Can't put my faith in what I can't describe
I'm a cynic, I told you, I don't believe ..

My head is a room and the room's full of broken glass
You can't change me, can you save me?

عادت،
عنصر اصلیِ شوکه کننده ایه که باعث میشه همیشه به خودت بگی " پس قراره اینم بگذره. "

ولی هممون اینو با پوست و جون درک کردیم که بیشترین حدِ خفقانی که داریم بخاطرِ عدم توانایی در بروز غم هامونه. خوشا به سعادت کیارستمی که نوشت: " احساسِ آزادی می‌کنم در انتخابِ رنج. "

پرسیدم به نظرت آدم‌ها زودتر فراموش می‌شن یا خاطراتشون؟ گفت مگه می‌شه از هم جدا باشن؟ اگر قرار باشه فراموش شن هر دو با هم از خاطر آدم می‌رن. گفتم اما من خاطراتی دارم با آدم‌هایی بدون چهره و بدون اسم و آدم‌هایی در ذهن دارم بی هیچ خاطره‌ی مشخصی. ناباورانه نگاهم کرد. گفت به خاطر آلزایمره. شاید هم فقط دیوانه‌ای. شاید هم فقط دیوانه‌ام.