سیاهه‌ی کتابهایی که می‌خوانم.?
@ketaabom

من بى خواب ام در تمامى شب ها
تو بيا و بگو
به كجاى جهان روم اى دوست
كه روئيَت رويَت مُسكنِ دردهاى آوارگى ام شود
.
دورى از ديار
كبوتريست در آسمان
كه نقطه اى سپيد مى شود
و تمام شب ها و خواب ها
از آن شب سپيد مى شونـد
.
ديار روستائيست اما
كه رود آب شيرين آن از قلب ِ معشوق چكه مى كند
سرچشمه ، چشم هاى من است
اى دوست
روزگارى اين اشك هاى شيرين من از اين خاك شور
به تو خواهد رسيد
و به زلالى
در كف دست هاى كوچكت مرا سر خواهى كشيد
.
من بى خواب ام در تمامى شب ها
و كوچه بى خواب است
من بى خواب ام در تمامى شب ها
و خيابان بى خواب است
من بى خواب ام در تمامى شب ها
و سربازان به پاسِ وطن پُست مى دهند
و پُست مى كنند فكر به معشوقه هاى وطنى
و صبح را بى خواب سرمه چشم مى كنند
.
من اما در وطنِ بى تو
خوابِ دردآور ِخيابان گردِ آواره اى بى خواب ام
كه معشوق در گوشه اى از همين خيابان ها تَركش گفته است
و تَركش هاى نبودنت در بدنم سبز مى شوند
من سبز مى شوم
درختى پُر از سايه و بى سايه
آرامسايشگاهى
براى كبوتران بازگشته از دورى
تو اگر از آن سوى صبح زمين وُ شب ستاره ها بازگشتى
گشتى به من بزن
به بوسه اى مستم كن
و دوباره مرا به دريا ببر
ميان جنگ موج آب هاى شور و شيرين خزر
به دشتِ نيلوفرهاى آبى انزلى
و اسب هاى وحشى دشت
.
بى خواب به جاده مى زنم
و در هر پيچ ، پيچكى بر جاى خاليت بر صندلى جوانه مى زند
.
من درخت مى شوم
ماشين درخت مى شود
خيابان درخت مى شود
من نام يك كوچه مى شوم
كوچه درخت مى شود
تا تو راه خانه را گم نكنى
ما همه با هم در اين وطن بيداريم
و
ما همه بى هم در اين وطن بى خوابيم...

#سجاد_افشاريان

نه رفته‌ای
نه پیام آمدنی داده‌ای
خانه در تصرف بوی توست
تو نیستی و خانه در تصرف بوی توست

حس می‌کنم
تنهایی ستاره را
این همه ستاره‌ی تنها؟
یکی به یکی نمی‌گوید بیا
هر یک
از آسمانه‌ی خویش
چونان چشم پرنده درخشان
از آشیانه‌ی تاریک

حس می‌کنم
نیش ستاره را
در چشمم
طعم ستاره را
در دهانم
و طعم یک کهکشان تنهایی را
در جانم

کجای جهان بگذارمت
تا زیباتر شود آنجا؟
بنویس می‌آیم
تا آشیانه به گام و به دست و سلام
آراسته شود....

#منوچهر_آتشی

این‌جا جویای کیستی
اگر به کسی مهر نمی‌ورزی؟
‌
چه می‌بری به دهان
که شعله‌ورش می‌سازد؟
‌
ستارهٔ دلداده‌ام
که می‌زید و می‌میرد.
‌
چه می‌بری به دیدگان
سیاه و موقر؟

یادگار غمگینم
که همواره زخم می‌زند.

#لورکا ‌|‌ ترجمه #بیژن_الهی ‌|‌ نشر بیدگل

نشسته‌ام بر نیمکتی
و سرخوشانه می‌آیند و می‌روند بچه‌هایی
که جامه‌های رنگین‌شان
هوای سنگین را سبک کرده است .
هوا ، که از منشِ آبیِ تو آبستن می‌شد
به هرم تیره گراییده است
و بار دشوارش را بر شانه‌ام نهاده است
که خستگی را از ابرهای تابستانی آموخته‌ست

فرود می‌آید آرام‌آرام
شبِ نشسته به روی چراغ‌ها
و دست می‌گذارد بر شانه‌ام
صدای ماه نجوا می‌کند در گوشم
هر آن‌چه را که زمانی شنیده است از چشم‌هایت...

#محمد_مختاری

آنی تو
آن کنایه‌ی مرموز
که در نهفت عشق روان است
دانستن‌اش ضرور و گفتن‌اش محال!
تو... آنی تو...

از ما گذشت، باید به ابر بیاموزیم
تا از عطش گیاه نمیرد.

باید به قفل‌ها بسپاریم
با بوسه‌ای گشوده شوند بی‌رخصت کلید...

#نصرت_رحمانی

شب را نوشیده‌ام
و بر این شاخه‌های شکسته می‌گریم.
مرا تنها گذار
ای چشم تب‌دار سرگردان!
مرا با رنج بودن تنها گذار.
مگذار خواب وجودم را پرپر کنم.
مگذار از بالش تاریک تنهایی سر بردارم
و به دامن بی‌تاروپود رؤیاها بیاویزم.

سپیدی‌های فریب
روی ستون‌های بی‌سایه رجز می‌خوانند.
طلسم شکستهٔ خوابم را بنگر
بیهوده به زنجیر مروارید چشم آویخته.
او را بگو
تپش جهنمی مست!
او را بگو نسیم سیاه چشمانت را نوشیده‌ام.
نوشیده‌ام که پیوسته بی‌آرامم.
جهنم سرگردان!
مرا تنها گذار.

#سهراب_سپهری

با تو ایمن ام
و با تو سرشارم از هرچه زیبایی است
پناهم باش تا سنگینی غربت از شانه هایم فروریزد
و ملال تنهایی از چشمهایم...

#محمدرضا_عبدالملکیان

با صدای : #سهیل_نفیسی

@shere_mandani

ری‌را... صدا می‌آید امشب
از پشتِ «کاچ» که بندآب
برق سیاه‌ تابش تصویری از خراب
در چشم می‌کشاند
گویا کسی‌ است که می‌خواند.

اما صدای آدمی این نیست
با نظم هوش‌ربایی، من
آوازهای آدمیان را شنیده‌ام
در گردشِ شبانی سنگین
ز اندوه‌های من
سنگین‌تر
و آوازهای آدمیان را یک‌سر
من دارم از بَر.

یک ‌شب درون قایقْ دل‌تنگ
خواندند آن‌چنان
که من هنوز هیبت دریا را
در خواب می‌بینم.

ری‌را... ری‌را
دارد هوا که بخوانَد
در این شبِ سیا
او نیست با خودش
او رفته با صدایش، اما
خواندن نمی‌تواند.

#نیما_یوشیج