آقای رئیس جمهور لطفا به سعدآباد نیایید

در یادداشت های منتسب به شما دیدم که همکاران دفتر اصرار دارند شما را به سعدآباد ببرند به بهانه آلودگی هوای تهران یا نزدیکی به سالن های اجلاس سران. واجب شد که درخواست کنم از آوردن یک واحد اداری فعال به مجموعه تاریخی سعدآباد که باید فعالیتی صرفا فرهنگی داشته باشد اجتناب کنید و هم‌چنان تن به خواسته همکاران ندهید.
بخاطر دارم دارم زمانی که آقای دکتر عارف دفتر کارش رابه کاخ اشرف در سعدآباد آورده بود این ماشین ها و راننده های مراجعین ایشان تمام خیابان اصلی سعدآباد را بخود اختصاص داده بودند و مردم و توریست ها باید از لابلای ماشین ها و آقایان تسبیح بدست که مدام در حال گفتگو و شوخی باهم بودند عبور می‌کردند و یک محیط مردانه در دل یک فضای فرهنگی که بیشتر خانوادگی باید باشد بوجود آمده بود.تردد ماشین های هم مزید بر علت بود آنچنانکه بازدید کنندگان در عذاب بودند.

اصلا این نهاد ریاست جمهوری فارغ از اینکه چه کسی رئیس جمهور باشد علاقه زیادی به در اختیارگرفتن سعدآباد دارد . بعنوان مثال نمیدانم چرا کاخ فرحناز را که موزه هدایای ریاست جمهوری است و در زمان آقای خاتمی مرمت و تجهیز و آماده بهره‌برداری شد را در اختیار مردم قرار نمی دهد .یا چرا کاخ ولیعهد که امروز کاخ بوستان نام دارد در اختیار مردم نیست . از آقایان باید پرسید آخرین باری که مهمان به این کاخ آمده را آیا بیاد دارید. چرا این مجموعه را از ظرفیت‌هایی که دارد بی بهره کرده ید. چرا کاخ فرح دیبا در اختیار شماست از آن چه استفاده ای می‌کنید.

شانس آوردیم از ابتدای انقلاب اینجا موزه شد و در اختیار شهر و مردم قرار گرفت. موزه فضایی فرهنگی است و متعلق به همه مردم ، فقیر و غنی . اینجا در حال حاضر از معدود باغ های شمیران است که در آن ساخت و سازی صورت نگرفته ، لطفا  بگذارید آقای رئیس جمهور در پاستور بمانند . این روزها هوای پاستور با هوای سعدآباد  چندان تفاوتی ندارد. بگذارید سعدآباد مجموعه ای فرهنگی باقی بماند و کاخ هایی را که نیاز ندارید لطفا در اختیار مردم قرار دهید. ممنون

اسکندر مختاری  ۲ دیماه ۱۴۰۳
.

با درود و احترام
با توجه به اعلام تعطیلی ۲۵آذرماه، برنامه رونمایی از کتاب لغو و به تاریخ دیگری موکول شد.?

✍در همان روزها به وسیله انجمن‌های محلی قرار گذاشتیم همه درخت‌های حاشیه خیابان پهلوی از شهر تا تجریش را شماره‌گذاری کرده به خانه‌های مجاور برای نظارت در نگاهداری سپردیم
تهران حوالی سال ۱۳۴۰

#مظاهر_تمدنی_جدید
#وضعیت_اجتماعی_شهر
#تهران_در_نگاه_دیگری
#تغییرات_شهر
#پارک_های_تهران
#پارک_ساعی

▪️از مدت‌ها پیش زمین‌های #عباس_آباد که در شمال تهران واقع بود میان افسران تقسیم شده بود. در جنوب آن #بانک_کشاورزی میان #خیابان_پهلوی (ولی عصر) و کورش (شریعتی) زمین‌هایی را مالک بود که بنا بود آن را به شهرداری تهران برای تبدیل به پارک واگذارند. بدبختانه کم‌همتی با مسامحه‌کاری بانک یا شهرداری یا هر دو سال‌ها کار را تأخیر انداخته بود وقتی چرخ‌های زنگ خورده را روغن زدیم و به دنبال زمین رفتیم دیر شده بود و قسمت اعظم زمین که در حدود ۳۵۰,۰۰۰ متر بود به رجال و کارکنان والامقام واگذار شده بود خیابان‌های بخارست و وزراء و کوچه‌های شرقی غربی آنها و خیابان سهروردی و متفرعات آن از دسترس بیرون بود آنچه مانده بود یک قطعه ۱۰۰,۰۰۰ متری محدود به خیابان پهلوی و یک ۵۰۰۰ متری محصور بین کوچه ساعی و بخارست. برای اینکه از تجاوز به باقیمانده جلوگیری شود به بانک ساختمانی و بانک کشاورزی که متولی تقسیم قطعه اراضی بودند مراجعه شد و در همان حال سازمان پارک‌های شهرداری مکلف گردید جهت جلوگیری از دست اندازی بیشتر گرداگرد آنچه مانده بود حصاری بکشند و به یاری شورای عالی فنی شهر که از مهندسان عالی رتبه آن زمان تشکیل شده بود به طراحی و تنظیم برنامه ساختمان جایگاه گل‌خانه‌ها و گل‌کاری و درخت‌کاری پرداختیم به طوری که به فاصله سه چهار ماه آب نماها و ساختمان‌های مورد نیاز و باغچه‌بندی و لوله‌کشی و برق و میدان بازی‌بچه‌ها و گل‌کاری آماده شد و درختکاری هم از پایان فصل پاییز آغاز گردید و برای افتتاح در روز درختکاری در ماه بهمن ۱۳۴۰ از آقای دکتر امینی دعوت شد.
پارک بنام شادروان ساعی که در حادثه سقوط هواپیما به سر منزل ابدی شتافته بود نامیده شد و ستون یادبودی در جنوب پارک برپا گردید در همان روزها به وسیله انجمن‌های محلی قرار گذاشتیم همه درخت‌های حاشیه خیابان پهلوی از شهر تا تجریش را شماره‌گذاری کرده به خانه‌های مجاور برای نظارت در نگاهداری سپردیم و چون در آن تاریخ بیشتر زمین‌های دو طرف جاده بایر بود و هنوز شهر توسعه امروزی نیافته بود آبیاری و حفاظت آنها به سازمان پارک‌ها سپرده شد و همین‌کار را در سایر نقاط شهر که درختان کهن داشتند به دست ساکنان مجاور ادامه دادیم.
ضمن اینکه گودهای جنوب شهر را نیز در برنامه تبدیل به باغ و پارک گذاشتیم و انتقال کوره‌های آجرپزی که سال‌ها قرار بود به دور از محدوده شهر منتقل شود و قدمی برداشته نشده بود انجام شد و صنف کوره‌پز که حدود چهل هزار نفر کارگر زحمتکش داشت و رئیس آن مرد دانا و دلسوز و طرفدار بهداشت و آبادی بود (آقای کورنگ که اگر زنده است خوش باشد و چنانچه رفته روانش‌ شادباد) نهایت همکاری را بکار برد تا به تدریج کوره‌ها خراب شد و ساکنان محله‌های جنوب شهر از دو دوم آنها رها گردیدند. در پی فرصت تبدیل اراضی کوره‌پزخانه به پارک بودیم که عمر مدیریت من در شهرداری تهران بسر آمد. خوشبختانه پس از مدت‌ها آیندگان خوشبخت تری دنبال کار را گرفتند و توانستند قسمتی از آرزوهای بربادرفته را تجسم دهند
دیدن و شاد شدن و سپاس خدای بزرگ را دریافتم!
با توسعه درخت‌کاری سازمان پارک‌ها مورد توجه قرار گرفت و یکی از درست‌کارترین و پرکارترین پایه‌وران شهرداری تهران آقای حسن اسماعیلی به مدیریت آن گماشته شد. در جایی که گروه‌های متعدد برای یکدیگر سخن‌چینی می‌کردند و ناهمدلی و جدایی از مختصات کارکنان آنجا بود آن مرد براحتی با همه سازگار بود و وظایف خود را بی‌ریا و خودنمایی انجام می‌داد و هرگز کینه و دشمنی و حسادت آنها را برنمی‌انگیخت. به زودی پارک‌ها و باغ‌های شهرداری خزانه‌گل و درخت شد. از هلند پیاز گل و بذر وارد کردیم و به تکثیر درخت و گل پرداختیم که هم نیاز باغ‌ها را برآوریم و هم با بهای ارزان در دسترس هم شهریان قرار دهیم.(نفیسی، ۱۳۷۸، ۱۹۹/ ۲۰۱)

منبع: نفیسی، احمد. ۱۳۷۸. برنده‌ها هم بازنده‌اند: خاطرات احمد نفیسی شهردار پیشین تهران(چاپ اول). تهران: نشر علم

#تهران_را_از_دریچه_کتاب_بخوانیم.
@Tehran_WikiBook

?ابلاغ دستورالعمل صدور پروانه مرمت، احیاء و بهره برداری از بنا‌های تاریخی و ارزشمند شهر تهران
?همزمان با هفته تهران، دستورالعمل صدور پروانه مرمت، احیاء و بهره برداری از بنا‌های تاریخی و ارزشمند شهر تهران به مناطق ۲۲ گانه شهرداری تهران ابلاغ شد.

?https://rozanonline.ir/fa/tiny/news-2789

@rozanonline_ir

?اسکندر مختاری

به داد زندان باید رسید!!!!
زندان قصر؛

تجدید حیات زندان قصر در خطر است،
چگونه می‌توان یک مرکز فرهنگی معتبر را به نابودی کشاند ؟
همین راهی که در حال حاضر برای مدیریت مرکز فرهنگی باغ موزه قصر رفته‌اند، به راحتی می‌تواند یک مرکز فرهنگی را به انبار و لوکیشن تبدیل کند. ظاهرا به کسی هم مربوط نیست،
مال خودمان است
یعنی در اختیار خودمان است،
یک روز موزه بود امروز انبار باشد،
یک روز باز بود و پاخور اهل فرهنگ،
امروز بسته باشد تا بیت المال هدر نرود.
فقط وقتی به یاد می‌آورم که چه رنج‌ها بر فرهنگ دوستان و اهل قلم درجراید رفت تا مسولین ترغیب به نجات زندان شوند و از فکر تبدیل به احسن کردن آن دست بردارند دلم می‌سوزد.
و چه مسئولینی که مسئولانه برای نجات زندان کوشیدند تا حرف اهل فرهنگ زمین نماند افسوس میخورم.
افتخار می‌کردیم که این‌بار به جای زندانی
زندان نجات یافته است.
پروژه‌ی باغ موزه قصر در مقیاس جهانی کم نظیر بود، زیبا و دلنشین و پیام رسان.
در زندان می‌توان شاد بود، گفتگو کرد، نشست فرهنگی برگزار کرد و نمایشگاه گذاشت.
در زندان می‌توان آرامش هدیه داد،
در زندان می‌توان تربیت کرد
در زندان می‌توان با هویت قهرمانان آشنا شد و می‌شد که ده‌ها کار نشدنی را در این زندان محقق کرد.
اینجا مفهوم جدیدی از زندان می‌توانست باشد،
اینجا درست همان چیزی بود که فرهنگ سلطه نمی‌خواست باشد.
تمیز بود و آراسته و شیک و از زندان یک مرکز فرهنگی فعال و پویا در ذهن مخاطب
می‌ساخت.
عجب تخصصی یافته‌ایم، ثروت‌هایمان را بی‌دلیل نابود می‌کنیم.

اینکه کمر به نابودی‌اش بسته‌ای حاصل زحمات دیگران است و از پول مردم این شهر ساخته شده، مال تو نیست، احتیاط کن .

اسکندر مختاری
۱۴۰۳/۰۷/۰۲