ရှင်က ရခိုင်လား။ မဟုတ်ဘူး၊ ဗမာ။ ခင်ဦးဇင်ရဲ့ မေးခွန်းကို စာရေးဆရာက ချက်ချင်းပြန်ဖြေတယ်။ ရှင် အခု ဝတ္ထုထဲကနေရာတွေကို မရောက်ဖူးဘူးမလား၊ ဒါကြောင့် ရှင်ကကျမကို အဲဒီနေရာတွေကိုမရောက်ဖူးတဲ့ဇာတ်ကောင် ဆိုပြီး လုပ်ထားတာမလား။ ဟုတ်တယ်။ဒါနဲ့ ကျမကို ဘာကြောင့် ရခိုင်လူမျိုးလို့ ဖန်တီးထားတာလဲ။ ဒီလိုပါပဲ။ ဒီလိုပါပဲဆိုတာက ဘာလဲ။ စာရေးဆရာက တစ်ခုခုဖြေဖို့ စကားလုံးရွေးချယ်နေတဲ့ပုံစံနဲ့ တိတ်နေတယ်။ ကျမစိတ် ထဲမှာ ရှင်က ရခိုင်တစ်ယောက်မို့လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မကောင်းတဲ့ နေရာထားရေးတယ် ထင်နေတာ၊ အခုတော့ မဟုတ်ဘူးပဲ၊ ဘာလို့လဲ၊ ဘာလို့ ဗမာ တစ်ယောက်က ရှင်တို့ သုံးသုံးနေကျ ဟိုအသုံး၊ ကုလားကို မုန်းတယ်ဆိုပြီး မရေးတာလဲ။ ရှင် ပြောခဲ့ ဖူးတယ်မဟုတ်လား၊ ဘင်္ဂါလီတွေ ဒီလိုထွက်ပြေးရတာရဲ့ လက်သည်တရားခံက ဗမာစစ်တပ်ရဲ့ နယ်မြေရှင်းလင်းရေးကြောင့်ဆို၊ ဒါဆို ဗမာနေရာက ပိုတောင် ရေးသင့်တာပဲ၊ ဘာလို့ မရေးတာလဲ။ တိတ်နေတဲ့ စာရေးဆရာက သက်ပြင်းချတယ်။ ပြီးတော့ ငါ့ မသိစိတ်ထဲ ရှိနေတဲ့ လူမျိုးရေးအမြင်ကြောင့်ဖြစ်မလားပဲလို့ မသက်မသာ အသံနဲ့ ဖြေတယ်။ စာရေးဆရာရဲ့အဖြေကို ကြားပေမဲ့ ခါတိုင်းလို ခင်ဦးဇင်ရပ်မသွားဘူး။ စာရေးဆရာက ရှေ့ကနေ ဖြတ်ပြီး အဲဒီလို ရေးတာက ရခိုင်တွေကို အစွန်းရောက်ဆိုပြီး စွပ်စွဲတဲ့ ၀တ္ထုဖြစ်သွားမှာ၊ ပြီးတော့ ရခိုင်တွေနဲ့ဗမာတွေကြား အဖုအထစ်တွေဖြစ်သွားမှာကို ရှင်မစိုးရိမ်ဘူးလားလို့ မေးလိုက်တယ်။ ပြီး ရှင် ပြခဲ့တဲ့ ကျမရဲ့ ဇာတ်ကောင်စရိုက် ဖွံ့ဖြိုးပုံအရဆိုရင် ဗုဒ္ဓဘာသာကလည်း အကြမ်းဖက်ဘာသာလို ဖြစ်နေတယ်လို့ မထင်ဘူးလား။ ဗုဒ္ဓဘာသာ၀င်အားလုံးက တကယ်ပဲ အဲဒီလိုလား။ အဲတာက ဘယ်တံဆိပ်၊ ဘယ်အဖွဲ့အစည်း အောက်မှာပဲဖြစ်ဖြစ် တချို့ဆိုးတယ်၊ တချို့ ကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ ရှင် အမှန်တကယ် ပြောချင်တာကို မပေါ်လွင်စေဘူး မဟုတ်ဘူးလား။ အဲတာတွေက ရှင့်၀တ္ထုရဲ့ အာဘော်ကို ထိခိုက်စေမယ်လို့ မထင်ဘူးလား။ ခင်ဦးဇင် မေးခွန်းတွေကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု ခပ်မြန်မြန် ဆက်မေးတယ်။ အွန်း အဲတာတွေကို ငါ ပြန်စစ်ရမယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ ခင်ဦးဇင်ရဲ့ မေးခွန်းက ရှည်လျားပေမဲ့ စာရေးဆရာရဲ့ အဖြေက တိုတိုပြတ်ပြတ်ပဲ။ အဲဒီအဖြေကို နားထောင်ရင်း ခင်ဦးဇင် တွေးတယ်။ စာရေးဆရာ မရိပ်မိခင် အခု သူ ဝတ္ထုအစ ဘယ်လိုရတယ် ဆိုတဲ့ ကိစ္စကိုမေးရမလားပေါ့။ မေးလိုက်ရင် မေးခွန်းတွေက ဆက်စပ်မှုရှိပြီလား ပေါ့။ ဒီဝတ္ထုကို၊ ဒီအာဘော်ကို ရှင် ဘယ်လို စ,ရသလဲ။ တွေးရင်းပဲ ခင်ဦးဇင် မသိမသာ သွေးတိုးစမ်းပြီး မေးခွန်းထုတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီမေးခွန်းကိုကြားတော့ စာရေးဆရာက အရှေ့က မေးခွန်းတွေလို မဖြေတော့ဘဲ ခိခနဲ ရယ်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့အသံစူးစူးနဲ့ နင် ဘာတွေး နေသလဲ ဆိုတာ ငါ သိတယ်လို့ ပြောတယ်။

–- -––- ဆက်ရန် -–- -––-
.
.
.
#ရေအေး
#ခင်ဦးဇင်
#TheCall
#ခေါ်သံ

စာရေးဆရာ ထုတ်ပြတဲ့ သူ့ရဲ့ ရုပ်ကို ကြည့်ရင်း ခင်ဦးဇင် ကြက်သေသေနေမိတယ်။ ရုတ်တရက် ဘာပြန်ပြောရမယ် မသိဘူး။ စိတ်ကူးထဲမှာ စီထားတဲ့ မေးခွန်းတွေကလည်း ကြိုးပြတ်သွားတဲ့ ပုလဲပုတီးကုံးလိုပဲ၊ တစစီ ဖြစ်ကုန်တယ်။ ပြီးတော့ စိတ်က သူအမှန်တကယ်ပဲ စာရေးဆရာရဲ့ကိုယ်ပွားလား၊ စာရေးဆရာ ဖန်တီးထားတဲ့ ဇာတ်ကောင်လားဆိုတဲ့ ဆီကို လုံးဝရောက်သွားတယ်။ အဲဒီနောက်တော့ ခင်ဦးဇင် တစ်ချက်ချင်းကို သေချာ တွေးကြည့်တယ်။ စာရေးဆရာကော၊ သူကော နှစ်ယောက်လုံးက စာရေးနည်းတွေကို သိနေတာ၊ ရုပ်တွေ တူနေတာ၊ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ အတွေးတွေကို စာရေးဆရာက အလိုလိုသိနေတာ။ ဒါပေမဲ့ မတူတာ တွေလည်း ရှိနေတာပဲ မဟုတ်လား။ စာရေးဆရာက မူစလင်တွေကို မုန်းတီးဖို့ သင်ကြားခံခဲ့ရတယ် ဆိုပေမဲ့ သူက အဲဒီအဖြစ်အပျက်တွေ မမှတ်မိတာ၊ သူက မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီး စာရေးဆရာက ယောက်ျား တစ်ယောက် ဖြစ်နေတာ။ ခင်ဦးဇင် တွေးနေရင်း မေ့သလိုဖြစ်နေတဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြီးကို ရုတ်တရက် ခေါင်းထဲ သတိရသွားတယ်။ အဲဒါက ရိုဟင်ဂျာတွေ နတ်မြစ်ကို ဖြတ်ပြီး ရခိုင်ကနေ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်ဘက်ကို ထွက်ပြေးကြတယ် ဆိုတဲ့ကိစ္စ။ အဲဒါကို တကယ့်အဖြစ်အပျက်ဆိုပြီး စာရေးဆရာက ပြောခဲ့တာမလား၊ ပုံတွေ၊ သတင်းအချက်အလက်တွေ၊ သက်သေအထောက်အထား တွေနဲ့ ပြောခဲ့တာမလား။ ဒါပေမဲ့ ခင်ဦးဇင်က ဘာလို့ အဲဒီအဖြစ်အပျက်ကို မသိရတာလဲ။ ဘာလို့ စာရေးဆရာပြောပြမှ သိရတာလဲ။ သူ ဘယ်က လာသလဲ၊ တစ်ခုပြီးတစ်ခုဆင့်လာနေတဲ့ မေးခွန်းတွေက ပိတ်ထားတဲ့တံခါးကို တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက် ကန်ဆောင့်ဖွင့်နေသလို၊ အဲဒီကမှ နောက်ဆုံး ကန်ချက်တစ်ခုမှာ ဝုန်းခနဲ ပွင့်သွားသလိုလို့ ပြောရမလားပဲ။ မေးခွန်းတွေဆင့်ဆင့်မေးနေရင်းက ခင်ဦးဇင်ရဲ့ ခေါင်းထဲကို အတွေးတစ်ချက် လက်ခနဲ ရောက်လာတယ်။ သူက စာရေးဆရာရဲ့လက်ရှိကမ္ဘာက မဟုတ်ဘူးလားပေါ့။။ အဲဒီမှာ မတူညီတဲ့ကမ္ဘာ ဆိုတဲ့စကားလုံးကို ခင်ဦးဇင် ရုတ်တရက် သတိရတယ်။ မတူညီတဲ့ ကမ္ဘာ၊ အပြိုင်ကမ္ဘာ။ ခင်ဦးဇင်ရဲ့ နှလုံးက ရုတ်တရက်ဆိုသလိုပဲ တဒိတ်ဒိတ် အခုန်မြန်လာတယ်။ သူ သိသွားပြီ၊ နောက်ဆုံးတော့ သူ အကုန်လုံးကို သိသွားပြီ။ သူက စာရေးဆရာနေတဲ့ ကမ္ဘာနဲ့မတူတဲ့ အပြိုင်ကမ္ဘာတစ်ခုကနေ ရောက်လာခဲ့တာ။ ဘာသာတရားဆိုတာ မရှိတဲ့ကမ္ဘာ၊ ဘာသာတရားကြောင့် ဖြစ်တဲ့အမုန်းတွေ၊ အကြောက်တရားတွေနဲ့ အကြမ်းဖက်မှုတွေ မရှိတဲ့ ကမ္ဘာ၊ ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားကို ငြင်းဆန်တဲ့ ကမ္ဘာ၊ ဘာသာတရားကထိန်းညှိထားတဲ့ အကြောက်တရားနဲ့ မျှော်လင့်ချက်ကို စွန့်ပစ်ပြီး ကိုယ်ပိုင်တွေးတောဆင်ခြင်မှုနဲ့ အုပ်ထိန်းတဲ့ ကမ္ဘာ။ လူတွေအချင်းချင်း ရခိုင်၊ ကုလားတံဆိပ်တွေကြောင့် မုန်းတီးတာ၊ ချစ်ခင်ကြတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ တစ်ယောက်ချင်းစီရဲ့အပြုအမူအရ ချစ်ခင်ကြ၊ မုန်းတီးကြတဲ့ ကမ္ဘာ။ ဒါကြောင့် သူ တရားပွဲဆိုတာကို မသိခဲ့တာ၊ ဒါကြောင့်ပဲ သူ ကအ်ဘာကျောင်းတော်ပုံကို မသိတာ၊ မဟာမြတ်မုနိနဲ့ရွှေတိဂုံကို မသိတာ။ ပြီးတော့ ရိုဟင်ဂျာတွေ နတ်မြစ်ကို ဖြတ်ပြီး ရခိုင်ကနေ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်ဘက်ပြေးရတဲ့ အဖြစ်ကို မသိတာ။ ဒါပေမဲ့ သူက ဟိုဘက်ကမ္ဘာမှာလည်း စာရေးဆရာပဲ၊ ဒါကြောင့် စာ ဘယ်လိုရေးရမယ်ဆိုတာကို သူ သိနေတာ။ သူ တွေးတောတတ်၊ခံစားတတ်နေတာ။ ဒါပေမဲ့ သူ့နာမည်က ခင်ဦးဇင်ပဲလား ဆိုတာတော့ မသေချာဘူး။ ပြီးတော့ သူ အခြားကမ္ဘာတစ်ခုကနေ စာရေးဆရာရဲ့ဝတ္ထုထဲကို ဘယ်လို ရောက်ပြီး ဇာတ်ကောင်ဖြစ်လာတယ် ဆိုတာလည်း မသိသေးဘူး။ အဲဒီအဖြေကို အသိနိုင်ဆုံးသူကတော့ စာရေးဆရာပဲ၊ သူ့ကို မေးရမှာပဲပေါ့။ အဲဒီ အချိန်မှာပဲ ရထားတစ်စင်း ခုတ်မောင်းသလို တဝုန်းဝုန်းနင်းခဲ့တဲ့ ခင်ဦးဇင်ရဲ့အတွေးစဉ်က နေရာတစ်ခုမှာ ရုတ်တရက် ထိုးရပ်သွားတယ်။ အဲဒါက သူ အခုတွေးနေတာတွေကို စာရေးဆရာသိသွားပြီလား ဆိုတာပဲ။ ဒါနဲ့ ခင်ဦးဇင် စာရေးဆရာကို မသိမသာအကဲခတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီကမှ ရယ်ရှိန်မသေ ဖြစ်နေသေးတဲ့ စာရေးဆရာကို ကြည့်ပြီး မသိလောက်သေးပါဘူးလို့ ဆက်တွေးတယ်။ ပြီးတော့ စာရေးဆရာဆီကနေ သူ ဒီဝတ္ထုထဲကို ဘယ်လို ရောက်လာသလဲဆိုတဲ့ အဖြေကိုသိဖို့ ဘယ်လို လှည့်ပတ်မေးရမလဲ ဆိုတာကိုဆက်စဉ်းစားတယ်။ မေးရမယ်၊ စာရေးဆရာ မသိအောင် လှည့်ပတ်ပြီး မေးရမယ်၊ ဒါနဲ့ ဘာမေးရမလဲ၊ ဘယ်လိုမေးရမလဲပေါ့။ မေးခွန်းက သီးသီးသန့်သန့်ကြီးလည်း ဖြစ်နေလို့မရဘူး၊ လက်ရှိ အခြေအနေနဲ့လည်း ကိုက်ညီရမယ်၊ ပြီးတော့ ရှေ့ဆက်ပြီး မေးခွန်းတွေဆက်မေးလို့ရတဲ့ မေးခွန်းမျိုးလည်းဖြစ်ရမှာ။ စဉ်းစားနေတုန်းမှာပဲ စာရေးဆရာ ရောက်လာလာချင်း သူ မေးလိုက်တဲ့မေးခွန်းကို ခင်ဦးဇင် ပြန် သတိရတယ်။ အဲဒါက ရှင် တကယ်ပဲ ရခိုင်တွေကို အမျိုးသားရေး အစွန်းရောက်တွေလို့ ပြောချင်နေတာလား ဆိုတာပဲ။ ပြီးတော့ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ခင်ဦးဇင်ရဲ့ နားထဲ နင်က ရခိုင်ကို မရောက်ဖူးဘူး ဆိုပြီး စာရေးဆရာ ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ စကားကိုလည်း ပြန်ကြားယောင်တယ်။ အဲဒီမှာ ခင်ဦးဇင်ရဲ့ ဦးနှောက်ထဲ မေးခွန်းတစ်ခုလှစ်ခနဲပေါ်လာတယ်။

ရှင် တကယ်ပဲ ရခိုင်တွေကို အမျိုးသားရေး အစွန်းရောက်တွေလို့ ပြောချင်နေတာလား။ စာရေးဆရာ ရောက်လာတယ်ဆိုရင်ပဲ မေးဖို့တေးထားတဲ့ မေးခွန်းတွေထဲက တစ်ခုကို ခင်ဦးဇင် ချက်ချင်းမေးလိုက်တယ်။ မဟုတ်ပါဘူး။ စာရေးဆရာက ခင်ဦးဇင်ရဲ့အမေးကို ခပ်တုံ့တုံ့ ပြန်ဖြေတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခုအခြေအနေကတော့ ရှင် အဲဒီလိုပြောချင်တဲ့ပုံ ပေါက်နေတာပဲ၊ ရှင်က ကျမကို တစ်သီးပုဂ္ဂလအနေနဲ့ မပြထားဘူး၊ အစုအဖွဲ့ ကိုယ်စားပြုသဘောနဲ့ ပြနေတာလေ။ အဲဒါက မခက်ပါဘူး။ နင် ဘယ်လိုပုံစံဆိုတာ ငါ သိပြီးသားပဲ၊ အချိန်မရွေး နင့်ရုပ်ကို ပြလို့ရတာပဲ တဲ့။ ပြောရင်း စာရေးဆရာက ရယ်တယ်။ အဲဒီ ရယ်နေတဲ့ အသံကို နားထောင်ရင်းနဲ့ပဲ ခင်ဦးဇင်စိတ်ထဲ သင်း ရယ်ပုံက တစ်မျိုးပဲလို့ ထင်မိတယ်။ တခုခု ညစ်ပတ်တော့မယ့် တခုခု လူလည်ကျတော့မယ့်အသံမျိုးလို့ ပြောရမလား၊ တခုခုတော့ တခုခုပဲပေါ့။ နင့်ရုပ်ကို နင်တကယ်ကြည့်ချင်သလား တဲ့။ ကြည့်မယ်။ ခင်ဦးဇင် ချက်ချင်းတုံ့ပြန်လိုက်တယ်။ အဲဒီနောက်တော့ ခိခနဲ ရယ်သံနဲ့အတူ ခင်ဦးဇင် ရှေ့မှာ ပုံရိပ်တစ်ခု ဖြတ်ခနဲပေါ်လာတယ်။ မိန်းမရဲ့ ရုပ်က နှုတ်ခမ်းနီ ခပ်ရဲရဲကိုမှ မျက်မှန်ဝင်းဝင်းနဲ့။ အသားက ခပ်မည်းမည်း၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်မှာ ပါးရိုးကားကား၊ နှာတံပြားပြားနဲ့။ ခင်ဦးဇင်ကို ပြုံးပြလိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ ခပ်ပြဲပြဲ ပါးစပ်ထဲကနေ ထူထဲမို့မောက်နေတဲ့ သွားဖုံးနဲ့ အဲဒီသွားဖုံးပေါ်မှာ စီရရီရှိနေတဲ့သွားတွေက အုံလိုက် ပြုံထွက်လာတော့မလိုပဲ။ အဲဒါ ငါ့ရုပ်တဲ့၊ ရုပ်ဆိုးလိုက်တာ လို့ ခင်ဦးဇင် တွေးမိတယ်။ အဲဒီလို တွေးနေရင်းနဲ့ပဲ ဒီရုပ်ကို မြင်ဖူးသလိုပဲဆိုတဲ့ အတွေးတစ်စက ခေါင်းထဲကို ရောက်လာတယ်။ ဟုတ်တယ်၊ ဒီရုပ်ကို မြင်ဖူးသလိုပဲပေါ့။ နှုတ်ခမ်းနီ၊ မျက်မှန်၊ ပြီးတော့ သွားဖုံးတွေ၊ ပါးရိုးတွေ၊ နှာတံတွေ။ မဟုတ်သေးပါဘူး၊ နှုတ်ခမ်းနီ ဆိုးထားတာကို ဖယ်လိုက်မယ်ဆိုရင်၊ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းမွေးမုတ်ဆိတ်မွေးတွေ တပ်လိုက်မယ်ဆိုရင်။ ရှင်...ရှင်က။ စာရေးဆရာ ရယ်တယ်၊ တဟားဟားနဲ့ ဝါးလုံးကွဲမတတ် ရယ်တယ်။ ပြီးတော့မှ ရယ်ရှိန်မသေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ဟုတ်တယ်လေ၊ နင်ပဲ ဇာတ်ကောင်ဆိုတာက စာရေးဆရာရဲ့ကိုယ်ပွားဆို တဲ့၊ ပြန်ပြောတယ်။

‘မေ့လိုက်ပါမြနန္ဒာ’

◼️မိုးမြင့်ကျော်

အေးစက်စက်ရာသီဥတုထဲ တယောက်တည်းလျှောက်သွားမိတိုင်း အမလက်ဖဝါးနွေးနွေးကိုသတိရတယ်။ အမကြိုက်တဲ့ မြက်ရိုင်းပန်းဖြူတွေ၊ အမ မကြိုက်တဲ့စစ်ပွဲတွေ။ စစ်ပွဲကာလထဲ လေယာဥ်တွေဝဲလာတိုင်း ဗုံးခိုကျင်းလေးထဲ အမကြောက် နေမလား။ ကျနော့လက်တွေကို ဖျာတချပ်စာဖြန့်လို့ အမအပေါ် ကာမိုးပေးထားတယ်။ ရန်သူ့လေယာဥ်ပျက်ကြီးတွေ၊ ကျဆုံး စခန်းကုန်းတွေ၊ ပြာဖြစ်မီးလောင်သွားတဲ့ရွာပျက်ကြီးတွေ ကျနော့်မှာလည်ပါတ်စရာတွေပေါတယ်။ ဒါပေမယ့် အမရယ် အမ ,မပါဘဲ သွားလာနေရတာကို ကျနော်မပျော်ဘူး။ ကျနော်ကျဆုံးခဲ့ရတဲ့ တောင်ကမူလေး ရွှေကျင်ခိုင်းဖို့ ဘတ်ဖိုးတွေ ဝိုင်းလိုက်ပြီ။ ရန်သူ့တပ်တွေစခန်းချသွားတဲ့ တောင်ကုန်းဘက်မှာ သနပ်ခါးနံ့တွေရတယ်။ သတင်းတပုဒ်ထဲက ရန်သူတွေမုဒိန်းကျင့်သွားတဲ့ လယ်သူမလေးကို မျက်လုံးထဲမြင်လာတယ်။ ညဘက်တွေဆို ဘုရားဝတ်ပြုနေတဲ့ အမကို အမတို့အိမ်ဘေးက သရက်ကိုင်းပေါ်ကနေ လာလာငေးကြည့်တယ်။ အမျှဝေသံထဲ ကျနော့နာမည် မပါတော့မဲ့နေ့ကို ကျနော်စောင့်နေတာပါ။ အမကျနော့်ကိုမေ့နိုင်သွားပြီဆိုတာ သေချာဖို့လိုတယ်။ စေတီတွေလည်းတွေ့ပါရဲ့၊ အမျှဝေသံတွေလည်းကြားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှဆုမတောင်းလိုတော့သလို သာဓုလည်းမခေါ်လိုပါဘူး။ ကျနော် နောက်ဘဝကို မဝင်စားရဲဘူး။ အမနဲ့ဝေးရမှာကြောက်လို့။ အစ်မသာသိရင် စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတော့မှာပဲ။ ကျနော်သေရင် အမဆီပြန်ဝင်စားမယ်ဆိုတာလဲ ကတိသက်သက်ဖြစ်ခဲ့ပြီ။ နေ့စဥ်မြင်နေရပါလျက် အမ မမြင်နိုင်တဲ့ကမ္ဘာကနေငေးရတာ နှစ်ဘဝစာပိုလွမ်းရတယ်။ ညနက်သန်းခေါင်ကျနော်လာငေးရင် ကျီးတွေအာမယ်၊ ခွေးတွေအူမယ်။ မေတ္တာသုတ်ပဲရွတ်ပါ ပရိတ်ကြိုးမတားပါနဲ့ စာသင်ကျောင်းထဲတမင်ကျဲချတဲ့ ပေါင်ငါးရာဗုံးထက် ကျနော်ပိုကြောက်ပါတယ်။ အမရဲ့အသက်ရှုသံ သေးသေးလေးကအစ ကြားရဖို့ ကျနော့်နားရွက်တွေကို အမတို့အိမ်တဝန်းစာ ကြီးပစ်ရတယ်။ အမချစ်တဲ့ ကြယ်တွေကို ကြည့်ဖို့ ကျနော့်မျက်လုံးတွေကို အကြီးကြီးလုပ်တယ်။ ဟော့ဒါလေးက မောင်ရှင် ဆိုင်းထမ်းကြယ်၊ ဒါလေးက ခုနှစ်စင်ကြယ်၊ ဒီဘက်ကဖျောက်ဆိပ်ကြယ်။ အဲ့ဒီလို ကျနော့်ပုခုံးကလေးမှီပြီး အမပြောပြသံလေး ကျနော်လွမ်းတယ်။ အမနဲ့အတူသွားခဲ့ ဖူးတဲ့ တောင်ပေါ်စေတီလေးမှာ ပန်းထိုးဗုံးခွံတွေ။ စေတီလေးရဲ့ဘေးနံရံမှာလည်း ကျည်ဖောက်အရာတွေ။ မကျွတ်မလွတ် သေးသောသူများမှာလည်း ကျည်ဖောက်ရာတွေနဲ့။ ရင်းနီးသူတယောက်ယောက်ရဲ့ဖေ့စဘွတ်ခ်မှာ ကျနော့်ပုံ တွေတွေ့တဲ့အခါ သတိမရပါနဲ့တော့။ ကျနော့ကိုမေ့လိုက်ပါ မြနန္ဒာ။ အမနဲ့အတူထိုင်ကြည့်ခဲ့ဖူးတဲ့ တောင်တန်းစိမ်းစိမ်းတွေ မီးလောင်နေ တာကို ညအမှောင်ထဲကငေးရင်း ရှည်လျားနေအုံးမယ့် ဒီသံသရာကိုကျနော်ဖြတ်သန်းရအုံးမယ်။

ရည်ညွှန်း - မသဲကြည် (သူရိန်လူလေး )

အမျိုးသားညီညွတ်ရေးအစိုးရက အစိုးရအဖွဲ့ကို ပြင်ပက လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်စွမ်းရှိသူတွေ ပါဝင်ဖို့ ယာယီသမ္မတကိုယ်တိုင် ဖိတ်ခေါ်လာတာ တွေ့ရတယ်။ နုဂျီကို ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးလုပ်တာဟာ ၄ နှစ်ဆိုတဲ့ အချိန်ကာလကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ တော်လှန်ရေးကို လိုက်ပါရာမှာ ပိုမို သွက်လက်လာစေဖို့ဆိုတဲ့ အသွင်သဏ္ဌာန်အရပဲဖြစ်ဖြစ် လိုအပ်တယ်လို့ လက်ခံလာတဲ့သဘောဖြစ်တယ်။

စစ်ရေးကို နိုင်ငံရေးနဲ့ ဘဏ္ဍာရေးက ဘယ်လို ပံ့ပိုးပေးနိုင်မလဲဆိုတာကို အဓိကထား ထည့်သွင်းတွက်ချက်တဲ့ အဖွဲ့အစည်းပိုင်းဆိုင်ရာ ပြောင်းလဲမှုကို ဖော်ဆောင်နိုင်ဖို့ဖြစ်တယ်။

#ကျော်ဇောခိုင် #NewsAnalysis
#TheCall #ခေါ်သံ

"၂၀၂၅ ဘယ်လိုပုံပေါ်လာမလဲ"
- သတင်းသုံးသပ်ချက်ဆောင်းပါး -
■ ကျော်ဇောခိုင်

ဒီဇင်ဘာ ၁၄ ကစလို့ တောင်ကုတ် စကခ (၅)၊ မောင်းတော နခခ (၅)၊ အမ်း (နပခ) နဲ့ ဂွတို့ကို ၂ ပတ်အတွင်း သိမ်းယူခဲ့ပြီးတဲ့နောက်မှာ အေအေစစ်ဦးစီးချုပ် ဗိုလ်ချုပ်ထွန်းမြတ်နိုင်က စစ်တပ်ကို နိုင်ငံရေးအရဆွေးနွေးဖို့ အဆင်သင့်ရှိကြောင်း ထုတ်ပြန်ကြေညာခဲ့တယ်။

'အေအေကြေညာချက်'
အေအေထုတ်ပြန်ချက်ဟာ စကစကို ရည်ရွယ်တယ်ဆိုပေမယ့် တကယ်တော့ တရုတ်နဲ့ အင်ယူဂျီအစိုးရ၊ တော်လှန်ရေးအင်အားစုတွေ အားလုံးကိုပါ ရှေ့အလားအလာကို အသိပေးထားတဲ့ သဘောမျိုးဖြစ်တယ်။ အေအေဟာ တရုတ်ကိုရည်ရွယ်တဲ့ ရခိုင်ဒေသတွင်း နိုင်ငံခြားရင်းနှီးမြုပ်နှံမှုတွေကို လက်ခံမယ်၊ အကာအကွယ်ပေးမယ်၊ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မယ်ဆိုတာမျိုး ယခင်ကလည်း ထုတ်ဖော် ပြောကြားခဲ့ပြီးသားဖြစ်တယ်။ သို့သော် အခုအချိန်မှာတော့ ပြည်နယ်အတွင်း နယ်မြေအများစုကို သိမ်းပိုက်စိုးမိုးမှု ရအပြီးမှာ ပြောတာဖြစ်လို့ ဒီကမ်းလှမ်းချက်ဟာ စကစအတွက်သာမဟုတ် တရုတ်ကိုပါ အကျပ်ရိုက်စေတဲ့သဘောမျိုးလို့ ယူဆရမလိုဖြစ်တယ်။

တရုတ်သာ စကစကို ဖိအားပေး ဆွေးနွေးခိုင်းပြီး ရခိုင်က သူ့ရင်းနှီးမြုပ်နှံမှုတွေကို အေအေနဲ့ စကစအကြား တရားဝင် အကျိုးစီးပွားခွဲဝေမှုတွေ လုပ်လာမယ်ဆိုရင် (ရှမ်းမြောက် ကုန်သွယ်ရေးလမ်းကြောင်းနဲ့ နယ်စပ်ဂိတ်တွေဖွင့်ဖို့ ကြိုးစားတဲ့ ဆွေးနွေးပွဲလို လုပ်နိုင်ခဲ့မယ်ဆိုရင်) ဒေသတွင်း နယ်မြေထိန်းချုပ်မှုနဲ့ အုပ်ချုပ်ရေး၊ စီးပွားရေးဆိုင်ရာတွေမှာ အေအေဟာ De Facto တရားဝင်မှုတမျိုး ရရှိလာမှာဖြစ်တယ်။ မောင်းတောအကျမှာ အေအေဟာ တရားဝင် အစိုးရမဟုတ်လို့ လက်ခံစကားပြောဖို့ မဖြစ်နိုင်သေးဘူးဆိုတဲ့ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်ကပြောတဲ့ အနေအထားမျိုးတွေကို ဖြေရှင်းပြီးသားလည်း ဖြစ်လာမယ်။

ဒီကမ်းလှမ်းချက် အထမြောက်မယ်၊ ဆွေးနွေးပွဲနဲ့ သဘောတူညီမှုတွေ ရှိလာခဲ့မယ်ဆိုရင် အေအေအနေနဲ့ စစ်တွေနဲ့ကျောက်ဖြူကို ဆက်မတိုက်သေးဘဲ လက်ရှိသိမ်းပိုက်ထားနိုင်တဲ့ နယ်မြေအားလုံးမှာ အုပ်ချုပ်ရေးပိုင်းကို စတင်အခြေခိုင်အောင် လုပ်နိုင်မှာဖြစ်တယ်။ တပြိုင်နက်တည်းမှာ စစ်အာဏာရှင် ဖျက်သိမ်းရေးဆိုတဲ့ ရည်မှန်းချက်အတွက် အတွင်းပိုင်းစစ်တိုင်းတွေကို တိုက်ခိုက်မှုမှာ နောက်ကွယ်က ပံ့ပိုးကူညီမှုတွေ ပေးသွားနိုင်မယ်လို့ ယူဆထားပုံပေါ်တယ်။

ဆွေးနွေးပွဲဖြစ်မလာဘူး၊ ဖြစ်ပြီး အဆင်မပြေခဲ့ဘူးဆိုရင်လည်း ၂၀၂၃ နိုဝင်ဘာကစလို့ ပြည်နယ်တခုလုံး ဖြန့်ကျက်ပြီး တနှစ်ကျော် မနားတမ်း ထိုးစစ်ဆင် တိုက်ခိုက်လာတဲ့ အေအေဟာ ခေတ္တအနားယူပြီး စစ်သည်အင်အား၊ လက်နက်အင်အားနဲ့ တခြား စစ်မဟာဗျူဟာတွေကို ရခိုင်နဲ့ မြန်မာတပြည်လုံးပေါ် ခြုံကြည့်တဲ့ သုံးသပ်မှုမျိုးကိုလုပ်ဖို့ အချိန် တခုတော့ ရမယ့်သဘောဖြစ်တယ်။ စစ်ရေးသုတေသီတွေ အလိုအရ စစ်ရေးမှာ နိုင်ငံရေးကို ထည့်သွင်းချိန်ဆ စီမံလာတဲ့အခါမှသာ မဟာဗျူဟာလို့ ခေါ်ဝေါ်သုံးစွဲနိုင်မှာဖြစ်တယ်။ ဒီတော့ အေအေကြေညာချက်ဟာ တော်လှန်ရေး၊ ဖက်ဒရယ်အရေးနဲ့ ဆက်စပ်နေတဲ့ အေအေမဟာဗျူဟာရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတခုဖြစ်တယ်လို့ ကောက်ယူရဖို့ဖြစ်လာတယ်။

'မဟာဗျူဟာသက်ရောက်မှု'
ဒီမဟာဗျူဟာဟာ တော်လှန်ရေးပေါ် ဘယ်လိုသက်ရောက်မှု ရှိလာနိုင်သလဲ။ တရုတ်ကမကထလုပ်တဲ့ ဆွေးနွေးပွဲ ဖြစ်လာမယ်ဆိုရင် ရှမ်းမြောက်မှာလိုပဲ ရခိုင်မှာ တိုက်ပွဲတွေ ၂၀၂၅ နှစ်ဆန်းမှာ ရပ်တန့်သွားနိုင်တယ်။ ရှမ်းမြောက်အတန့်မှာတုန်းက တော်လှန်ရေးအရှိန်မကျအောင် ကေအိုင်အေက မြောက်ပိုင်းမှာ တိုက်ပွဲတွေပြန်စခဲ့သလို အေအေရပ်တန့်သွားချိန်မှာ တခြားဒေသတွေမှာ တော်လှန်ရေးအရှိန်ကို မြှင့်တင်လာလိမ့်မယ်လို့ ယူဆတယ်။ လက်ရှိမှာ ကေအိုင်အေကို ဖယ်ကြည့်ပြီး သုံးသပ်ရရင် ပြည်နယ် (ချင်း၊ ကရင်နီ၊ ကရင်)နဲ့ မြန်မာစစ်တိုင်းတွေ (မန်း၊ စစ်ကိုင်း၊ မကွေးနဲ့ ပဲခူး) အတွင်းက တိုက်ပွဲဖော်ဆောင်နိုင်စွမ်းအားဟာ အတူတူနီးပါးလောက် ရှိနေနိုင်တယ်လို့ ခန့်မှန်းရတယ်။

ဒီအဓိပ္ပါယ်က ၂၀၂၅ အစောပိုင်းတိုက်ပွဲတွေဟာ ရှမ်းမြောက်နဲ့ရခိုင်လို ဒေသတခုတည်းမှာ ဖိအားပြင်းပြင်းနဲ့ မြို့သိမ်းတိုက်ပွဲတွေ တရစပ် တိုက်ခိုက်နေတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ စကစစစ်စခန်းတွေနဲ့ စစ်အင်အားကို လျော့နည်းသွားအောင် တိုက်ရတဲ့ တိုက်ပွဲမျိုးတွေ ပိုဖြစ်လာမယ့်သဘောဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့်မို့ ပြည်နယ်တွေမှာ စစ်ပွဲတွေပါးလာပြီး နယ်မြေတည်ငြိမ်ရေးနဲ့ အထိုင်ချရေးကို ဦးစားပေးလာခဲ့မယ်ဆိုရင် မြန်မာစစ်တိုင်းတွေအတွင်းမှာ ဗဟိုချက်တခုတည်းကို ဦးတည်ပြီး စုစည်းတိုက်မလား၊ စစ်တိုင်းတွေအတွင်းကို ဖြန့်ကျဲတိုက်မလားဆိုတဲ့ ရွေးချယ်မှုမျိုးကို တွေ့ရနိုင်တယ်။

နိုင်ငံရေးအခြေအနေတွေကို ထည့်သွင်းတွက်ချက်တဲ့ ဒီရွေးချယ်မှုပေါ်မှာ ၂၀၂၅ ဟာ ပုံပေါ်လာမှာဖြစ်တယ်။ လက်ရှိတော်လှန်ရေးမှာ စစ်ဘောင်ကျယ်တယ် မကျယ်ဘူးဆိုတာ နယ်မြေရလိုဇောနဲ့ အတင်းတိုက်နေတဲ့ တိုက်ပွဲတွေအပေါ် မူမတည်ဘူး။ တရုတ်လို ပြင်ပနိုင်ငံကြီးတွေရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုနဲ့ စစ်ပွဲတွေနောက်ကို နိုင်ငံရေးက ဘယ်လောက် လိုက်ပါနိုင်စွမ်း ရှိသလဲဆိုတဲ့အပေါ်မှာ မူတည်နေတာဖြစ်တယ်။

'NUG ထုတ်ပြန်ချက်'

"မျဥ်းများ"

◼️မိုဃ်းဇက်သော်

(၁)
ဘယ်ရောက်နေလဲ ဆိုတဲ့အမေးကို နွံထဲမှာလို့ ဖြေလိုက်တယ်။ နွံထဲမှာ တအိအိ။ ဇွန်ပန်းရုံအနီး နွံထဲ၌ လှည်းဘီးကျွံနေသည်< လေးလွန်း၍ မတွန်း​နိုင်ဘူးလား< ပြိုင်တူတွန်းလျှင် ရွေ့နိုင်ပါသည်။

(၂)
နံရံဆိုတာမရှိရင် ကျနော်တို့မှာ ကြိုးစား ဖောက်ထွက်ချင်တဲ့စိတ် ရှိမှာမဟုတ်ဘူး။ အကာအရံ၊ အတိုက်အခိုက်တွေဆိုတာ သန်မာအောင် သွေးပေးတဲ့ မိတ်ဆွေကောင်းတွေပဲ မဟုတ်လား။

(၃)
တကယ်တော့ အားလုံးအတုတွေပါ။ အပြုံးအတု။ စာနာမှုအတု။ ကမ္ဘာအတု။ စကြဝဠာအတု။ စစ်တာက တခုတည်း။ ဒုက္ခစစ်စစ်တွေ။ နောက်ပြီး ဘုရားအတုတွေက ရောင်ခြည်တော် ပိုလွှတ်တတ်ကြောင်း မင်းကိုပြောပြချင်လိုက်တာ သူငယ်ချင်းရာ။

(၄)
အမှောင်။ ပေါလောပေါ်နေတဲ့ အမှောင်။ လှုပ်လေ မြုပ်လေ အမှောင်။ လူ့ဘဝဆိုတာ အမှောင်ပဲ။ ဘယ်ကလာခဲ့တာမှန်းမသိ၊ စဥ်းစားလို့မရ အမှောင်။ ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ တွက်ဆလို့မရ အမှောင်။ ကျနော်ဟာ အမှောင်အကြောင်းကို အမှောင်ထဲမှာ တွေးနေမိတယ်။

(၅)
ဟောင်းနေတဲ့ စိတ်ကူးပုံရိပ်​တွေနောက်မှာ မျှော်လင့်ခြင်းတွေရှိတယ်။ သစ်ရွက်တွေ တဖွဲဖွဲကြွေတယ်။ ပျင်းရိစရာ အလွန်ကောင်းပါတယ်။ ကျနော့်ကိုယ် ကျနော် ရှာမတွေ့ခဲ့တာ ဘယ်နှဘဝ ကြာခဲ့ပြီလဲ။ ဒါပေမဲ့ ဆက်ပြီး ကူးခပ်ချင် ပါသေးတယ်။ အမှိုက်တွေ၊ သံသယတွေ၊ အဖုအထစ်တွေ၊ အောင်မြင် ကျော်ကြားခြင်းတွေလည်း ပျင်းရိစရာ အလွန် ကောင်းပါတယ်။ ကျနော်ကကော ဘာလဲ။ ခင်ဗျားကကော ဘာလဲ။ အားလုံးဟာ ပြာပူတွေသာ။ မီးတောက်ထဲက ပြာနဲ့ မီးတောက်ဝေးဝေးက ပြာ။ ထူးပြီး မကွာခြားကြပါဘူး။ ငှက်တွေလို လေဆန်ကိုခွင်းရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသေအောင်မွေးမြူရင်း အိမ်ပြန်ချိန်ကို အိပ်မက်မက်ရင်းပေါ့။

(၆)
အတွေးအခေါ်တွေ ​လေးလံထိုင်းမှိုင်းလွန်းတဲ့၊ ဖောက်လွဲဖောက်ပြန်နိုင်လွန်းတဲ့၊ ညစ်ထေးပွရောင်းလွန်းတဲ့ ကျနော့်ရဲ့ဦးခေါင်းကို ကျနော် ဓားတုံးတုံးနဲ့ လှီးဖြတ်ပြီး တိတ်တိတ်လေး ထွက်လာခဲ့တယ်။ အားလုံး အိပ်မောကျနေတဲ့ အချိန် မှာပေါ့။

ဘယ်ဆီအထိ ရောက်ဦးမှာလဲ။
ဘာတွေဖြစ်လာဦးမှာလဲ။
ဒရောသောပါး လူတွေ၊ ကားတွေ၊ ခွေးလေခွေးလွင့်တွေ၊ နတ်ဘုံနတ်နန်းလို့ ထင်နေသူ​တွေ ဖြည်းဖြည်းပေါ့။
နောက်ဆုံးတော့လည်း လူ့ဘဝဆိုတာ တယောက်ပါးစပ်ဖျားပေါ်တယောက် လှည့်စား ရှင်သန်ခဲ့ရရုံသာ။
ကျီးကန်းတကောင် အော်သံကြားမိရဲ့လား။ ဘယ်တော့မဆို "အား အား အား ဆိုတဲ့အသံပဲ" လူတွေလို မပလီ မာယာမများတတ်ပါဘူး။ လဲကျနေတဲ့ နှလုံးခုန်သံ​တွေကို ကူညီထူပံ့ရင်း တရွေ့ပြီးတရွေ့ ဆက်သွားကြရုံပေါ့။ နွေဦးပေါက်တော့မယ် မဟုတ်လား။

ရှင်သန်ဖို့ ရုန်းကန်နေတဲ့ စံပယ်ပင်လို ခြေကုပ်ယူလို့၊ တေးသမားလို တေးဖွဲ့လို့ ကျနော်တို့အရိပ်ဟာ တတ်နိုင်သမျှ ချိုခဲ့ကြရုံသာ။
လေးပင်နေတဲ့ နေ့တွေ၊ တရွတ်ဆွဲနေတဲ့ ညတွေ၊ အမောဖောက်နေတဲ့ ဥတုသုံးလီတွေ။
ကျနော် မပျော်တော့ပါ။
ဘယ်သူမှလည်း ပျော်လိမ့်မယ် မထင်ပါ။
အားလုံး အိပ်ရေးဝဝ အိပ်ချင်ကြပြီပဲလေ။

(၇)
တခါတလေတော့ တွေးကြည့်ဖူးတယ်။ လူဟာ မုန်တိုင်းတွေ၊ ငလျင်တွေနဲ့ ဖွဲ့စည်းထားတာပဲလို့။ ဘယ်သူမဆို အမြဲတစေ မုန်တိုင်းထန်လို့၊ အမြဲတစေ ငလျင်လှုပ်လို့။ မုန်တိုင်းပျော့အားနဲ့ ပြင်းအားတွေပဲ ကွာပါလိမ့်မယ်။ လေညင်းလေးတွေ တော်တော်ရှားပါးပါတယ်။ အကယ်၍ ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင် လေညင်းလေးပဲ ဖြစ်ချင်ပါတယ်။

၂၂၊ ၁၁၊၂၀၂၄
.
.
.
#မိုဃ်းဇက်သော်
#TheCall
#ခေါ်သံ

‘ငါ့အလံတော်’

◼️ ယောနသံ

တစ်ယောက်အကြောင်း
ပြောလို့ မပြီးသေးဘူး
နောက်တစ်ယောက်ရဲ့
နာ‌ရေး သတင်းကို ကြားရ။

တစ်ယောက်အကြောင်း
ရေးလို့ မပြီးသေးဘူး
နောက်တစ်ယောက်ရဲ့ ဓါတ်ပုံအဟောင်းကို
ပြန်လည် ရှာ‌ဖွေရ။

မပြောဖြစ်လိုက်တဲ့ စကားတွေ
မပို့ဖြစ်လိုက်တဲ့ မက်ဆေ့ခ်ျတွေ
မကိုင်ဖြစ်လိုက်တဲ့ မစ်ကောတွေ
မတွေ့ဖြစ်လိုက်တဲ့ မျက်နှာတွေ

ဖွင့်ဟ ဝန်မခံမိခဲ့တဲ့
ချစ်ခြင်းတရားတွေ
တစ်ပိုင်းတစ်စနဲ့ အဆုံးသတ်လိုက်ရတဲ့
ကဗျာတွေ။

မနက်ဖန်ဆိုတာ
မရောက်သေးပါဘူးကွာလို့ ပြောရင်း
မနက်ဖန်ကို
တကယ်ရောက်မသွားကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ။

ငါ့ကို
အရှင် လတ်လတ်ကြီး
ငရဲမှာ
ပစ်ချ ထားခဲ့ ပါပေါ့။

အသက်ကို
ရှည်အောင် မွေးမြူဖို့ခက်တော့
ဆံပင်ကိုပဲ
ရှည်အောင် မွေးမြူရတယ်။

သေရင် ကျန်ခဲ့တာ ဆံပင်တွေပဲ ရှိတယ်။

ငါ့ ဆံပင်ဟာ
ငါ့ အလံတော်ပဲ။

၁၄.၁၁.၂၀၂၄
(တမလွန်က သူငယ်ချင်းများသို့)
.
.
.
#ယောနသံ
#TheCall
#ခေါ်သံ

ကျွန်ုပ် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ဆုံးဖြတ်ပြီးသွားသည့်အခါ ဖုန်းထဲက တော်လှန်ရေးနှင့်ဆိုင်သည်များကို ဖျက်ပစ်သည်။ ငွေကို ရှိသလောက် ယူခဲ့သည်။ မှတ်ပုံတင်ထဲတွင် အလုပ်အကိုင်မှာ ဝန်ထမ်းဟု ရေးထားသော်လည်း ကိစ္စမရှိ။ ကျောင်းသားမှတ်ပုံတင်အဟောင်းရှိသည်။ လမ်းမှာစစ်မေးလျှင် အရင်ဆုံး နားလေးသည့်အကြောင်း ပြောမည်။ နားလေးသူကို မည်သူကမျှ တော်လှန်ရေးနှင့် ပတ်သက်သူဟု ထင်မြင်လိမ့်မည်မဟုတ်။ အဝတ်အစားကို နှစ်ထပ်ဝတ်သည်။ ဂျာစီဘောင်းဘီကို အောက်ခံဝတ်ပြီး ပုဆိုးကိုဝတ်သည်။ ကျောပိုးအိတ်မယူ။ အဝတ်တထည် ကိုယ်တခုသာ။ သို့မှသာ အကိုဝမ်းကွဲက မရိပ်မိမည်မဟုတ်လား။

အလုပ်ပိတ်ရက်တနေ့မှာ ကျွန်ုပ်သည် အကိုဝမ်းကွဲအား လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ခနသွားမည်ဟုပြောပြီး ခြေကျင်ထွက် လာခဲ့သည်။ ပြီးနောက် အိုးဝေကိုတားကာ ကားဂိတ်ဆီသို့ လှမ်းခဲ့သည်။ နောက်တနေ့မှာ ကျွန်ုပ်နှင့် အဆက်အသွယ် ရှိသော ပီဒီအက်ဖ်တပ်ဖွဲ့ဆီသို့ ရောက်ရှိသည်။ ထိုအဖွဲ့တွင် ထမင်းချက်ချင်လည်း ချက်နိုင်သည်။ ထုတ်လုပ်ရေးပိုင်းတွင်လည်း လုပ်နိုင်သည်ဟုဆိုသည်။ ကျွန်ုပ်သည် ထမင်းလည်းချက်သည်။ အားလျှင် ထုတ်လုပ်ရေးပိုင်းလည်း ကူလုပ်သည်။

ကြာလာသည့်အခါ ကျွန်ုပ် ခိုးထွက်ခဲ့သည့်အကြောင်း တရွာလုံးတွင် ပြောစမှတ်တွင်ခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်သည် ခိုးထွက်ခဲ့သည့် လုပ်ရပ်အတွက် အလွန်ဂုဏ်ယူသည်။

သိဒ္ဒတ္ထမင်းသားသည် နောက်ဆုံးတွင် ဂေါတမဘုရားဖြစ်ခဲ့သည်။ သိဒ္ဒတ္ထသည်သာ မိဘစကား နားထောင်ခဲ့လျှင် ဘုရားဖြစ်မည်မဟုတ်။ သိဒ္ဒတ္ထမင်းသား ဘုရားဖြစ်ခြင်းဟာ ပရိနိဗ္ဗာန် စံမြန်းဖို့အတွက်တင်မဟုတ်။ မိဘ၊ ဇနီးနှင့် သားတို့ပါ အကျွတ်တရား ရသွားစေရန်အတွက် ဖြစ်သလို ဗုဒ္ဓဘာသာကိုးကွယ်သူတိုင်း အကျွတ်တရား ရစေရန်အတွက် ဖြစ်သည်။

ကျွန်ုပ်သည်လည်း မိဘစကား နားထောင်ခဲ့လျှင် တော်လှန်စားဖိုမှူး ဖြစ်မည်မဟုတ်ပေ။ သမိုင်းလည်းမလှနိုင်။ နောင်တချိန် စကားဝိုင်းမှာ တော်လှန်ရေးအတွေ့အကြုံတွေကို လိပ်ပြာလုံလုံ ပြောနိုင်တော့မည်။ ခုလက်ရှိမှာ တော်လှန် ရေးကြီး မအောင်မြင်သေးပေမယ့် အောင်မြင်လိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်သည်။

မိမိ တော်လှန်ရေး လုပ်သင့် မသင့် ဆုံးဖြတ်ချက်သည် တခြားသူ၏ ဆုံးဖြတ်စေခိုင်းချက်နှင့် မသက်ဆိုင်။ မိမိ၏ ဆုံးဖြတ်ချက်သည်သာ အခရာဖြစ်သည်။

(၁. ၁၂. ၂၀၂၁ နေ့တွင် မန္တလေးမြို့မှ ခိုးထွက်ခဲ့ခြင်း အမှတ်တရ)

စာကြွင်း ။ ။ ယခုအချိန်တွင်မူ မန္တလေးမြို့တွင် "မန်းမြေသို့အပြန်" ဆိုပြီး မန္တလေးမြို့ကို သိမ်းပိုက်နိုင်တော့မည့် အရိပ်အယောင်များ မြင်နေရပြီဖြစ်သည်။
.
.
.
#ထွင်
#TheCall
#ခေါ်သံ

“အဆူခံထိတာလည်း ခဏခဏပါပဲကွာ။ ငယ်သေးတာကိုးလို့” လို့ ရယ်ပြီး စမြုံပြန်သေးတယ်။ ပြီးတော့ “မင်းတို့ အေးအေးဆေးဆေးအိပ်ကြ။ ဒီဘက်ထဲကို ဒီကောင်တွေ မလာရဲဘူး။ ငါ့အပိုင်မှန်း သိတယ်” တဲ့။ အဲ့လို။ ရန်သူကလည်း သွားလာလှုပ်ရှားနေဆဲ အချိန်ဆိုတော့ ခပ်လှုပ်လှုပ်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဘိုးတော်က တကယ်ပိုင်တဲ့ပုံပါပဲ။ အဲ့ဒီညက ကင်းသမားတွေအားလုံး အိပ်ရေးဝကြတယ်လေ။

ခဏနေတော့ ကျနော်တို့ထဲက တကောင်က ဘိုးတော်အနားကို သွားထိုင်တယ်။ ဒီကောင်က တအား အာကောင်းတဲ့ကောင်။ ဘိုးတော်ကို ဝင်ဖောတယ်။ ဘာရည်ရွယ်ချက်ရှိလို့မှ မဟုတ်ဘူး။ သူ့အကျင့်ကိုက အဲ့လို။ ဘိုးတော် ဘေးနားမှာ စံဇာဏီဘိုရဲ့ တနှစ်စာဟောစာတမ်းရှိတယ်။ ဒီကောင်က ကောင်ကိုင်ပြီး ဒီနေ့၊ ဒီရက်မှာ မွေးတဲ့သူတွေက ဘာဖြစ်တယ်၊ ညာဖြစ်တယ် လုပ်ရော။ အဲ့ဒီမှာ ဘိုးတော်က စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။

“အဘက စာမတတ်ဘူးကွ။ ဒါပေမယ့် သိချင်လို့ ဝယ်ထားတာ။ ငါတူရောက်လာတာနဲ့ အတော်ပဲ။ ဖတ်ပြစမ်းပါဦးကွ” ဆိုပြီး တောင်းဆိုတယ်။

ဒီကောင်လည်း ခပ်တည်တည်နဲ့ ဖတ်ပြရော။ ဒီအပတ်ထဲမှာ ကံကောင်းဖို့က ဘာအရောင်တွေ ဆောင်/ရှောင်ပေါ့။ ဘာယတြာတွေလုပ်ပေါ့။ ဘိုးတော်က သေချာနားထောင်လိုက် စဉ်းစားလိုက် လုပ်နေတယ်။ အရှေ့တောင်အရပ်က လာတဲ့သူတွေနဲ့ လက်တွဲအလုပ်လုပ်ရင် အောင်မြင်မှုရမယ်။ သောကြာသားသမီးတွေနဲ့ ပူးပေါင်းလုပ်ကိုင်ရင် အဆင်ပြေမယ်။ ကြာသပတေး သားသမီးတွေကိုတော့ ရှောင်ရမယ်။ တနင်္လာ သားသမီးတွေကတော့ အသင့်အတင့်ပဲဆိုပြီး နားလိုက်တယ်။ ဘိုးတော်က နားထောင်ပြီးတော့ ဒီကောင့်ကို ကျေးဇူးတင်စကားပြောပြီး ပြန်လွှတ်လိုက် တယ်။

ခဏနေတော့ ဘိုးတော်က ဗိုလ်လေးတယောက်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး ကရင်လိုပြောတယ်။ ဗိုလ်လေးက သေချာနားထောင်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ဆီရောက်လာပြီး မေးရော။ “ဘာနေ့သားလဲ” တဲ့။ ကျနော်ကလည်း “ကြာသပတေး ခင်ဗျ” လို့ ပြန်ဖြေတယ်။ ဗိုလ်လေးက ဆက်တိုက်မေးသွားတယ်။

“ဘာနေ့သားလဲ” “ကြာသပတေးခင်ဗျာ” “ဘာနေ့သားလဲ” “ကြာသပတေးခင်ဗျ” “ဘာနေ့သားလဲ ကြာသပတေးခင်ဗျ”

ကျနော်တို့အဖွဲ့က ဆယ်ယောက်ကျော်လောက်ရှိတာ။ ၇ ယောက်လောက်က ကြာသပတေးတွေ ဖြစ်နေတယ်။ ဗိုလ် လေးက ဘိုးတော်ကို ပြန်ပြောပြတယ်။ ဘိုးတော်က မျက်နှာ သိပ်မကောင်းဘူး။ နောက် ကျနော့်ကို လှမ်းမေးတယ်။

“မင်းဘက်ကလာလဲ” “ရန်ကုန်က ခင်ဗျ” “မင်းရော” “ရန်ကုန်ကပါပဲ ခင်ဗျ” “မင်းရော ရန်ကုန်ကပါ အဘ” ... ဆိုတော့ သူနည်းနည်းတွေသွားတယ်။

“ရန်ကုန်ဆိုတော့ အရှေ့တောင်အရပ်ပေါ့။ အင်း မင်းတို့နဲ့ လက်တွဲလုပ်တာတော့ မဆိုးပါဘူး။ ဒီနေ့အဆင်ပြေသားပဲ”

ဒါပေမယ့် ဘိုးတော်က သိပ်မကျေနပ်သေးပုံနဲ့ မျက်နှာက သိပ်မလန်းဘူး။ ဒီတော့ ဘေးနားက ဗိုလ်လေးက ကပျာကယာ နှစ်သိမ့်တယ်။

“ဘာမှ စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ ဆရာကြီးရယ်၊ သောကြာလည်း ၂ ယောက်ပါပါသေးတယ်” ဆိုမှ ဘိုးတော် မျက်နှာ ပြန်လန်းသွားတော့တယ်။

နောက်နေ့ နေရာအသစ်တခုမှာ သွားအထိုင်ချကြတယ်။ မနက် သွားချောင်းပစ်တော့ ရန်သူကားတောင် မလာသေးဘူး ၁၂၀ ကြီးပဲ ၉ လုံးထုလိုက်တာ နားတွေအူပြီး ပြန်ပြေးလာကြရတယ်။ ဗိုလ်လေးဆို ပြေးရတာ သူ့ပစ္စတိုတောင် ပြုတ်ကျကျန်ခဲ့တဲ့ အထိ။ ညအပြန်ကျတော့ စခန်းက ရန်သူတက်သိမ်းပြီး မီးရှို့သွားပြီ။ စခန်းကို ရှေ့ပွိုင့်သမားတွေရောက်တော့ ဘေးကတုတ်မြောင်းထဲကနေ BGF ချောင်းပစ်တာ ပွိုင့်က ဝါရင့်စစ်သားတွေမို့ မထိဘဲ ဟိုဘက်ကပဲ နှစ်ကောင်ကျသွားရှာတယ်။

ညတွင်းချင်းကို နေရာတခု အမြန်လိုက်ရှာကြရတယ်။ ခြေထောက်တွေဆိုတာ တနေကုန်မနားဘဲ လျှောက်ရလို့ ရေနူးပြီး အက်ကွဲကုန်တာပဲ။ အဲ့ဒီနေ့က ကျနော်တို့ဆရာနဲ့တွေ့တော့ ဝမ်းသာအားရ နူတ်ဆက်တဲ့ ဗိုလ်လေးရဲ့ စကားကို ကျနော် မမေ့ဘူး။ “ကံကောင်းလို့ဗျာ။ ဘုရားသခင်ရဲ့ ကျေးဇူးတော်ကြောင့် ကျနော်တို့ ပြန်တွေ့ကြရတာ” တဲ့။

ဟုတ်တယ်။ ကျနော်တို့ ကံကောင်းခဲ့ကြလို့ အခုထိ အသက်ရှင်နေတုန်းပဲပေါ့။ အခုတော့ ဘိုးတော်မရှိတော့ဘူး။ ဆုံးရှာပါပြီ။ ဦးနှောက်သွေးကြော ပြတ်သွားတယ်လို့ ကြားတာပဲ။ ရန်ကုန်က ကရင်ပြည်နယ်ရဲ့ အနောက်မြောက်အရပ် ဆိုတာလည်း ဘိုးတော် သိသွားပုံမရသလို ကျည်ထွက်တဲ့ကောင်ကလည်း ရန်ကုန်ကဆိုတာ သိပုံမရလိုက်ပါဘူး။ ဘိုးတော်သိခဲ့ရင်တော့ အဲ့ဒါ ရန်ကုန်က မင်းတို့ ကြာသပတေးသားတွေကြောင့်ကွလို့ ပြောမလား မသိပါဘူး။ နောက်တနှစ်အတွက်လည်း စံဇာဏီဘို တအုပ် ထပ်မှာရင် မှာနေဦးမှာ။
.
.
.
#ထောင်စန်း
#TheCall
#ခေါ်သံ