توی مشکلات زندگی، یار صبور و آگاه مثل یک‌ونیم لیتر آب خنک وسط کویر لوته.

خستگیم دیگه به مرز اذیت کننده‌ای رسیده. واقعاً نمی‌تونم ادامه بدم.

عمیقاً نیاز به گم و گور شدن در ناشناخته ترین نقطه‌ی دنیا رو دارم که به هر حال اهمیتی نداره چون باید بخوابم تا زندگی بتونه فردا دوباره از نو، ته کفش کثیفشو روی گلوم فشار بده. شب بخیر هم‌قبیله.

نوشته بود میخوام گریه کنم ولی وقت ندارم پس باشه برای فردا.

https://t.me/The_famim/7454
منم یه هفته‌اس میخوام برم مچ دستمو عکس بگیرم ازش،فک کنم مو برداشته،فرصت نکردم.
چیه این بزرگسالی؟‌ ‌ ‌‌‌ ‌

بابام چهار روزه تهرانه، هنوز فرصت نشده ببینمش. کار و دانشگاه زندگیمو بلعیده.

می‌خوام بگم سعی کن اینطور موقع‌ها از فضای خونه تاثیر نگیری خیلی ولی شدنی نیست. میفهممت.

با قهر پدر و مادر باهم و بگا رفتن سلامت روان‌ ‌ ‌‌‌ ‌

سلامت روانمون ۰ از ۱۰

هیچ‌چیز رهایم نمی‌کند و من همان آدم مستأصل آویزان از لبه‌ی صخره‌ای هستم که خودش را با چنگ زدن به سنگ‌ریزه‌ها نگه داشته است. قسمت مسخره‌ی ماجرا این است که همه‌چیز از بیرون عالی به نظر می‌رسد. من همه‌ی تکه‌های پازل‌ را با وسواس کامل درست چیده‌ام و حالا یک تصویر بی‌نظیر تحویل دنیای بیرون داده‌ام که زیرش پر از عفونت و چرک است. افتاده‌ام توی یک چرخه‌ی بی سر و ته وحشتناکی که هیچ پایانی جز سیاهی ندارد.