از این پس پیش‌شرطهای مناسبِ ساختارهای فراگیرترِ سلطه به دست داده خواهد شد، که مثل آنها هرگز وجود نداشته است. و تازه این مهمترین چیز نیست؛ این ممکن ساختنِ پیداییِ تبارهای بین‌المللی ست که خود این وظیفه را تعیین می‌کند که نژادی سرور، «سرورانِ» آیندۀ «زمین» را پرورش دهند. یک آریستوکراسیِ جدیدِ با ابهّت، مبتنی بر شدیدترین خود-قانونگذاری که در آن ارادۀ مردمان، خشونتِ فلسفی و خودکامگانِ هنرمند به مدّت بیش از هزاران سال دوام می‌آورد: گونۀ عالی‌ترِ انسانها که به پاس برتریِ اراده، شناخت، ثروت و نفوذشان، از اروپای دموکراتیک همچون رام‌ترین و متحرّک‌ترین ابزارِ خود سود می‌جستند تا سرنوشتِ زمین را بدست گیرند؛ تا خودِ «انسان» را به شکل هنرمند درآورند.

سخن کوتاه، زمانِ آن می‌رسد که ما بیاموزیم که دربارۀ سیاست به گونۀ دیگری بیندیشیم.

- فریدریش نیچه
  آخرین یادداشت‌ها [۵۷]۲

#ARCHEOFUTURISM

Ride the Tiger

مسئلۀ دیگری که سطحی بودنِ فکرِ قاطبۀ منتسبان به نژاد سفید را روشن می‌کند این است که بُلشِویسم را امری مربوط به روسیه و مخلوقی روسی می‌دانند، و امری می‌دانند که اروپای غربی را تهدید به تسخیر می‌کند. در صورتی که بلشویسم در واقع ابتدا در اروپای غربی پدیدار شده، و آن هم عبارت از نتیجۀ ضروری یا آخرین مرحلۀ «دموکراسیِ لیبرالِ» سالِ ۱۷۷۰ یا آخرین پیروزیِ راسیونالیسم و سیاستِ تعلّقیِ آن است. یعنی آخرین پیروزیِ این ادعایِ بیجا که می‌خواست بر جریانِ تاریخ که یکی از صفاتِ آن زندگی ست به وسیلۀ نظامهایِ کاغذیِ آرمانهایی که فقط رویِ کاغذ وجود دارد تسلّط پیدا کند و آن را اداره نماید. اولین فوران و هجومِ بزرگِ آن پس از جنگهایِ ژوئنِ ۱۸۴۸ یعنی در حکومتِ انقلابیِ پاریس در سالِ ۱۸۷۱ بود که نزدیک بود بر سراسر فرانسه توسعه یابد اما ارتش از آن جلوگیری کرد، و سیاستِ آلمان هم که از آن پشتیبانیِ روحی می‌کرد مانع از این توسعه شد. از آن زمان بود، و نه در سالِ ۱۹۱۷ در روسیه، که در وضعی که یک شهرِ محصور در آن واقع شده بود شورایِ کارگران و سربازان به وجود آمد. وضعی که از آن به بعد مارکس که خود واقعاً در مسائلِ عملی بی‌نهایت نادان و بی‌استعداد بود آن را به عنوانِ هیئتِ یکِ حکومت کمونیستی که ممکن است تحقق پیدا کند توصیه کرد.

- اُسوالد اشپنگلر
سالهای تصمیم (۱۹۳۳)