هی شعر پشت شعر، دلم وا نمیشود…

شده آیا تهِ یک شعر تَرَک برداری؟!

تو خواهی رفت، دیگر حرفِ چندانی نمی ماند چه باید گفت با آن کس که میدانی نمی‌ماند؟    بمان و فرصتِ قدری تماشا را مگیر از ما تو تا آبی بنوشانی به من، جانی نمی ماند   برایم قابلِ درک است اگر چشمت به راهم نیست برای اهلِ دریا شوقِ بارانی نمی ماند   همین امروز داغی…

مرا ببر به زمان های کودکی، مادر

شاید هم یک‌ روز مادر بیدارمان کند.
دست بکشد روی صورت از اشک خیس ما.
لیوانی آب به دستمان بدهد، و با لبخند بگوید:
گذشت! خواب بد دیده‌ای...

همه کس به خواب راحت، من مبتلا نشسته...

ندارم خوابِ آرامی مگر در کنجِ آغوشت
بیا درمان بکن این شب نخوابی‌های دائم را

شده آیا که دلت سخت شود گیر کسی؟