"وقتی که کشتند تازه فهمیدند که قلب دارند!"

نقاشی بعدی با یک سری تغییرات کشیده شده، حیوانات حذف شده‌ن کودک به وضوح مرده و پدر شبیه یک شیطان از دنیای مردگان به‌نظر می‌اد.
شاید خطای پدر بوده که کودک رها شده و سقوط کرده.
خود گوستاو در رابطه با این اثر گفته :«کودک درحال مرگ است من می‌خواستم درک دیرهنگام پدر و مادر را به تصویر بکشم، آن‌ها برای پول در آوردن فرزندشان را کشتند و بعد از کشتن او متوجه شدند که احساسات دارند!»

توی این نقاشی جسد بی‌رنگ کودک که در حال مرگه توی آغوش مادره و چهره پدر خانواده که کنار همسر و فرزندش نشسته خیلی غمگین و ناراحت به‌نظر می‌اد. تماشاگران نمایش رو گوشه تصویر می‌تونین ببینین که منتظر و در حال تماشا کردن هستن تا ببینن که آیا کودک مرده یا نه.
جلوی پای مادر ورق‌های فال/بازی پخش شده که کارتی که جلو کشیده شده کارتی هست به اسم آس پیک یا به اصطلاح تک پیک، که نماد مرگه.
و جغدی که توی تصویر می‌بینین معنی‌های مختلفی داره.
جغد در دنیای باستان نماد علم، خرد و دانایی محسوب می‌شه، داره به صورت ناامید به دور دست‌ها نگاه می‌کنه که می‌تونه نشون دهنده این باشه که این خانواده یک کار غیر منطقی انجام دادن.
همینطور، دیدن جغد در در روز فال بد تعبیر می‌شه و یک سری از عقاید قدیمی و سنتی داخل بعضی از مناطق فرانسه بر این باور بودن که فریاد جغد خبر از مرگ یکی از اعضای خانواده می‌ده.

یکی از ناراحت‌کننده‌ترین چیز‌هایی که برای افرادی که از دوران کودکی توسط والدین و محیطی که داخلش بزرگ شدن تروما دارن، اینه که اکثرا والدین متوجه این آسیب و کم‌کاری و یا اشتباه خودشون نیستن، با خودشون می‌گن خب، ما به تو یک مکان برای زندگی دادیم، غذا برای خوردن، لباس برای پوشیدن، امکاناتی که فارغ از کمیت و کیفیت طی سال‌ها در اختیارت گذاشتیم، ما کاری نبوده که برات نکرده باشیم و هیچوقت به این فکر نمی‌کنن که نوع رفتار و عادات اون‌ها تو رو تبدیل به این آدمی که هستی کرده و بعد بابت همین رفتار‌ها و عادات به شدت سرزنش و قضاوتت می‌کنن. شاید اگر می‌فهمیدن و آگاه بودن که این چیز‌ها برآمده از رفتار‌ها و... از جانب خودشون هست کمتر سرزنشت می‌کردن کمی راحت‌تر می‌شد.
به‌نظرم خیلی ناراحت‌کننده‌ست که عامل مشکلی که در تو به وجود اومده و تو مجبوری برای بقا باهاش سروکله بزنی آدم نزدیکی بهت باشه، که حتی ندونه و یا قبول نکنه که تقصیر اون بوده و با خودش فکر کنه، من بهترین بودم پس چرا تو همچین آدمی شدی؟
این‌طوری هم نیست که آدم بخواد بابتش کسی رو مواخذه کنه چون گاها غیرآگاهانه و بدون قصد و از سر اهمال‌کاری صورت گرفتن، اما حداقل این‌که بدونی کسی خودش رو بابت بلایی که سرت آورده متاسف می‌دونه و به‌خاطر محصول کار خودش تو رو سرزنش نمی‌کنه کافیه.

ویگن که گوش می‌دم ناخودآگاه یک فیلتر قدیمی رنگی و جالب میوفته روی اون لحظه از زندگیم.

بله، انسان‌ها خوب بلدن از کارهایی که برای اون‌ها و یا به‌خاطر اون‌ها انجام دادی، پشیمونت کنن.

خیلی سخته که مدام برای چیز‌هایی تلاش کنی که بقیه به راحتی دارنش، مخصوصا وقتی که بار‌ها بعد از کلی تلاش و اذیت شدن، شکست می‌خوری.
انگار همه‌‌ی آدم‌ها بلیت گیرشون اومده و تو جا موندی. انگار همه تاکسی‌ها پر شدن و تو باید پیاده بری، انگار همه اون‌قدر جلو رفتن که تو حتی دیگه نمی‌دونی چه قدر دیگه ازشون عقب موندی.

شاید هم موضوع همین بود. تو اون آدم عاشقی نیستی که گفته بودی. شاید قول‌ها برای شکسته شدن ساخته شدن. شاید نامه‌ها برای مچاله شدن نوشته می‌شن. شاید روابط برای این نبودن که دیگه تنها نباشیم، شاید آرزوها برای این دنیا ساخته نشدن. زندگی اینجا نبود که ما رو خوشحال کنه، شاید اون آدمی که ما دوست داشتیم باهاش دوست باشیم، از ما خوشش نمی‌اد. شاید آدم‌ها اون قدری که گفته بودن، اهمیت نمی‌دادن. شاید اون دوستی که روش حساب باز می‌کردیم، واقعا دوست ما نیست، شاید اون آدمی که فکر می‌کردیم تا همیشه می‌مونه، زودتر از بقیه ترکمون می‌کنه.
شاید اون آدم فقط تظاهر می‌کرد که خوبی ما رو می‌خواد. شاید اون غریبه‌ای که توی خیابون به ما کمک کرد، واقعا آدم مهربونی نبود. شاید باارزش‌ترین چیزی که فکر می‌کنیم داریم برای طرف مقابل، بی‌معنا‌ترین باشه. شاید من هم اون آدمی نیستم که تو فکر می‌کنی.
شاید موضوع همینه.

از لحاظ روحی نیاز دارم ۷ سالم باشه و برای اولین بار ابری با احتمال بارش کوفته قلقلی ببینم.