از هر روز صحبت کردن راجب مشکلاتم با انسان های دیگر کلافه شده‌ام، چون در حال حاضر مدت هاست که حالم خوش نیست و نمیدانم تا کی این موضوع ادامه دارد.
از مکالمه های تکراری هم خسته ام،

- سلام، حالت چطور است؟
+ سلام افتضاحم.
- چرا؟
+ خودت میدانی.

و از اینجا به بعد جواب های خسته کننده و بی کاربردشان به سمتم می آید، که همه‌ی آن‌ها برایم قابل حدس اند؛

جواب هایی مثل «هنوزم بهش فکر میکنی؟»
«برای چه ادای ضعیف ها را در میاوری؟»
«واقعا مسخرست هنوز فکر کردن
بهش»
«بعد از تمام کار هایی که کرده باز هم فکر میکنی؟»

و نه تنها نمیتوانند درک کنند بلکه زخمش بزرگ تر و بزرگ تر میشود، دیگر نمیخواهم راجبش با کسی صحبت کنم،
چه کسی میداند؟
شاید با ادامه داشتن این موضوع آن ها را نیز از دست بدهم…

من نمیتوانم ذهنم را کنترل کنم و از همه چیز خسته شدم، از همه چیز، دیگر هیچ چیز مثل گذشته نیست، هر حرف، مکالمه، عکس، فیلم، خاطره نوع نگاه و پیامی که وجود دارد میلیون ها بار در ذهنم مرور میشود، میلیون ها بار دیگر همه چیز از جلوی چشمم رد میشود، میلیون ها بار دیگر افسوس میخورم، میلیون ها بار دیگر به حال خودم و وضعی که برایم پیش آمده غصه میخورم و میلیون ها بار دیگر خرد میشوم...

و واقعیت این است که آدم ها برای مدتی تحمل حال بد ما را دارند و شنوای صحبت های تکراری ما هستند، خسته میشوند، دور میشوند، کمتر صحبت میکنند و در نهایت کم رنگ میشوند…
شاید باید تمام سعی را بجای حال خوب، روی خوب نشان دادن خودم بکنم.

واقعیت این است که حال ما و مشکلاتمان برای هیچ‌کس مهم نیست.

سر زدن به پینترست برای من، حکم سفر خارجه رفتن داره. هم چیزایی میبینم که تابحال ندیده بودم، هم در مسیر برگشت، برای همه ی دوستان یه سوغاتی ای که بهشون مربوطه رو دانلود میکنم که براشون بفرستم وقتی رسیدم.

مگه چقد زنده ایم؟

نمیدانستم آیا این اندوه است که ما را به تفکر وا میدارد یا تفکر است که ما را اندوهگین میکند؟

پشت بعضی از سکوت‌ها دلخوریه و پشت همون دلخوری‌ها دلتنگی. یعنی دلتنگی بوده که دلخوری شده و درنهایت به شکل سکوت نمود پیدا کرده.

هیچکس در زمان مرگ برای اولین بار نمیمیرد.

‏+ خیلی ساکتی
- ممنونم کنار تو راحت نیستم.

درد دارد وقتی ساعت ها می‌نشینی و به حرف هایی که هیچوقت قرار نیست بگویی فکر میکنی.

از رفاه تو ایران فقط فروشگاهاش مونده.