عقل و خرد فقیر تو
پرورش‌اش ز شیر تو
چون نشود ز تیر تو
آنک بدو کمان دهی

یکی تیشه بگیرید
پیِ حفرهٔ زندان
چو زندان بشکستید
همه شاه و امیرید

منو بعد تو بادای پریشون خون بغل کردن

جاهل که بودم
عمر عزیزم هدر شد
توی صف سینماها
امروز دیگه
نقش مهمی ندارم
توی تئاتر شماها

بی‌عشق می‌میرم
بی‌عشق می‌میرم
بی‌عشق می‌میرم

از بس که دستم بی‌نمک بود.

آه! ای قد بلند! گریه چرا؟
تو که خود اشکدان من هستی
تو که ای آخرین کمر باریک!
پرترین استکان من هستی

آه! ای قد کشیده رو به درون!
پلکان های از خودت بیرون!
اگر از ارتفاع می ترسی
از چه رو نردبان من هستی؟

تو اگر ناامیدی از همه چیز
و اگر خُرد می شوی در خویش
بخشی از پوچی جهان من و
پوکی استخوان من هستی

حرف ها! حرف های لعنتی ام!
ای گلویم! گلوی خط خطی ام!
مثل گوری که می کنی در خود
تاولی در دهان من هستی

ای دو دستت به طور اجمالی!
جای در دست های من خالی!
ای مرا کشته در میان سالی!
ای که در قصد جان من هستی!

صف به صف دست های جوهری ام
همه در صلح با تو کشته شدند
و کماکان تو در تمنّای
خون هم سنگران من هستی

کَفَلی تازیانه خورده شدم
شیهه ی اسب های مرده شدم
زیر سُم های خود فشرده شدم
ای که ارّابه ران من هستی!

باز طوفان گرفته ابرویت
من به طوفان پناه می برم و
بادبان می وَزَد به جانب تو
ای که خود بادبان من هستی!

به هر مسافری که جز
من از لب تو سهم داشت
بگو جهان جدید نیست
بگو فقط گناه داشت
اگر به من نمی‌رسید
و این زمان مدید نیست

منو از یاد ببر
بذار از یاد برم
چی از این غم بهتر
بذار از یاد برم

@ItArshia