مشکل اساسی من‌ با کتاب خوندن، فقط نحوه‌ی نشستن/درازکشیدنه. هیچ‌وقت جام راحت نیست.

کسی که نمی‌فهمه مثل خودش باهاش رفتار کنی باز هم نمی‌فهمه، تازه شاکی هم می‌شه.

امروز باید جلو میز کارم یه کاغذ بچسبونم با این محتوا که: اگه وسط کار گریه‌ام گرفت درکم کنید.

ادامه دارم
با فردایی محال،
رویاهایی متظاهر،
خاطراتی گمشده،
دوستی‌های نیمه‌خاموش،
خلوتی پرهیاهو،
ذهنی خسته و
قلبی خاک گرفته.
بله ادامه دارم.

کاش تکلیفم با این چنل زودتر مشخص شه.
انقدر ننویسم و پاک کنم.

اعتراف می‌کنم تنهایی داره بهم فشار می‌آره.

چرا هیچی کافی نیست؟!

لطف آدم رو وظیفه می‌دونن و ازت شاکی می‌شن. واقعا انسان چیز عجیبیه.