جایی نوشته بود:
"اگه داری از وسط جهنم می‌گذری،ادامه بده،چرا باید تو جهنم بایستی؟"

بخشیده‌ام، شما هم اگر بخواهید می‌توانید ببخشید؛
آدم زمین نیست که بتواند بار همه این تلخی‌ها را به دوش بکشد.

-هوشنگ گلشیری

اینجور مواقع وقتی میخوام غر بزنم یادم میاد که خودم اصرار کردم مادرم بیاد پیشم و ترجیح میدم حرفی نزنم و خودم با شرایط کنار بیام.

کاش توی هر اداره‌ای یه اتاق بود که عایق صدا بود،میرفتی گریه میکردی،جیغ میکشیدی ومیومدی پشت میزت و با حال خوب به کارت ادامه میدادی.

چگونه میتوان در محل کار گریه کرد و کسی متوجه نشود؟ (بیست نمره)

بعضی وقت‌ها هم یه حرفایی می‌زنم که منِ آینده قراره یادش بیوفته و بگه «وا!»

آدم‌ها به شکل‌های مختلف به هم احساس ناامنی می‌دهند. یکی از شیوه‌های این احساس ناامنی دادن به دیگران، خواندن مطالب آنها در فضاهای مجازی و کامنت دادن مداوم در فضای حقیقی به آنهاست.
این تجربه را بارها داشته‌ام، مثلا سالها پیش با دوستم مهدی سوار دوچرخه‌ی دونفره شدیم، عکسش را در فیس‌بوک گذاشتم و درست فردا صبح سردبیر هیزم گفت: مبارک باشه دوچرخه‌سواری دونفره!
با خودم فکر کردم: عجب ناامنی مرد!
یا بعدتر در همین کانال نوشتم: پریودم.
فردا صبحش در یک جمع درحالی که حالم بد بود شخصی گفت: بابا دیروز پریود شده.
و باز احساس ناامنی کردم.
شاید توجیه افراد این است که تو اگر نمی‌خواستی کسی بفهمد و نپرسد چرا منتشرش کردی.
توجیهشان شبیه همان‌هاست که می‌گویند اگر می‌خواهی به تو تجاوز نشود خودت را بپوشان.
این هم همان.
چیزهایی هست به عنوان خبر که باید بازنشر شود، عدم اطلاع‌رسانی درباره آن باعث صدمه به جمعی می‌شود.
اما بعضی مطالب هستند که زندگی شخصی افرادند و همین‌ زمان است که ما ثابت می‌کنیم سواد رسانه‌ای داریم یا نه.
بله، نامش نداشتن سواد رسانه‌ای است وقتی به کسی احساس ناامنی بدهیم و از اطلاعاتش در جای نادرست یا علیه خود او استفاده کنیم، همان حسی را به طرف می‌دهیم که راز شفاهی او را برملا کرده باشیم یا صدایش موقع حرف زدن با کسی را شنیده باشیم و به رویش بیاوریم که "شنیدم."
وقتی کسی در کانالش، صفحه‌اش، وبلاگش از خودش می‌نویسد، اگر همان‌‌جا امکان ردوبدل نظر بود، نظرمان را بگوییم. اگر نبود یعنی باید سکوت کنیم و بخوانیم.
وگرنه آدم ناامنی هستیم، حتی اگر به اشتباه فکر کنیم که مهربانیم.

از هفته قبل پنجشنبه که دیگه نشد برم سرکار و بعدش هم خوردیم به تعطیلات چند روزه‌ی هدیه‌ی ننه سرما،توی خونه مونده بودم وسط جزوات و کتاب‌ها.
گهگاهی سرم رو از پنجره در میاوردم بیرون،میلرزیدم و حالم تازه میشد و تمام.
خواهر کوچیکم توی جاده بود و به علت برف و تصادفات زیاد توی جاده هم مونده بود و تا صبح خواب‌های پریشون دیدم و هر بار با استرس بیدار شدم.
دیشب این دوست و همسایه کیوت ما هم پیام داد که افسردگی خفه‌مون کرد فردا بریم صبحونه بیرون؟ منم قبول کردم و البته صبح از بس بدخوابی دیشب اذیتم میکرد پشیمون شدم از قبول این دعوت.
بچه های دیگه که نتونستن بیان و ما دو نفر امروز رفتیم بیرون توی سرما لرزیدیم واسه یه صبحونه که الحق و الانصاف چسبید.
بعدش هم که برگشتیم خونه،تا یکساعت پیش خوابیده بودم و به زور استرس عقب موندن از برنامه‌ام بیدار شدم.
جوونی داره با سرعت زیادی از دستم میره.هر کار میکنم به استفاده‌ی بهینه ازش نمیرسم انگار.

بالاخره امشب پادکست منچستر ۱۹۷۵ چنل بی رو تموم کردم و با خودم فکر کردم چه همه آدم‌های بیگناهی وجود دارن که زندگیشون با اشتباهات بقیه تباه شد و از بین رفت و ما اصلا خبر نداریم ازشون؟!
اگر پادکست گوش میکنید،این داستان واقعا غم انگیز رو توصیه میکنم.

برای یک هفته بعدمون هم نمیشه برنامه قطعی بریزیم،بعد این همه حرص چند سال بعدمون رو میزنیم؟!