⭕️ A different perspective can make big differences …

Software development flow from different lenses:

🥸From a (normal)software developer’s point of view:
Input -> Concrete and explicit business logic -> Data

🥽From an AI software developer’s perspective:
Input -> Data -> Business Logics

بداهه‌نوازی و TDD: رقصی از خلاقیت و ساختاراگرچه بداهه‌نوازی موسیقی ایرانی و طراحی پدیدآر(emergent design) به روش TDDدر ظاهر دو حوزه کاملا متفاوت به نظر می‌رسند؛ یکی هنر اصیل و دیگری روشی مهندسی در توسعه نرم‌افزار. اما با کمی دقت می‌توانیم شباهت‌های شگفت‌انگیزی بین این دو مفهوم پیدا کنیم. هر دو فرایند، ریشه در خلاقیت، انعطاف‌پذیری و تکرار دارند.

در بداهه‌نوازی، نوازنده بدون داشتن یک پارتیتور از پیش تعیین‌شده، با تکیه بر دانش موسیقیایی خود و الهام در لحظه، قطعه‌ای را خلق می‌کند-در لحظه-در آنی. در بداهه‌نوازی موسیقی ایرانی معمولا نقطه‌ی شروع مشخص است. مثلا هنرمند می‌داند که با "درآمد راست پنجگاه" شروع مسیر خواهد کرد. نقطه پایانی و مقصد هم معمولا مشخص است. مثلا در پایان این مسیر موسیقایی ما را به "نغمه اصفهان" خواهد برد. اما مسیر دقیق تا پایان، در لحظه شکل می‌گیرد. هر نت نواخته شده، بر نت بعدی تأثیر می‌گذارد و قطعه را به سمت یک کل منسجم سوق می‌دهد.

در TDD نیز، توسعه‌دهنده با نوشتن یک آزمون اولیه، هدفی مشخص برای خود تعیین می‌کند. سپس با نوشتن کمترین کد ممکن برای پاس کردن آزمون، به تدریج ویژگی‌های نرم‌افزار را می‌سازد. هر آزمون جدید، کد را به سمت هدف نهایی سوق می‌دهد.

تکرار و بهبود مداوم
یکی از مهم‌ترین وجه مشترک بداهه‌نوازی و TDD، تاکید بر تکرار و بهبود مداوم است. یک نوازنده با تمرین مداوم، مهارت‌های خود را بهبود می‌بخشد و به تدریج به یک نوازنده ماهر تبدیل می‌شود. او با تکرار قطعات مختلف، به آن‌ها عمق و زیبایی می‌بخشد. به طور مشابه، یک توسعه‌دهنده با نوشتن آزمون‌های جدید و بازنویسی کد، به تدریج به یک برنامه‌نویس بهتر تبدیل می‌شود. او با تکرار این فرایند، کد خود را بهبود می‌بخشد و از بروز خطاها جلوگیری می‌کند.

در نهایت اینکه، بداهه‌نوازی و TDD هر دوشون به ما نشان می‌دهند که خلاقیت و ساختار می‌توانند در کنار هم وجود داشته باشند.