از مصاحبه‌ی ریچارد رورتی.

در دوره‌ای، کمی بعد از عشاقِ پُن‌نُف، بی‌اندازه خواب می‌دیدم، خواب‌هایی پایان‌ناپذیر (باید برخی از آنها را در دیوانی چاپ می‌کردم: «موسم درخشش آذرخش»). اغلب در این خواب‌ها یا می‌کشتم یا کشته می‌شدم. اما ترسناک‌ترین لحظه‌ها وقت‌هایی بود که ناگاه پی می‌بردم روزی در گذشته‌ام کسی را کشته‌ام و از یاد برده‌ام! به یکباره ترسی لاعلاج سروقتم می‌آمد. آن سال‌ها بسیار درباره‌ی رویا می‌خواندم (جنبه‌های بیوشیمیِ آن، خوابِ متناقض، خواب آگاهانه و …) تا اینکه به ژان کیرول و «رویاهای اردوگاهیِ» او برخوردم. به‌ویژه این یکی که دیگر رهایم نکرد: «مردی که تازه کشته‌شده، کف اتاق غرقه در خون است. قاتل نزدیکش می‌شود، روی چهره‌اش خم می‌شود و با دستانی صبور شروع می‌کند به تغییرِ قیافه‌اش: روی خطوط چهره کار می‌کند، چین‌وچروک‌ها را حک می‌کند و دهان را کشیده‌تر می‌کند تا قربانی به هیأتِ قاتلش درآید و تمامِ بارِ جنایت را با مرگش به‌دوش بکشد».
____
از "برای آنان که فیلم را دیده‌اند و آنان‌که به‌هرحال نخواهندش دید"؛ لئوس کاراکس، ترجمه‌ی مسعود منصوری.

می‌دونم همه گوشش دادید و در نهایت هم چیزی جز یک ترانه‌ی محزون بازاری نیست، اما خب دوستش دارم و می‌خواستم این‌جا باشه.

مرگ شیرین، سر برس.

پرسش هر روزه.

از نوشته‌ی امیر خضرایی‌منش.

این چند روز مسئله‌ی فلسطین باعث شد جنایت دولت ترکیه علیه کُردها تو خبرها گم بشه، ترکیه این چند روز به صورت مداوم کردها و روژوآ رو مورد هدف قرار داد و آدم کشت؛ صدایی هم از کسی در نیمد.

‏کاش می‌شد با سرعت بیشتری از افسردگی مرد. من دیگه این مرگ تدریجی هرروزه رو نمی‌تونم.