D6B2291_2300

خود نگفتم چون درین ناموقنم

زان گره‌زن این گره را حل کنم

قول حق را هم ز حق تفسیر جو

هین مگو ژاژ از گمان ای سخت‌رو

آن گره کو زد همو بگشایدش

مهره کو انداخت او بربایدش

گرچه آسانت نمود آن سان سخن

کی بود آسان رموز من لدن

گفت یا رب توبه کردم زین شتاب

چون تو در بستی تو کن هم فتح باب

بر سر خرقه شدن بار دگر

در دعا کردن بدم هم بی‌هنر

کو هنر؟ کو من؟ کجا دل مستوی؟

این همه عکس توست و خود توی

هر شبی تدبیر و فرهنگم به خواب

هم‌چو کشتی غرقه می‌گردد ز آب

خود نه من می‌مانم و نه آن هنر

تن چو مرداری فتاده بی‌خبر

تا سحر جمله شب آن شاه علی

خود همی‌گوید الستی و بلی

دفتر ششم مثنوی بیت ۲۲۹۱ تا ۲۳۰۰

D6B2281_2290

سلام به دوستان عزیز

کیفیت فایل‌های صوتی اخیر به دلیل اینکه از کلاس آنلاین ضبط شده خوب نیست و از این بابت پوزش می‌خواهم ??

D6B2234_2245

پس بخوان قاموا کسالی از نبی

چون نیابد شاخ از بیخش طبی

آتشین است این نشان کوته کنم

بر فقیر و گنج و احوالش زنم

آتشی دیدی که سوزد هر نهال

آتش جان بین کز او سوزد خیال

نه خیال و نه حقیقت را امان

زین چنین آتش که شعله زد ز جان

خصم هر شیر آمد و هر روبه او

کل شیء هالک الا وجهه

در وجوه وجه او رو خرج شو

چون الف در بسم در رو درج شو

آن الف در بسم پنهان‌کرده‌ای‌ست

هست او در بسم و هم در بسم نیست

هم‌چنین جملهٔ حروف گشته مات

وقت حذف حرف از بهر صلات

از صله‌ست و بی و سین زو وصل یافت

وصل بی و سین الف را بر نتافت

چونک حرفی برنتابد این وصال

واجب آید که کنم کوته مقال

چون یکی حرفی فراق سین و بی‌ست

خامشی اینجا مهمتر واجبی‌ست

چون الف از خود فنا شد مکتنف

بی و سین بی او همی‌گویند الف

دفتر ششم مثنوی بیت ۲۲۳۴ تا ۲۲۴۵

D6B2182_2187

آن نمی‌خواهد که آهن کوب سرد

لیک ای پولاد بر داود گرد

تن بمردت سوی اسرافیل ران

دل فسردت رو به خورشید روان

در خیال از بس که گشتی مکتسی

نک به سوفسطایی بدظن رسی

او خود از لب خرد معزول بود

شد ز حس محروم و معزول از وجود

هین سخن‌خا نوبت لب‌خایی است

گر بگویی خلق را رسوایی است

دفتر ششم مثنوی بیت ۲۱۸۲ـ۲۱۸۷

D6B2170_2181

رفت درویشی ز شهر طالقان

بهر صیت بوالحسین خارقان

کوه‌ها ببرید و وادی دراز

بهر دید شیخ با صدق و نیاز

آنچه در ره دید از رنج و ستم

گرچه در خورد است کوته می‌کنم

چون به مقصد آمد از ره آن جوان

خانهٔ آن شاه را جست او نشان

چون به صد حرمت بزد حلقهٔ درش

زن برون کرد از در خانه سرش

که چه می‌خواهی بگو ای ذوالکرم

گفت بر قصد زیارت آمدم

خنده‌ای زد زن که خه‌خه ریش بین

این سفر‌گیری و این تشویش بین

خود تو را کاری نبود آن جایگاه

که به بیهوده کنی این عزم راه

اشتهای گول‌گردی آمدت

یا ملولی وطن غالب شدت

یا مگر دیوت دو شاخه بر نهاد

بر تو وسواس سفر را در گشاد

گفت نا‌فرجام و فحش و دمدمه

من نتانم باز گفتن آن همه

از مثل وز ریش‌خند بی‌حساب

آن مرید افتاد از غم در نشیب

اشکش از دیده بجست و گفت او

با همه، آن شاه شیرین‌نام کو؟

گفت آن سالوس زراق تهی

دام گولان و کمند گمرهی

صد هزاران خام‌ریشان هم‌چو تو

اوفتاده از وی اندر صد عتو

گر نبینیش و سلامت وا روی

خیر تو باشد نگردی زو غوی

لاف‌کیشی کاسه‌لیسی طبل‌خوار

بانگ طبلش رفته اطراف دیار

سبطی‌اند این قوم و گوساله‌پرست

در چنین گاوی چه می‌مالند دست؟

جیفة‌اللیل است و بطال‌النهار

هر که او شد غرهٔ این طبل‌خوار

هشته‌اند این قوم صد علم و کمال

مکر و تزویری گرفته کاین‌ست حال

آل موسی کو دریغا تاکنون

عابدان عجل را ریزند خون؟

شرع و تقوی را فکنده سوی پشت

کو عمر کو امر معروفی درشت؟

کین اباحت زین جماعت فاش شد

رخصت هر مفسد قلاش شد

کو ره پیغمبری و اصحاب او

کو نماز و سبحه و آداب او؟

بانگ زد بر وی جوان و گفت بس

روز روشن از کجا آمد عسس؟

نور مردان مشرق و مغرب گرفت

آسمان‌ها سجده کردند از شگفت

آفتاب حق بر آمد از حمل

زیر چادر رفت خورشید از خجل

دفتر ششم مثنوی بیت ۲۰۴۴_۲۰۷۰