؟ دین؟ معنویات؟ خدا؟

منظورم این نیست انتقام‌جو و کینه‌توز باشیم، ولی اینم نه که فاز بگیریم آره من میبخشم همه رو من خیلی خوبم من خیلی فراموش‌کارم. اگه میتونی ببخشی دمت‌گرم، اگه میتونی فکر نکنی بازم دمت‌گرم، اگه زندگی‌ت رو به شکلی ساختی که کسی که بهت بدی کرده اصلن به چشمت نمیاد، ایول داری، good for you.
ولی کسی که زده دهنت رو سرویس کرده رو چرا دوباره باید بهش برگردی؟ چرا دوباره باید به همون اندازه بهش محبت کنی؟ چرا دوباره باید بهش فرصت بدی که بد نباشی؟چرا باید یادت بره؟

یه چیزی بگم قبلش، من فکر میکنم تنها فایده خوبی کردن برای یه آدم معمولی اینه که یه هورمونی در وجود آدم ترشح میشه که باعث راحتی خیال میشه. همین.

حالا سوال؟ آیا هیتلر هم با خوبی کردن این هورمون در وجودش ترشح میشد؟ این صفت رو داشت؟
نه. اون با شکنجه کردن بقیه خیالش راحت میشد و اصلن در وجودش رحم نداشت، یه نقاشی میکشید و خیال میکرد که عه روحیه لطیفی دارم، اما در نهایت روی انسان زنده آزمایش انجام میداد. با این کار بود که شب راحت میخوابید.
پس باز اینجا این جمله چالش‌برانگیز میشه که آیا خوب بودن لزومن باعث راحتی خیال و در نهایت رسیدن به اهداف انسان میشه؟

امروز برای دقایقی دلم تنگ کارگرشمالی شد، نشستم یوتوب یه ویدئو دیدم. یه نفر داخل ماشین از انقلاب تا کارگرشمالی رو تصویربرداری کرده بود. حدود هفت‌هشت دقیقه ویدئو بود، دیدم، بعضی‌ جاها ویدئو رو pause زدم، لبخند زدم، یادآوری کردم، حالم خوب شد و برگشتم به پوسته‌ی محکمم و سرم رو آوردم بالا. خودم رو دیدم بین یه عالم آدم غریبه، که هیچ اشتراکی با همدیگه نداریم که هیچ، که هیچ درکی از چیزی که من در این لحظه بخاطر جبرجغرافیا احساس میکنم ندارن، هیچوقت تجربه نکردن، نه خودشون، نه احتمالن اجدادشون و نه بچه‌هاشون. با لبخند و آرامش کافی سفارش میدن و صحبت میکنن، درحالی‌که من چیزی رو فقط به صرف اینکه یه جای دیگه در این زمان به دنیا اومدم مجبورم تحمل کنم. خاورمیانه یعنی یا جنگ و خونریزی، یا مهاجرت، یا فقدان و دوری، یا مرگ و رنج. برای همینه هرروز که میگذره بیشتر از روز قبل مفهوم عدالت برام خنده‌دارتر میشه و باورهام کمرنگ‌تر.