کاش آدمایی که وقتی بهشون میگی فلان مشکلو دارم و اونا میگن اینکه چیزی نیست و شروع کنن از گفتن بدبختیای خودشون کلن وجود نداشته باشن.

ذوق نکن، اون با همه همینجوریه‌.

نظریه نامحبوب ؛ ‌هوای روزایی رو کردم که گل ب دست تو خیابونا و اولین دیدارِ زیر بارون دنبال لوکیشن خوب برای عکاسی بودیم .

از یه سنی به بعد، به خصوص بعد از بعضی ناملایمات، آدم ی‌چیز بیشتر دلش نمی‌خواد: اینکه ولش کنن. راحت باشه. حتی از این هم بهتر: جوری رفتار کنن که انگار مُردی.

همیشه فکر می کردم که بدترین چیز توی زندگی اینه که تنها باشی، ولی نه، حالا فهمیدم که بد ترین چیز توی زندگی بودن با ادمهایی که باعث می شن که احساس تنهایی کنی.

بابا ول کن دیگه، غصه چیو می‌خوری آخه؟ نمی‌دونستی چیکار کنی و انجامش دادی چون بهترین تصمیمی بود که وسط اون موقعیت می تونستی بگیری و بهترین کاری بود که می تونستی انجامش بدی، مگه زندگی چندمته که توقع داری اشتباه نکنی؟ رها کن بره.

چرا فکر میکنید من همون آدم قبلی‌ام که برای اینکه آدما کنارش بمونن سعی میکنه خودشو تغییر بده و باب میل بقیه باشه؟ اون آدم سابق مرد. این روزا نه تنها این چیزا برام مهم نیست، بلکه اصلا دلم نمیخواد هیچ آدمی تو زندگیم باشه. به این نتیجه رسیدم وجود آدمای دیگه تو زندگیم فقط باعث پشیمونی خودم میشه و راه دادن بقیه تو زندگیم یه اشتباه محضه ..

جدیدا نسبت به همه آدما و همه چیز بی اهمیت ترینم و حتی دارم سعی میکنم بیشتر از آدما دور بمونم و مهمم نیست که چقدر بهم نزدیکن یا چه جایگاهی تو زندگیم دارن.

[بغلم کن، چنان محکم که زخمی درمن نماند]

ببخشید اما دیگه نمی‌تونم به کسی اعتماد کنم، دیگه هرکی نگام کنه و بگه همیشه کنارتم، چپ چپ نگاش می‌کنم و واسه رفتنش لحظه شماری می‌کنم، دیگه بودنِ کسی حالمو خوب نمی‌کنه. دیگه دلم نمی‌خواد واسه اینکه دل فلانی نشکنه مواظب فلان حرفم باشم. راستی اصلا کی حواسش به من بود؟ کی واسه یه دفعه‌ام که شده دلش خواست بفهمه من واقعا چی میگم؟ کی واسه یه بارم که شده تلاش کرد منو خوشحال کنه؟ کی یه دفعه منتظرم موند؟ می‌بینی؟ هیچکس.