واقعاً عجیبه. تا همین چند روز قبل آبیِ آسمون دلت رو می‌بُرد، ابرهای پنبه‌ای لبخند می‌شد رو لبت، دیدن غروب برق می‌‌نشوند تو چشات، با رویش هر گیاه تازه‌ قلبت جوونه می‌زد،‌ شنیدن خنده‌ی بچه‌ها اکلیل می‌پاشوند تو وجودت، عطر نرگس مستت می‌کرد؛ بعد یه روز صبح بیدار میشی، به همه‌ی این‌ها نگاه می‌کنی و حتی اونقدر حال نداری که سر تکون بدی یا به لق‌لقه‌ی زبون هم که شده بگی قشنگه!

آدم متوجه نمی‌شه افسردگی کِی اومده. از کدوم روز شروع شده. چطوری به این‌جا رسیده. فقط یه روز می‌بینه که یه تاریکی عظیم احاطه‌ش کرده. انگار به هر چیزی نگاه می‌کنه_هر چقدر هم که زیبا و چشم‌نواز و دوست داشتنی باشه_بازم هیچی توی وجودش عوض نمی‌شه. یه زمانی از دیدن چیزهای قشنگ به وجد می‌اومد و توی شکمش پر از پروانه‌های رنگی می‌شد، اما بعد دیگه پروانه‌ها نبودن.

وقتی به دقت اطرافم را نگاه می‌کردم، متوجه می‌شدم موفقیت اجتماعی، اغلب اوقات با کمی تظاهر کردن به دست می‌آید. گاهی اوقات، انسان‌های محجوب ناچارند به چیزهایی بخندند که به نظرشان زیاد خنده‌دار نیست، کارهایی انجام بدهند که دلشان نمی‌خواهد و با کسانی باشند که اصلا از مصاحبتشان لذت نمی‌برند.
من نه. من سال‌ها پیش تصمیم گرفته بودم اگر قرار شد بین تظاهر کردن و تنهایی، یکی را انتخاب کنم، تنهایی را برگزینم. آن راه امن‌تر بود.

🌻الینور آلیفنت کاملا خوب است

آخرین ماهِ سی‌ سالگی?

امروز یه اتفاق خیلی هیجان‌انگیز افتاد و یه حس خوشحالی عمیقی رو تجربه کردم که فکر می‌کردم دیگه ندارمش…

تماسمون رو ضبط کردم که هر وقت خسته و ناامید و ته‌کشیده شدم حرفاش رو گوش بدم و دوباره انرژی بگیرم.

امروز داشتم درباره همین موضوع با یه آقای آلمانی حرف می‌زدم. این مدت خیلی از رسیدن به رویام ناامید شده بودم؛ اما انقدر انقدر این آقا مهربون بود و خوب راهنماییم کرد و از زبانم تعریف کرد که دوباره می‌خوام پر قدرت ادامه بدم. خدا رو چه دیدی؟ شایدم شد…

یکی از آرزوهای دورم اینه که یه کتاب آلمانی رو به فارسی ترجمه کنم…

آخرشم با هم عکس نگرفتیم.