دیوید لینچ، آن کارگردان ستایشگر پوچی، درگذشت!

اجرای “۱۶۸ دلار”، بسیار بیش‌تر از “یک سری بدن‌های هماهنگ و باکیفیت” هست. زبان را در سطح تکلم به افراط می‌رساند تا آن را از کار بیندازد. از همین روست که هر زبانی به غیر از زبان فارسی در اجرا به‌کار گرفته می‌شود و بدنْ تبدیل به یگانه وسیله ارتباط و فهم معنا برای ما می‌شود.به سخنی دیگر بدن‌ها با ما سخن می‌گویند
اسپینوزا به درستی می‌گفت: «ما هنوز قادر نیستیم که بفهمیم یک بدن می‌تواند چه کند»

https://www.tiwall.com/p/dollar2

کتاب "ادبیات، فیلم و فرهنگ: اصول و مبانی نقد" ویژگی‌هایی دارد که آن را از دیگر آثار حوزۀ نقد و نظریه متمایز می‌کند. پیش از همه، زبان ساده و روان کتاب است و در آن از پیچیدگی‌های معمول در نوشته‌های مشابه خبری نیست. مایکل رایان پس از توضیح اصلی‌ترین عقاید هر رویکرد، مثال‌هایی ادبی، سینمایی و فرهنگی ارائه می‌کند تا خوانندگان نحوۀ اعمال رویکردها را بر متون مختلف فراگیرند. این نظام چندوجهی کتاب به مخاطبان امکان می‌دهد تا ارتباط نظری و معنایی آثار را با توجه به مثال‌های ارائه‌شده درک کنند و روش و منش نقد را در بستر این مثال‌ها مشاهده کرده و بیاموزند.

___ در فیلم «راشومون»، کوروساوا سبک خود را برای هر داستان اندکی تغییر می‌دهد تا نشان دهد هریک از روایت‌ها به خاطرهٔ شخصی متفاوت مربوط است. اما در نهایت امضای مؤلف پای کل اثر به‌جاست، زیرا اوست که قاب نهایی را می‌بندد.

در این داستان قاب‌در‌قاب، شگردی اتفاق می‌افتد که آندره ژید نام آن را «میز_آن_اَبیم» می‌گذاشت و ترجمهٔ تحت‌اللفظی‌اش «قرارگرفته درون مغاک» است. در این شیوه وقتی یک روایت درون روایت دیگر گنجانده می‌شود، این دو مثل آینه برای هم رفتار می‌کنند و همدیگر را بی‌نهایت می‌کنند. و به این معناست که حقیقت در دل یک مغاک قرار می‌گیرد.

با این تعریف، قابی که کوروساوا برای فیلم خود بسته از جنس نقاشیِ «ندیمگان» ولاسکز _مهم‌ترین مثال تاریخ هنر برای مفهوم میز_آن_اَبیم_ است. نقاشی‌یی که قاب‌در‌قاب بسته شده و انگار در آن، نقاش به تماشاگر می‌نگرد و ما کل تصویر را در آینه می‌بینیم. ولاسکز حقیقت نقاشی را درون مغاک قرار می‌دهد.

[ کتابِ فیلم به‌مثابهٔ فلسفه، صالح نجفی]

— تصویر: نقاشی «ندیمگان» اثر ولاسکز

«کتاب‌های لگا علاوه بر کتابفروش‌ها،
قابل خرید از وبسایت لِگا
و ارسال به سراسر کشور»
‌‏www.Legapress.ir

#سینما
__ یکی اینکه پرسونا از فلسفی‌ترین فیلم‌های تاریخ سینماست. در دورۀ مدرن، وقتی از کارهای هنری صحبت می‌شود، هر کار بیش و پیش از هرچیز تأملی دربارۀ خود آن مدیوم است. بر این اساس، فیلم پرسونا اهمیت خودبازتابنده دارد و مسأله‌اش خودِ رسانۀ سینما و فرآیند تکثیر و نمایش فیلم است.
__ گزارۀ اغراق‌آمیز دوم، اشارۀ کوتاه اسلاوی ژیژک به فیلم پرسوناست. به گفتۀ او این فیلم حاوی یکی از اروتیک‌ترین صحنه‌های تاریخ سینماست، در سکانس مشهوری که خواهرآلما خاطرات گناه‎آلودش را برای الیزابت فوگلر تعریف می‌کند. او از فلش‌بک‌هایی می‌گوید که هیچ‌یک در فیلم دیده نمی‌شوند و نفس ندیدن این صحنه‌ها _ که قاعدتاً اگر کوچک‌ترین بخشی از آن‌ها فیلمبرداری می‌شد در ترازهای مختلف با یک فیلم پورنوگرافیک مواجه بودیم_ پرسونا را به معنای دقیق کلمه فیلمی اروتیک می‌کند.
__ سومین ادعای اغراق‌آمیز این است که احتمالاً در دل فیلم پرسونا یکی از ظریف‌ترین و سیاسی‌ترین ارجاع‌ها به هالوکاست نهفته است، آن‌هم با توجه به اینکه فیلم در این مورد فقط گریزی کوتاه به یک عکس آیکونیک تاریخ قرن بیستم می‌زند.

[«فیلم به‌مثابۀ فلسفه» / صالح نجفی]

www.legapress.ir