وبلاگ به روز است.
با داستان تمثیلی «رسم پرواز»

https://idaelahi.blog.ir/

حظ و فیض:

بیاموزمت کیمیای سعادت
ز هم‌صحبت بد جدایی جدایی
مکن حافظ از جور دوران شکایت
چه دانی تو ای بنده کار خدایی

(حافظ)

داستان دو قسمتی «اولین کریسمس»، قسمت اول، در وبلاگ منتشر شد.

https://idaelahi.blog.ir/

حظ و فیض:

تا در نرسد وعدهٔ هر کار که هست
سودی ندهد یاری هر یار که هست
تا زحمت سرمای زمستان نکشد
پر گل نشود دامن هر خار که هست

(ابوسعید ابوالخیر)

آغاز زمستان به نیکی ?*

**به بیت اول این رباعی عمیقاً باور دارم. تا زمان هر چیز فرا نرسد، اگر عالم و آدم و زمین و زمان هم بسیج شوند، نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود...

.
می‌گویند برای نامگذاری من دو انتخاب داشتند: آیدا و یلدا.

مطمئن نیستم، اما احتمالاً مامان که تُرک زبان بود دلش بیشتر با نام آیدا بود، و بابا که اهل ادبیات بود بیشتر نام یلدا را می‌پسندید. البته مامان هم به اندازه بابا اهل ادبیات بود، پس شاید نام یلدا شانس بیشتری داشت.

در هر صورت، نام من شد آیدا، نامی که یکی از معانی آن می‌شود «خوشحال».

شاید دلیل احساس شادی درونی من حتی در اوج غم‌ها از نامم نشأت می‌گیرد. به راستی، من در همه حال از درون شادم: حتی شاد از رنج‌هایم، شاد از کسی که هستم حتی وقتی دلم می‌خواهد سر به تنم نباشد!

اما مفهوم یلدا نیز به نوعی با سرنوشتم عجین شده است، یلدا که یکی از معانی‌اش می‌شود «تاریکی دیرپا».

زندگی من همراه با معلولیت، یلدایی است که شاید هرگز به طلوعی نینجامد و خورشید سعادتی در پی‌اش نتابد، اما در دل سیاه همین یلدا نیز خورشید بی‌غروبی در همه حال نوربخش و گرماده، عمق وجودم را روشن می‌سازد که تششع آن به صورت برق‌ ایمان در نگاهم و برق‌امید بر لب‌هایم همواره می‌درخشد.

من «آیدا»ای هستم در «یلدا»، خوشحال در یک تاریکی بی‌پایان...

یلدای -۱۴۰۳- مبارک ??

حظ و فیض:

عقل می گفت که دل منزل و مأوای من است
عشق خندید که یا جای تو یا جای من است

(قوام السلطنه)

حظ و فیض:

عاقبت جوینده یابنده بود
که فرج از صبر زاینده بود

(عطار نیشابوری)

حظ و فیض (بازنشر):

مالی که ز تو کس نستاند علم است
حرزی که تو را به حق رساند علم است
جز علم طلب مکن تو اندر عالم
چیزی که تو را ز غم رهاند علم است

(شیخ بهایی)

به مناسبت آغاز سال تحصیلی ?**

حظ و فیض (بازنشر):

زمانه، پندی آزادوار داد مرا
زمانه، چون نگری، سر به سر همه پندست
به روز نیک کسان، گفت: تا تو غم نخوری
بسا کسا! که به روز تو آرزومندست
زمانه گفت مرا: خشم خویش دار نگاه
کرا زبان نه به بندست پای دربندست

(رودکی)

حظ و فیض:

هزار بار پیاده طواف کعبه کنی
قبول حق نشود گر دلی بیازاری

(مولوی)