چند ماهی هست با خودم فکر میکنم همون ورژن سینای نوزده ساله ام. هیچ فرق چشمگیری نکردم. دستاورد عجیب و غریبی نداشتم. جهان بینی متفاوتی پیدا نکردم. چیز جدید و متمایزی یاد نگرفتم. تجربه خفنی نداشتم. همون سینای نوزده ساله ام و باورم نمیشه بیست و دو سالم شده...

سوالی برام حل نشده اما تقریبا قبول کردم که بعضی از سوالا جوابش قرار نیست پیدا بشه. یخورده کمتر آتیشی میشم. سعی میکنم توی بحث ها صدام بالا نره و از کوره در نرم ولی بازم یه جاهایی از دستم در میره. واکنش هام کمتر شده و دنیام یخورده بی‌رنگ‌تر شده.

نمیدونم انگار همه ما توی یک سنی گیر میکنیم. من توی نوزده سالگی گیر کردم...

#بلند_بلند

دیر کردی؛ نیمه عاشق‌ترم را باد برد...

۳/ همگی دستمان را کردیم در ظرف مربا؛ یکسری برای تخلیه آخرین قطره مربا و یکسری از سر کنجکاوی و دیوونگی و خلاصه نگاه که می‌انداختی، سی و خرده ای دست در شیشه مربا می‌دیدی. پیغاممان را رساندیم. ما خسته شده بودیم. همه‌ی خانم ها هاج و واج نگاهمان میکردند. نمیدانستند…

0) پاییز آمده و دیگر چیزی نمانده است تا برود. درخت ها را نگاه می‌کنم. سه نوع درخت داریم! 1) بعضی مثلِ چنارند، برگ‌هایشان تا آخرین لحظه‌ای که نایی داشته باشند می مانند بَرِ درخت. بگونه‌ای که وقتی می‌افتند بر زمین به غایت خشکند؛ بی آب و تُرد. نارنجیِ پر رنگ…

۵/ عراق

عراقی‌ها به عدم توسعه یافتگی عادت کرده‌اند. مانده‌اند در گذشته‌شان و دیگر سرپا نشده‌اند. جنس خاصی از توسعه درشان رشد کرده. توسعه‌ای کج و معوج. مال‌های پر زرق و برق در شهری که نظام شهری در آن معنایی ندارد. کوچه ها اسم ندارند. خانه ها پلاک ندارند. شیوه سندنویسی‌شان مانند پنجاه سال پیش است که مرز خانه اینگونه مشخص میشد: از شمال با خانه محمد، از جنوب با خانه صادق و... نمیدانم پست‌شان چگونه کار می‌کند؛ البته اگر چیزی بنام پست داشته باشند.

در عموم مردم اسکناس حرف اول را می‌زند. اندک اند کسانی که از کارت برای خرید استفاده می‌کنند. همه جیب ها پر از پول است و کانتر صندوق‌دارانِ مال‌های پر زرق و برق پر از اسکناس های جورواجور.

از هر کوچه ای عبور کنی یک جسم صلب زمخت قهوه‌ای رنگ و پر سر و صدا می‌بینی... سر هر کوچه یک موتور برق گذاشته اند. چون بیش از دوازده ساعت در روز برق شهری وجود ندارد. موتور برق‌ها در ازای پرداخت مبلغی به خانه ها برق مشخصی می‌دهند. از جلوی موتور برق‌های بزرگ که رد می‌شوی گرما و بوی سوخت به صورتت می‌پاشد.

در عراق گاز هم نیست. ماشین های پخش کننده‌‌ی موسیقی متنِ یوزارسیف در شهر میگردند و به خانه ها گاز میفروشند. آب هم نیست... همه خانه ها منبع آب دارند. خلاصه اگر بخواهید خانه ای در عراق داشته باشید خودتان باید همه چیزهایش را جمع و جور کنید... وقتی میگویند failed state یاد عراق می‌افتم.
#سفرنامه

۴/ کربلا، بتاریخ چهار تا شش شهریور

مقتدی صدر همه جا هست. گاهی مقتدیِ پدر، گاهی پسر، گاهی هر دو. عمدتا جوان‌تر ها عکسی از مقتدی صدرِ پسر را با خود حمل می‌کنند یا بر سر در خانه و مغازه‌شان زده‌اند. گویا مقتدی هم بدتر از اپوزوسیون ایرانی، هیچ خط مشی مشخصی ندارد. صرفا جوانان عراقی فرشته نجات عدم توسعه یافتگی خود را در او می‌بینند. داستان مقتدی و عراق داستان جذابی بنظر می‌رسد.

عراقی ها جامعه پیچیده‌ای دارند. به طور ملموسی میشود امتزاج سنت و مدرنیته را در عراق دید. امتزاجی که یک موجود عجیب الخلقه ساخته است. دست و پا گیری سنت برای دختران بوضوح بیشتر است. به فاصله کمتر از بیست متر از جایی که کسی شربت تعارف میکند دارند پوکر بازی میکنند. و احتمالا آنها که در حال قمارند چند ساعت پیش در حال پخش همین شربت بودند. دین در جامعه عراق بیشتر از اینکه دین باشد یک سنت است. پوسته مذهبی را حفظ کرده اما از درونش تقریبا چیزی نمانده.

امسال مداحی های وحشتناک دسته‌های عراقی کمتر به گوشم خورد. یا بخاطر خوش شانسی من بود یا واقعا اتفاقی افتاده است. در همین حین که دسته‌ها چند ساعتی منتظرند تا نوبت ورودشان به حرم بشود، افرادشان کف آسفالت از فرط خستگی می‌خوابند.

گربه‌های اینجا فرق می‌کنند. لاغر مردنی، با صورت‌های استخوانی، چشمانی بیرون زده و ترسناک... کسی گربه ها را در عراق تحویل نمی‌گیرد.
#سفرنامه

انتخاب سختی است بین رای دادن به پزشکیان و نابود شدن تنها میانجی میان حکومت و ملت؛
یا تداوم رای ندادن و سایه انداختنِ جبهه پایداری بر این مملکت...

حقیقتا امتداد تفکرات آقای مصباح خیلی وحشتناک است، خیلی... آرای ایشان درباره امر ملی، مشروعیت و ولایت فقیه و علوم انسانی بخوانید تا عمق فاجعه را درک کنید. برای این دوستان اصلا من و شما مهم نیستیم، همان خس و خاشاکیم... و آنچه مهم است همان ۲۰ درصد سینه چاکانشان هستند و بس. حق زمام‌داری و شهروندی حتی نه برای مسلمانان و شیعیان، بلکه تنها برای کسانی‌ست که خوانش‌شان از دیانت با خوانش‌این دوستان مطابقت داشته باشد...

با سوالی سخت رو به روییم؛ به صلاح ایران است که برای دوره‌ای طعم نوعی بنیادگرایی در تمامی شئون سیاسی را بچشد یا نه؟