He makes me happy.

تو، همونی.

خسته شدم این‌قدر فکر کردم حالا امروز میکاپم چی باشه.

سه فیلم ایرانی مورد علاقه‌م:
شب های روشن
ناگهان درخت
چیزهایی هست که نمی‌دانی

چند فیلم ایرانی که دوست داشتم:
لیلا
هامون
طعم گیلاس

یه فیلم ایرانی کوتاه هم هست همین یک ساعت پیش که خیلی دوستش داشتم!

این خیلی بامزه ست که انقد وقت دارم که یک ساعته دارم فقط اهنگ گوش میدم و سیو میکنم. واقعا تابستون رو دوست دارم.

حالا فهمیدم که برای از دست ندادن آدم‌هایی که دوستشون دارم باید فرار کنم. من خیالم راحت نیست. من وقتی نمی‌دونم ‌پنجره‌ی اتاقت کجاست تا یه روز اگه باز بود سرت بهش نخوره خیالم راحت نیست. من تا وقتی ندونم چطوری رانندگی می‌کنی و کمربندت رو می‌بندی موقع رانندگی یا نه خیالم راحت نیست. من نمی‌دونم با مداد راحت تری بنویسی یا خودکار یا اصلا تایپ کردن. من نمی‌دونم. من خیالم ناراحته. تو اون فیلمه که ۱۵ سالگی دیدمش و خیلی هم قشنگ بود و ایتالیایی می‌گفت ادم ها برای این که همدیگه رو دوست داشته باشن باید چیزهای کمی از هم بدونن. ولی این کافی نیست. هیچ‌وقت کافی نیست. خیال من ناراحته. یه زمانی ناراحت بودم که «متعلق» به هیچ کس نیستم. البته دختر بابا بودم، اما انگار دختر بابا اونقدری هم دختر خوبی نبود و دلش می‌خواست چیزی بیشتر از «دختر بابا» باشه. همه چیز از همین جا شروع شد. دوست داشت مال کسی باشه که خیالش مدام ناراحت باشه. می‌دونم که احتمالا قهرمانی در کار نیست و مشکلم دقیقا همینه. مشکلم. دقیقا همینه که تموم چیزهایی که بچگی در گوشم می‌خوندن دروغ بوده. البته دوست داشتم بگم در گوشم می‌خ‌وندن ولی من اصلا از اون آدم‌هاش نبودم. هیچ‌ سگی نمی‌تونست در گوش من چیزی بخونه، من خودم از اول همه چی رو می‌دونستم. تو یه چیزی اشتباه می‌کردم و اون این بود که فکر می‌کردم وقتی دو نفر ازدواج می‌کنن تو خونشون یک چیز جادویی می‌ریزن که بچه به وجود بیاد. بعدترها فهمیدم این شکلی نیست. بچه یه جور دیگه به وجود میاد که عامل تموم مشکلات و بدبختی ها و اتفاقا خوشبختی های بشر همین قضیه‌ست. نمی‌دونم چرا دارم پراکنده‌گویی می‌کنم. فقط می‌خواستم بگم کودک جالبی بودم. داشتم می‌گفتم دیزنی دروغ بود. مثل قهرمانی وجود داشتن. هیچ‌وقت بتمنی درکار نبود. و من هر چقد هم موهام رو بلند کنم تو نمیای که نجاتم بدی. و حتی اگر کفشم رو جا بذارم اون رو نمی‌بینی. و حتی اگر جادوگر جادوم کنه جادو رو باطل نمی‌کنی.
من باید تصمیم های سخت بگیرم. دو هفته از کنکورم می‌گذره و احتمالا دو هفته بعد نتایج اعلام بشن و من؟ من واقعا خستم ولی دیگه چیزها برام بیگ دیل نیست. دیگه هیچ چیز برام حتمی نیست. دیگه خوشبختیم گرو یک ادم به خصوص و یک رشته‌ی به خصوص نیست، خوشبختیم گرمی هیچی نیست. به این می‌گن آزادی؟
نمی‌دونم. من کلی پاره شدم سر کنکور و خب خیلی ضایست اگه تهش نشه اونی که می‌‌خوام ولی خب چیکار کنم. زندگی خودش ضایست. من باید قوی تر از این حرف‌ها باشم و حتی اون حرف ها. خیالی نیست. می‌گذره. فقط باید تلاش کنم آب زیاد بخورم، قرص هام رو به موقع بخورم و بنویسم و بخونم و ببینم و زندگیم رو تا ۵ سال دیگه بهتر کنم و احتمالا دنبال کار باشم! دیروز به دوست‌هام می‌گفتم نه تنها انرژی کافی برای ادامه‌ی زندگیم رو ندارم بلکه پول کافی برای ادامه‌ی زندگیم رو هم ندارم. یک ماه دیگه قراره تولد ۱۸ سالگیم رو بگیرم. این چیزیه که باعث می‌شه لبخند بزنم. امیدوارم توش غمگین نباشم. هرچند غمگین بودن توی اون لباس مجلسی قرمز بلندی که قراره بپوشم با اون آرایش چشم واقعا محشره… کلا غم همیشه محشره. خصوصا اگر غم تو باشه! نمی‌خوام این غم سربیاد. نمی‌خوام تموم بشه. من این غم رو با چنگ و دندون نگه می‌دارم. می‌بوسمش. می‌بویمش. و چنان زندگیش می‌کنم که خدا می‌دونه. و ازش مراقبت می‌کنم جوری که یک زن از مردش مراقبت می‌کنه! راستی من خیالم راحته یکم چون می‌دونم چی دوست داری گوش بدی ولی باز که به چشم‌هات که نگاه می‌کنم خیالم ناراحته چون نمی‌دونم خستگی توی نگات رو چطور می‌شه پاک کرد. غمت ولی قشنگه. دلم می‌خواد توش غرق شم. می‌گی شادیم چی پس؟ توی شادیت می‌خوام بمیرم. همین! همین! همین! صبح بخیر.

گاهی اوقات حس می‌کنم دارم از دست می‌رم. واقعیت اینه که اگر می‌خوام زندگی‌ای که خواهانش بودم کل عمرم رو داشته باشم باید جسورتر و پرزورتر باشم. این خیلی بی‌انصافیه که باید با چیزهایی بجنگم که اصلا جنگیدن نمی‌خواد واسه مردم عادی! ولی این زندگیته چیکارش می‌خوای بکنی؟

صبح بخیر مردم!

Déjà Vu
«چند نکتهٔ مهم برای یادگیری زبان»

از هر سه پیامی که توی ربات دریافت می‌کنم، یکی‌شون اینه که «چطور زبان یاد بگیریم؟»
یک‌‌سری از چیزهایی که به نظر خودم مهم بودن رو سعی کردم جسته و گریخته اینجا بنویسم. باید بدونید که این‌ها تجربهٔ اندوخته‌ی نزدیک به ده سال سر و کله زدن با زبان انگلیسی‌ان، و زبان یاد گرفتن به هیچ وجه یک‌شبه اتفاق نمی‌افته. برنامه‌ریزی، نظم، انضباط، صبر و استمرار می‌خواد.

▪️اولین چیز اینه که تا می‌تونید حرف بزنید و حرف بزنید. از اشتباه کردن نترسید. کمال‌گرا نباشید. اگه کلاس می‌رید، اجازه بدید دیگران اشتباهاتتون رو تصحیح کنن. حرف زدن بدون تردید مهم‌ترین و مؤثرترین اصل در یادگیری زبانه. زبان حفظ‌کردنی نیست، یاد گرفتنیه. و یاد گرفتن زبان با تکرار و تمرین و استفاده‌ی فعال از واژه‌ها صورت می‌گیره. تحقیقات نشون می‌دن بالاترین بازدهی مغز انسان موقعیه که سعی داری اطلاعات رو ازش بیرون بکشی، نه موقعی که اطلاعات رو واردش می‌کنی. (اصطلاحا می‌گن Active Learning)
این یعنی چی؟ یعنی باید به مخ‌تون فشار بیارید و حرف بزنید. اگر کسی برای حرف زدن ندارید، با خودتون حرف بزنید و صداتون رو ضبط کنید و گوش بدید.

▪️حتماً یک دیکشنری خوب توی گوشی‌تون داشته باشید. چیزی که من سال‌ها دارم ازش استفاده می‌کنم، دیکشنری «تحلیلگران» است. خوبی تحلیلگران اینه که برای هر لغتی که توش جستجو می‌کنی، یه عالمه مترادف و جمله و مثال و ضرب‌المثل انگلیسی میاره. من خودم هر موقع حوصله‌ام سر می‌رفت، می‌رفتم توش می‌چرخیدم و از خوندن جمله‌هاش کیف می‌کردم.
[از اینجا دانلود کنید.]

▪️کلاس رفتن ضروریه؟ خیر. خیلی‌ها بدون کلاس یاد گرفتن. اما کلاس چندتا مزیت داره؛ اولاً، به یادگیری‌تون نظم و انضباط می‌بخشه و باعث می‌شه وسط کار ول نکنید. ثانیاً، کلاس این فرصت رو می‌ده که یادگیری به صورت گروهی اتفاق بیافته و با آدم‌ها تبادل داشته باشید. اگه توانایی کلاس رفتن دارید، توصیه می‌کنم حداقل یکی دو ترم برید تا دستتون بیاد چطور باید بخونید. (من خودم برای آلمانی همین کار رو کردم و مفید بود.)
البته یک عیب کلاس گروهی اینه که بسیار کنده. به شرطی خوبه که حتماً جدا از کلاس هم یادگیری رو پیش ببرید. برای کسی که عجله داره (مثلاً می‌خواد در طی یکی-دو سال آینده مهاجرت کنه) کلاس گروهی توصیه نمی‌شه.

▪️ بزرگترین اشتباهی که بچه‌ها موقع کلاس رفتن می‌کنن اینه که فکر می‌کنن کلاس رفتن کافیه! فکر می‌کنن همین‌که هفته‌ای دو ساعت می‌رن کلاس و یه بنده‌خدایی دو ساعت براشون حرف می‌زنه، کافیه. نه جانم! باید همیشه و همه‌جا در حال یاد گرفتن باشید. باید خودتون رو دائم توی محیط اون زبان قرار بدید. باید خودتون رو خفه کنید با اون زبان. موسیقی، فیلم، کتاب، مقاله، وب‌سایت و... همه‌چیز و همه‌چیز باید به اون زبان باشه.

▪️از یوتیوب غافل نباشید. تقریباً اصلی‌ترین منبع برای یادگیری هر زبانی، یوتیوبه. اوایل کار، کانال‌های آموزشی رو دنبال کنید. منتظر نباشید کسی براتون کانال معرفی کنه. خودتون جستجو کنید و پیدا کنید. همین‌که راه افتادید و به سطحی رسیدید که کلیات رو متوجه بشید، علایق خودتون رو به انگلیسی دنبال کنید. همون چیزهایی که قبلاً به فارسی سرچ می‌کردید، الان به انگلیسی سرچ کنید.

▪️فیلم و سریال‌ رو با زیرنویس انگلیسی ببینید. زیرنویس فارسی کمک خیلی کمی به یادگیری زبانتون می‌کنه. انقدر درگیر زیرنویس خوندن می‌شید که وقت نمی‌کنید گوش بدید طرف داره چی می‌گه. همین‌که سه تا کلمه تو یه جمله رو نفهمیدید، سکته نکنید. آرامشتون رو حفظ کنید. به مرور لغاتی که بلد نیستید کمتر می‌شه اما یادتون باشه که هیچوقت قرار نیست تمام کلمات یک زبان رو متوجه بشید.
توصیهٔ شخصی من برای شروع فیلم دیدن اینه که انیمیشن‌های والت دیزنی رو ببینید. حتی هر کدوم رو چندین و چند بار ببینید. بی‌نهایت لذت می‌برید.

▪️با یک نفر که زبان مادری‌اش زبان در حال یادگیری شماست، گفتگو کنید. برای تبادل زبان، می‌تونید از اپلیکیشن Hello talk استفاده کنید.
[از اینجا دانلود کنید.]

▪️بهتره یک دفترچه‌ی لغت داشته باشید و لغات جدیدی که یاد می‌گیرید، با معنی توش بنویسید و همش مرور کنید.

▪️اینکه می‌گن «سن بالا بره نمی‌شه زبان یاد گرفت» و «من دیگه پیر شدم برا این‌چیزا» و اینجور چرت و پرت‌ها رو بذارید کنار. در هر سنی که هستید و هر جا که هستید، می‌تونید یاد بگیرید. باید یاد بگیرید. بهونه هم نیارید. هیچ چیز حیاتی‌تر از زبان بلد بودن نیست الان.

▪️کتاب‌هایی که توی مؤسسه‌ی ما تدریس می‌شدن و برای من مؤثر واقع شدن:
Let's go
Interchange
Anecdotes in American English
504 absolutely essential words
Active Skills for Reading
Tactics for Listening
[اينجا تخفیف داره]

Déjà Vu

خیلی وقت بود قلبم اینطوری از غم نمی‌سوخت.