هربار باهاش جلسه دارم احساس میکنم خنگ‌ترین موجود دنیام.

امروز یه فرمول نشون داده بهم، که دانشجوی سابقش یه تیکه بهش اضافه کرده و روی اون تز داده و بعد رفته پست‌داک یه جای بهتر، درمورد یه موضوع واقعن خاص، که از قضا سر کلاسی که دوسال و نیم پیش با استادم داشتم، یه اشاره ریز بهش کرده، میگه یادته؟ گفتم نه. گفت فکرکن بهش ببین یادت میاد چیه؟ گفتم نه.
گفت پسر منم هربار از دانشگاه میومد خونه سرش رو کج میکرد میگفتیم چیکار میکنی؟ میگفت هیچی بابا دارم چیزایی که امروز داشتم رو از گوشم بیرون میکنم :))) توام درسات رو همینجوری خوندی؟
اگه انقدر سرجلسه‌ها آدم رو نمیخندوند و شوخ طبع نبود واقعن قابل تحمل نبود.

بعدم گفت برگرد به دیتاست فیلم که داشتی و همون خوبه، بهش زمان فیلم‌ها رو اضافه کن و ژانر رو حذف کن. دیگه جرأت نکردم بگم خودت گفتی کار نمیکنه.

این پیام گلبو، داره به ما میگه که این بلای ایرانی بودن، حتی با مهاجرت به اون سر دنیا هم قرار نیست از سرمون کم بشه. ما در خیال خودمون یه آرمان‌شهر می‌سازیم، کلی فایده های مهاجرت به اونجا رو برای خودمون تعریف می‌کنیم، با بدبختی و ماتحت‌پارگی انجامش میدیم، ولی در نهایت به واسطه ی اینکه خانواده مون اینجان و یه گوشه از قلبمون همیشه درگیر ایرانه، از درون همچنان غمگین می‌مونیم.

ایرانی بودن بدترین بلایی بود که سرم اومد. یه بلای مداوم، مستمر، همیشگی.
شبیه به یک کد environment، که محیطِ یک برنامه رو میسازه، هربار کامپیوتر رو روشن میکنی بدون اینکه کاری کنی، خود به خود اجرا میشه. زندگی منم همینجوریه، محیط زندگی‌م ایرانی بودنه و من این وسط دارم دست‌وپا میزنم.
تأثیرِ ایرانی بودن هر لحظه از زندگی‌م اجرا میشه.
هرجا باشم و در هرکاری، نمیتونم ازش فرار کنم.
هست همیشه، مؤثر، پررنگ.

کاش زبان‌فارسی بلد نبودم و نمیتونستم اخبار فارسی‌زبان رو دنبال کنم.

شاید یه عده فکر کنن که وقتی دیگه چیزی نداشته باشیم نفرین نفت هم تموم میشه و بالاخره دنیا دست از سرمون برمی‌داره تا بتونیم مملکتمون رو خودمون اداره کنیم که باید بگم ممکنه ولی اگه هم یه روز بخوان ولمون کنن تو یه وضعیتی مث کره شمالی یا حتی بدتر ازون افغانستان طالبان ولمون میکنن. زمانی دست از سرمون برمیدارن که دیگه هیچ نفعی براشون نداشته باشیم که درواقع وقتیه که تمام منابعمون و فرصت های اقتصادی و استراتژیکمون رو از دست داده باشیم. اونوقت دیگه چیزی نمونده که بخوایم باهاش آینده ای بسازیم چون نخبه ها که هیچ پخمه های مملکت هم دارن به سرعت میرن و به لطف دهه ها کودن‌پروری سیستماتیک نظام رانتی و سهمیه ای منابع انسانی کافی برای بازسازی سیستم رو نداریم. کشور داره تبدیل به یه کویر بی آب و علف پر از زباله میشه که منابع معدنیش رو بخاطر استفاده ی بی رویه ازبین بردن و طبیعتش رو نابود کردن. اقتصاد و توریسمش هم در اثر دهه ها مدیریت نامناسب انقدر عقب مونده و آسیب دیده که بدون کمک سرمایه گذاری خارجی قابلیت رقابت با هیچ کشوری رو نداره.

خلاصه بگم اینا اون روزی ولمون میکنن که دیگه چیزی برای خوردن و بردن نمونده باشه تو این فلات.

همکار این مرد پیام داده بهش که من از ناراحتی میخوام برم کانادا. همینقدر حساس :))) بابا بشین یه گوشه انگار قراره ارزش دلار تو چهارسال نصف بشه.

آدم‌هایی که با هرچیزی بغض میکنن و احساساتی میشن و یه جورایی ترحم میخرن کله‌م رو چیز میکنن. محکم باش یکم. اه.