حظ و فیض:

تا در نرسد وعدهٔ هر کار که هست
سودی ندهد یاری هر یار که هست
تا زحمت سرمای زمستان نکشد
پر گل نشود دامن هر خار که هست

(ابوسعید ابوالخیر)

آغاز زمستان به نیکی 😊*

**به بیت اول این رباعی عمیقاً باور دارم. تا زمان هر چیز فرا نرسد، اگر عالم و آدم و زمین و زمان هم بسیج شوند، نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود...

.
می‌گویند برای نامگذاری من دو انتخاب داشتند: آیدا و یلدا.

مطمئن نیستم، اما احتمالاً مامان که تُرک زبان بود دلش بیشتر با نام آیدا بود، و بابا که اهل ادبیات بود بیشتر نام یلدا را می‌پسندید. البته مامان هم به اندازه بابا اهل ادبیات بود، پس شاید نام یلدا شانس بیشتری داشت.

در هر صورت، نام من شد آیدا، نامی که یکی از معانی آن می‌شود «خوشحال».

شاید دلیل احساس شادی درونی من حتی در اوج غم‌ها از نامم نشأت می‌گیرد. به راستی، من در همه حال از درون شادم: حتی شاد از رنج‌هایم، شاد از کسی که هستم حتی وقتی دلم می‌خواهد سر به تنم نباشد!

اما مفهوم یلدا نیز به نوعی با سرنوشتم عجین شده است، یلدا که یکی از معانی‌اش می‌شود «تاریکی دیرپا».

زندگی من همراه با معلولیت، یلدایی است که شاید هرگز به طلوعی نینجامد و خورشید سعادتی در پی‌اش نتابد، اما در دل سیاه همین یلدا نیز خورشید بی‌غروبی در همه حال نوربخش و گرماده، عمق وجودم را روشن می‌سازد که تششع آن به صورت برق‌ ایمان در نگاهم و برق‌امید بر لب‌هایم همواره می‌درخشد.

من «آیدا»ای هستم در «یلدا»، خوشحال در یک تاریکی بی‌پایان...

یلدای -۱۴۰۳- مبارک 😊🍉

حظ و فیض:

عقل می گفت که دل منزل و مأوای من است
عشق خندید که یا جای تو یا جای من است

(قوام السلطنه)

حظ و فیض:

عاقبت جوینده یابنده بود
که فرج از صبر زاینده بود

(عطار نیشابوری)

حظ و فیض (بازنشر):

مالی که ز تو کس نستاند علم است
حرزی که تو را به حق رساند علم است
جز علم طلب مکن تو اندر عالم
چیزی که تو را ز غم رهاند علم است

(شیخ بهایی)

به مناسبت آغاز سال تحصیلی ?**

حظ و فیض (بازنشر):

زمانه، پندی آزادوار داد مرا
زمانه، چون نگری، سر به سر همه پندست
به روز نیک کسان، گفت: تا تو غم نخوری
بسا کسا! که به روز تو آرزومندست
زمانه گفت مرا: خشم خویش دار نگاه
کرا زبان نه به بندست پای دربندست

(رودکی)

حظ و فیض:

هزار بار پیاده طواف کعبه کنی
قبول حق نشود گر دلی بیازاری

(مولوی)

قبل از خواندن این چند بیت، ابتدا یکی از آن آدم های بخیل فضولی را که به کار همه کار دارند و منتظرند مچ دیگران را بگیرند تصور کنید، که پشت چشم نازک کرده و به دختری لوند و خوبرو می گوید:

شوخ و میخواره و شبگرد و غزلخوان شده ای
چشم بد دور که سرفتنه دوران شده ای؟
هر چه در خاطر عاشق گذرد می دانی
خوش ادایاب و ادافهم و ادادان شده ای
تو که هرگز سخن اهل سخن نشنیدی
چون سخنساز و سخن فهم و سخندان شده ای؟
تو که از خانه ره کوچه نمی دانستی
چون چنین راهزن و رهبر و ره دان شده ای

??

هرچند صائب تبریزی قصد مدح یار را داشته، به نظرم لحن شعرش خیلی خاله‌خان‌باجی طوری شده است ?

حظ و فیض:

اگر حریر نپوشم، به حیله نیز نکوشم
مرا لباس شرف بس، چه جای جامهٔ دیگر؟

(سیمین بهبهانی)

حظ و فیض:

قدم خویش را شمرده گذار
در رسیدن شتاب اگر داری

(صائب تبریزی)