ببین منو ندیدی؟
یه چی پر از امیدی
از اینجا نشد رد؟
تو خیلی وقته اینجایی و مشغول تماشا
یکی از بین این همه که رد شدن از اینجا
به نیمم هم نمی‌زد؟

‌ بهت تعظیم می‌کنم و اگر اجازه بدی شاید بپرستمت این تصویرسازی آخرت نظیر نداره ناتان😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭 امکانش هست قبل از پست کردن چند تایی کارت پستال ازش چاپ کنی با قیمت کمتر بتونیم بخریم؟ و اینکه میتونم بذارمش بک‌گراند لپتاپم؟:))))

‌
بهت تعظیم می‌کنم و اگر اجازه بدی شاید بپرستمت
این تصویرسازی آخرت نظیر نداره ناتان😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭
امکانش هست قبل از پست کردن چند تایی کارت پستال ازش چاپ کنی با قیمت کمتر بتونیم بخریم؟
و اینکه میتونم بذارمش بک‌گراند لپتاپم؟:))))

می‌دونید که من عاشق نامه هستم، پس اگر دوست داشتید تا کریسمس اینجا برام نامه بنویسید.

"نرسیدن" مصدر ساده‌ای که به زبان می‌آوریم. اما سخت بود، هست. حداقل من و تو و او را شکست.

پس خداحافظ تا یه روزی که باز
راها مارو می‌رسونن به هم.

اغلب اوقات وقتی می‌دیدم افرادِ دردمندی که نمی‌دونن باید به چه چیزی برای رو به راه کردن اوضاع چنگ بزنن در نهایت موهاشون رو انتخاب می‌کنن پوزخند می‌زدم و با خودم می‌گفتم کاش مشکل من هم با کوتاه کردن یا تغییر رنگ موهام حل می‌شد. اما راستش کم کم دارم متوجهش می‌شم، که همه چیز درمورد موها بود فقط یک جمله ی ساده نیست.
کوتاه کردن موها برای من همیشه حاصل یک آسیب روانی بزرگ بوده. زمانیکه حس کردم کسی که بودم اگر به بودنش ادامه بده دوام نخواهد آورد. پس باید از بین بره، تغییر کنه و شخص جدیدی به آینه نگاه کنه در حالیکه دردِ نابودیِ نسخه ای از خودش رو به دوش می‌کشه که نتونست از پس اوضاع بربیاد، نتونست کنار تو و بقیه به بودنش ادامه بده و نتونست خوشحالی رو تجربه کنه. پس تو تغییرش دادی تا نسخه ی جدید رو خوشحال کنی، و نسخه ی از بین رفته همیشه ناراحت خواهد موند، این رو قراره تا همیشه به خاطر بسپاری، هربار که بعد از اون لبخند زدی. شبیه زمان‌هاییه که نوشته هات رو با دستهای لرزان مچاله می‌کنی و آتششون می‌زنی و شروع می‌کنی روی کاغذ‌های سفید و جدیدی نوشتن درحالیکه می‌دونی خاکستر نوشته‌های پیشین قراره تا ابد چشم‌هات رو بسوزونن.
داشتم فکر می‌کردم چرا موها؟ چی درمورد موها اونهارو تبدیل به بخشی می‌کنه که وقتی متوجه می‌شی نمی‌تونی از این صورت، نگاه، روح و قلب و حتی لبخندِ آشنا دست بکشی و فقط اون رو در عمیق ترین چاه دنیا پشت سرت رها کنی دستهات می‌رن سمت موهات؟ نمی‌دونم.
شاید هم همه چیز درمورد موها نیست.

هر خط با خط دیگر متفاوت است، مثل همیشه.

۱۳۵ تا ستاره ی رنگارنگ توی یک شیشه و یک شیشه ی خالی بهم داد. گفت: هر وقت حس کردی میخوای بمیری یکی از این ستاره هارو داخل شیشه ی خالی بنداز. خنده ام گرفت بهش گفتم: همین فردا، ۱۳۵ تا. در جوابم گفت: وقتی که پر شد، متوجه میشی که دوباره یک شیشه ی خالی داری. ادامه…