امروز سر کلاس ادبیات نمایشی هملت رو با شنل قرمزی آشنا کردیم «:

جایی بمون، که نبودنت فرق کنه.

تو برو، من امروز حوصله ندارم.

توی زندگیم به کرّات جمله‌ “تو میخوای آدما رو تغییر بدی” رو شنیدم. راست میگن. من همیشه هدفم این بود که به آدما یادآوری کنم درخت نیستن و میتونن جا به جا بشن. اصلا اشرف مخلوقات بودنشون توی همین تغییری خلاصه می‌شد که اگر قرار بود ازش فرار کنن، با بقیه‌ی موجوداتِ روی این کره هیچ تفاوتی نداشتن. منتها یه جا رو اشتباه کردم. یه جای خیلی مهم. اونجایی که شاید آدما اصلا دلشون نخواد تغییر کنن. زوره مگه؟ حق انتخابه دیگه. شاید بخوان همینی که هستن بمونن. شاید اصلا آمادگی مواجهه با گره‌های کوری که درونشون لونه کرده رو نداشته باشن. همه که من نیستن. من کسی بودم که درد کشیدن انتخابِ شخصیم بود. من انتخاب کردم که یه کولی باشم. یه مجنونِ عاقل. یه جانیِ آروم. کسی هم شک نمیکنه توی این مغزِ آشفته‌ی کوفتی چی میگذره. لزومی هم نداره بدونه. بذار راحت تر بهت بگم. می‌تونستی، اما نخواستی. و من باید یاد بگیرم انقدر همه رو شبیه به خودم نبینم. باید یاد بگیرم کارِ درستِ خودم رو بکنم، فارغ از این که میدونم بقیه دارن اشتباه میکنن. مثل یه آرتیستی که حرفش رو میزنه، و همه قرار نیست دنبالش کنن.

زیرِ لب برای خودم میخونم: «با کی میجنگی عزیزم؛ من ببازم تو نبردی.»

گفتم، وقتی که نیستی غمگینم. غمگین و عصبی. روح ندارم. قلمم هرز می‌شود. تا جایی که جان دارم و دارد به در و دیوار می‌کوبم و می‌کوبد. اما امان از لحظه‌ای که بِبُرَم. تخت، سنگِ قبرم می‌شود و خواب‌هایم فقط تو را در خود جای می‌دهند. بیدار می‌شوم. نیستی. دوباره میخوابم.…

وقتِ تعویضِ لباساته.

خوشبختانه یا متاسفانه؛ من به زندگی خیلی بیشتر از اون چیزی که واقعا هست بها دادم.