شعرخوانی در شب شعر بانوان جشنواره شعر فجر
تهران
زمستان ۱۴۰۳

کارگاه شعر تبریز

مجالی برای شعرخوانی و نقد تخصصی شعر با هدایت استاد جمشید علیزاده

هر هفته پنجشنبه از ساعت ۱۵ الی ۱۷
چهارراه باغشمال بنیاد پژوهشی شهریار

مرا به دست غم خود گذاشتی رفتی
غم جهان همه بر من گماشتی رفتی

محتشم کاشانی

دوستان، ظلمی به حال نامرادم رفته است
‏داشتم چیزی و من بودم، ز یادم رفته است

‏بیدل

•| «قِبْلال» لغتی در زبان ثمودی باستان، به معنی: «دیدار یار» «وصالِ محبوب»

فردا نخستین وقت شعر پاییز را کنار هم خواهیم بود
از ساعت ۱۷
سالن جلسات حوزه هنری تبریز

بگذار برگردم به آغوشت، بگذار برگردم به اقیانوس
ماهی سیاه کوچکم من که با خلوت برکه نشد مانوس

حاشا نکن! عشقی میان ما با یک گل سرخ اتفاق افتاد
تقدیر طوفانی شد اما...حیف! پرپر شد آن گل ناگهان... افسوس!

هرچند انکارم کنی هر روز، یک شب به یک لبخند یادم کن
خورشید را در سینه پنهان کن، من دلخوشم حتی به یک فانوس

فرقی ندارد روز و شب وقتی آشفته‌خواب، آشفته‌بیدارم
بر شانه‌ات یک بار خوابم برد، راهی به رویا رفت از کابوس

دیوانگی‌هایم تو را ترساند یا شعرهایم خسته‌ات می‌کرد؟
از من تو هم چیزی نفهميدی از من -از این مفهوم ناملموس-

حرف مرا مردم نمی‌فهمند بر سفره‌ام نانی ندارم چون
در جیب‌هایم عشق دارم، عشق! یک سکه مال عهد دقیانوس...

لیلا حسین نیا

@marasedakardi

امروز در وقت شعر بی‌هوا این غزل را خواندم

به بی‌کسی‌های بانویم رباب

بی‌‌کسی‌های من شروع شده‌است
کنج خیمه نشسته‌ام تنها
هر طرف ردی از حضور تو است
دوره‌ام کرده‌اند خاطره‌ها

از تو اینجا نشانه‌ها مانده
این طرف گاهواره‌ای خالی
آن طرف کاسه‌های لب تشنه
کوزه روسیاه سفالی

در خیالم تو باز می‌گردی
پدرت خنده‌روست تو سیراب
باز جمع است خانواده ما
در خیالم خوش است حال رباب

با تو شمشیر مشق خواهد کرد
در خیالات من علی اکبر
پیرتر که شود عمو عباس
تو علمدار می‌شوی مادر

در خیالات من فرات آرام
راه کج می‌کند به خیمه ما
زیر پای تو چشمه می‌جوشد
هاجری می‌شوم در این صحرا

پاره قلب من! ولی تقدیر
مثل رویای من نشد اینجا
جمع ما را فلک پریشان کرد
آه با ما چه کرده کرب و بلا!

هر طرف می‌رویم دلگیر است
هر طرف قبضه قبضه شمشیر است
من بمیرم برای تو مادر
سهم تو از جهان فقط تیر است؟

خوب شد تو کنار او ماندی
پدرت بی‌کس است در دنیا
تو مبادا به فکر من باشی
ببر از یاد حال مادر را

روی دست پدر بلند شدی
اصغر من چه زود مرد شدی
آفرین قهرمان کوچک من
تو به یک دشت هم‌نبرد شدی

تو سرت را کمی عقب بردی
از گلوی تو بوی شیر آمد
جان عالم فدای آن لحظه
بوسه می‌خواستی که تیر آمد

آخرین مرد دشت اصغر بود
پهلوان، پهلوان آخر بود
خون تو تا که از گلو سرزد
همه دیدند خون حیدر بود

حرمله نانجیب می‌دانست
کشتن شیر کار ترفند است
او پسر را زد و پدر را کشت
جان بابا به این پسر بند است

سفرت بی خطر عزیز دلم
من چه سان بی تو تاب آوردم
پشت پایت دو چشم خونین را
جای یک کاسه آب آوردم

کربلا، کوفه، شام یا خانه
بی‌ تو جایی ندارد این دل خون
آه با یاد بی‌قراری تو
دلم از سینه می‌زند بیرون

لیلا حسین نیا

@marasedakardi