دیگه واقعاا سگ هم یلدا نمیاد سرکار?

دیگه واقعاا سگ هم یلدا نمیاد سرکار?

قرار بود امشب زود بخوابم، وقتی از سرکار برگشتم با مامانم تلفنی صحبت کردم، آرایشم رو پاک کردم، آهنگ گوش کردم، رقصیدم، گریه کردم و یهو تصمیم گرفتم کتم رو کوتاه کنم ولی پشیمون شدم و میخوام درباره فلان مشتری با دوستم حرف بزنم.

دیشب با افکارم همخواب بودم. میان بوسه‌های مکرر سوالی ذهنم رو درگیر کرد: چه‌قدر لایق دردیم؟ انسان تا کِی باید کنار گذاشته شدن را بچشه؟ چطور از حس طرد شدگی قدرت ساخت؟! با گفتن من نیاز به هیچکس ندارم؟! خب نداشته باشم، که چی؟! به کودکی که میان هم‌بازی‌هایش با عشق خالصانه‌، عروسک‌هایش رو تقسیم می‌کنه و طرد میشه باید چی گفت؟! بهش بگیم اشکالی نداره لایق عروسک‌های رنگارنگ تو نبودن یا بگیم هم‌بازی‌های دیگه‌ای هم داری؟! من که بهش گفتم عروسک‌هاتو جمع کن، دیگه نباید بازی کنی.

انگار قلبم رو کندن و جای خالی قلبم درد میکنه.

جمعه‌ها غم دیگه بی‌داد می‌کنه. آدم از دست خودش خسته می‌شه، با لب‌های بسته فریاد می‌کنه.

کاش یه بار هم که شده من رو با اشتباهاتم بپذیری و پناهم باشی.

کاش یه بار هم که شده پشتم باشی.

یه شبهایی هم میاد که از شدت خستگی و درد نمی‌تونی بخوابی.
شبهایی میاد که از سرکار جوری خسته برمی‌گردی که بدون عوض کردن لباست، خوابت می‌بره.
شبهایی میاد که از شدت خستگی جسمی فقط میشینی تو تختت و گریه می‌کنی.
یا شبهایی که مدام با خودت تکرار می‌کنی: بسه. خلاص کن خودتو.
حتی ممکنه شبی بیاد که می‌خوای به همکارت بگی: من فردا نمیام. چون زنده نیستم. و هی پیامت رو پاک می‌کنی یا کنسلش‌ می‌کنی.
بذار بهت بگم این شبها هم صبح میشه و دوباره تو چرخه زندگی میدویی.
دووم بیار. قوی بمون. ادامه بده و بخاطر سپری کردن این شبها به خودت افتخار کن‌.

تو مسبب شدی که حتی ورژن موفق، مرتب
و اراسته‌م، وزن ایده‌الم، پوست شفاف و پر انرژی بودنم رو هم دوست نداشته باشم.