تمام مادران، زیباترین مادران‌اند.
تو، زیباترینِ زیبارویان،
سیزده سالگی ازدواج کردی.
پانزده سالگی مرا به دنیا آوردی.
بیست‌وشش سال‌ات بود
که زندگی‌نکرده، پَر کشیدی.
این دلِ سرشار از عشق را وام‌دارِ تو هستم.
حتی یک عکس از تو ندارم
عکس گرفتن گناه بود.
نه سینما را دیدی، نه تئاتر را.
برق، گاز شهری، آب، بخاری
و حتی تخت‌خواب در خانه‌ات نداشتی.
به دریا پا نگذاشتی.
خواندن و نوشتن نمی‌دانستی.
چشمان زیبایت،
از پسِ روبنده‌ی سیاه، دنیا را تماشا کرد.
در بیست‌وشش سالگی،
زندگی‌نکرده، پَر کشیدی...
مادران، دیگر بدونِ زندگی‌نکردن، نخواهند مُرد؛
چنین بوده،
اما چنین نخواهد ماند!

عزیز نسین

t.me/Shekanjeh_omid

در میان شاعرانِ زمان ما، سیاوش کسرایی کسی است که شعرش همواره در راستای زندگی و تکاپوی مردم بوده؛ در تاریک‌ترین روزها از خورشید فروزنده‌ی فردا یاد کرده، نومیدان و خستگان را به پایداری و تلاش و امیدواری خوانده است. کمترین پیچ و خَم و فراز و نشیبِ جنبش مردم، در گذار سال‌های ننگ و نَبَرد پس از کودتا، انعکاسی نهفته و آشکار در سخن او داشته است و این گوشه‌ای از شایستگی و ارج اوست که شعرش در تنگنای ناروایی روزگار از راه درستی که یک بار یافته انحراف نجسته است!
محمود اعتمادزاده "به‌آذین"
t.me/Shekanjeh_omid

"چراغ"

راه را
رهروان پدید کرده‌اند و راه،
رهنمای رهروان بُوَد کنون.

گرچه راه خود نشانه‌ای‌ست پایِ اشتیاق را
می‌نهند گاهگاه
رهروان ز خویشتن بر آن نشانِ خون.

راهِ بسته هست وُ راهِ کج.
کوره‌راه هست وُ شاهراه.
خونِ رهسپردگان و پویه‌ی زمان،
چراغِ رهنماست
تا عیان کند به ما
راه را ز چاه.

رهروا، عزیز رهروا!
راهِ سربه‌سر چراغ را ببین
راهِ در افق دویده، راهِ غم‌شکاف!
همّتی، که باز پا نهیم بر دراز راه
رغبتی که همرهانه بگذریم زین شبِ سیاه!

سیاوش کسرایی
t.me/shekanjeh_omid

روزی می‌آید که جهان،
کودکستانِ بی در وُ دروازه‌ای خواهد شد،
آن‌جا هر کسی
وظیفه‌ی خود را
از "الف" تا "ی"
به نیکی وُ راستی آموخته است.
یکی مهربانی را
نقاشی می‌کند
دیگری گل‌ها را
به خانه‌ی نور می‌خوانَد
و سومی هم
مشغولِ سرودنِ ستاره
در ستایشِ انسان می‌شود.
آن‌جا،
از نام وُ نشان وُ قبیله
خبری نیست.
و نه همهمه را،
همه،
هم را
عزیزم... عزیزم
صدا می‌زنند.
روزی می‌آید
که کوچه‌ها وُ کپرها وُ پارک‌ها را،
به‌نامِ ستاره وُ
صلح وُ
سعادت وُ
سوسیالیزم
می‌خوانند.
آن روز... محبوبِ من!
برای رسیدن به تو
نیازی به کدخدا وُ خانه وُ بهانه نیست؛
من
برای تنهاییِ تو
ترانه‌ای ترتیب می‌دهم،
و تو هم
با اشاره‌ی پلکی
جواب جهاز وُ مهر وُ مهریه را خواهی داد؛
این است سرنوشتِ سپید و ساده‌ای
که در انتظارِ انسان است!

سید علی صالحی_ تهران ۱۳۶۰

t.me/shekanjeh_omid

درود آتشین به خاطره‌ی تابناک شهدای ۱۶ آذر و همه‌ی شهدای جنبش دانشجویی و جنبش آزادی‌خواهی میهن.
شانزدهم آذر ۱۳۳۲، روزی که خورشید زندگی سه دانشجوی مبارز دانشگاه تهران به تاریکی نشست. تیری که از جانب خصم رها شد، صف متحد دانشجویان مخالف رژیم را هدف گرفت که در آن قلب توده‌ای و مصدقی در کنار هم می‌طپید و از آن سه تَن که بر خاک افتادند، دو تَن توده‌ای بود و یک تَن مصدقی! شهادت حماسه‌آفرین مصطفی بزرگ‌نیا، مهدی شریعت‌رضوی و احمد قندچی با هم و در کنار هم، درسی از اتحاد نیروها بود!
t.me/shekanjeh_omid

ملّت من پیروز خواهد شد،
همه‌ی ملّت‌ها پیروز خواهند شد!
تا سرحد درد، تا سرحد روح،
خاکِ سختِ تو را
نانِ خشکِ تو را
با ملّت فقیرت
دوست دارم!

پابلو نرودا

t.me/shekanjeh_omid

تنها فکر دیکتاتور، تحقیر انسان است.

کارل مارکس

t.me/shekanjeh_omid

راه تکامل حقیقت علمی و عدالت اجتماعی، عجیب راهِ کُند، دردناک، پیچاپیچ و خارآگینی است.

...باید کوشید.
برای هر تلاشی، پاداشی است.

احسان طبری

t.me/shekanjeh_omid

من در تمام عمر، به‌ یاد ندارم که زندگی را برای خود زنده بودن _برای نفس کشیدن و هرزه چریدن_ خواسته باشم! همیشه نگران هدفی بوده‌ام، رو به بلندی‌های دست‌نیافتنی داشته‌ام. همین هم درد و ناکامی من بود و نیز شیرینی و شور و تکاپویم.

محمود اعتمادزاده "به آذین"

t.me/shekanjeh_omid