میدانی گاهی دلم میخواهد مغزم را از جمجمه ام بیرون بکشم و تمامش را تکه تکه کنم و باهاش ساندویچ مغز درست کنم بدم گربه بالای دیوار بخورش.

غم هایم تمام دارایی من است.

من از تبار ارزو های خاک شده ام.

چه لذتی داشت اگر میگفت با هم درستش میکنیم، حتی اگر با هم، هیچ چیزی درست نمیشد...

دل من سخت می‌گیرد وقتی می‌بینم آدم‌ها به همدیگر آزار می‌رسانند، و به‌ویژه جوانان، جایی که می‌توانند در بهار زندگی‌شان در قبال همهٔ شادی‌ها بیشترین گشاده‌رویی را داشته باشند، این چند روزه‌ی شیرین را با بدخلقی برای هم خراب می‌کنند و روزی می‌فهمند چه گوهر جبران‌ناپذیری از دستشان رفته که دیگر دیر شده است. 

رنج‌های ورتر جوان – گوته

:))

تنها چیزی که در زندگی‌ام، به آن نیازمندم این است که کسی مرا بفهمد...

- تکه ای از کتاب : عشق سال های وبا.