بهم گفت بهت نگم. گفت اگه بهت بگم فقط سکوت میکنی و زل میزنی بهم و هیچی نمیگی. گفت بی حسی. واسه همین فقط سکوت میکنی و زل میزنی بهم و هیچی نمیگی. راست میگه؟ بی حسی؟! فکر نکنم. تو هیچوقت من نبودی. مثل من نبودی. هیچوقت فرار نکردی. همش موندی و جنگیدی. موندی و جنگیدی. موندی و جنگیدی! من ولی همش فرار کردم. از خودم به تو. از حال بد به سعی برای حال خوب. از سعی برای حال خوب به یه حال بدتر از حال بد. از اونی که دوستش داشتم به اونی که دوستم نداشت. من گند زدم فرید. بد گند زدم فرید! دلم میخواست مثل تو باشم. همیشه دلم میخواست. دلم میخواست منم بتونم و بمونم و بجنگم. ولی فرار کردم و گم شدم. فرار کردم که گم نشم. شدم. فکر میکردم بعد از فرار گم شدم. اشتباه میکردم. الان فهمیدم. بعد این همه سال فهمیدم. فهمیدم از تالار آینه به بعد گم شدم. ازت ناراحتم. میدونستی کجا گم شدم و بهم نگفتی. میدونستی مجبور میشم فرار کنم و بهم نگفتی. الان خوبی؟ اونجا بهت خوش میگذره؟ حواسشون بهت هست؟ میدونن قهوه رو با شکر میخوری؟ اصلا اونجا قهوه هست؟ کسی جز تو اونجا هست؟ کاغذ داری؟ خودکاری که بهت دادم همراهت هست؟ دریا داره؟ دریاش مثل فایلاکا غمگین هست؟ هنوز دلت دریا هست؟ صدامو میشنوی؟ میبینی منو؟ نه. چون بهم گفت بهت نگم. چون بهت گفتم. کاش نمیگفتم. بهش نگو بهت گفتم!

.

سلام

حقیقتا هنوز برام هضم نشدی. هنوز بهت فکر میکنم. هنوز وقتی از خواب پامیشم ناخودآگاه میرم سمت گوشی که بهت زنگ بزنم تا صدای تو اولین صدایی باشه که میشنوم. ولی خب..! توو این مدتی که دیگه با هم نیستیم، با آدمای زیادی آشنا شدم. با آدمای خیلی زیادی حرف زدم. هرکاری که میدونستم دوست نداشتی بکنم‌و رو کردم. هرجایی که میدونستم دوست نداشتی برم‌و رفتم. هر حرفی که میدونستم دوست نداشتی بزنم‌و زدم. مثل تو! من میدونم تو میدونی من چقدر هر لحظه‌مو با فکر کردن به تو میگذرونم. میدونم. از گفتنشم خجالت نمیکشم. تو ولی فکر میکردی میکشم. ولی نمیکشیدم و نمیکشم. خیلی سعی کردم عادت کنم. خیلی سعی کردم فکر نکنم. بهتم گفته بودم هیچوقت عادت نمیکنم. نه به بودنت، نه نبودنت! تو ولی باور نمیکردی. به یه جایی رسیدم که دیگه نمیدونم باید کی یا چی رو به عنوان مقصر توو ذهنم بشناسم. انگار همه مقصرن و هیچکس مقصر نیست. دوباره گم شدم. به همه گفتم دیگه هرگز نمیخوام با هیچکس وارد رابطه شم. به همه گفتم جلومو بگیرن. به همه گفتم. دیگه بیشتر از این تنها نمیشم و این خوبه!
یه چندوقته وقتایی که میخوام از خونه بزنم بیرون، قبل اینکه درو وا کنم همش با خودم میگم کاش تو اومده باشی دنبالمو بیرون در منتظرم باشی. لحظه‌هایی که منتظرم میموندی رو از همه‌ی لحظه‌های دیگه‌ای که باهم داشتیم بیشتر دوست داشتم. دارم. حس میکردم مهمم. من همیشه مهم بودنو دوست داشتم. مهم بودن پیش تورو دوست داشتم. دارم. نمیتونم دست بردارم. از سر چرخوندن و نگاه کردن به آدمای داخل کافه به امید تصافی دیدن تو نمیتونم دست بردارم. از حس ترس مزخرفم قبل از سر چرخوندن و نگاه کردن به آدمای داخل کافه به خاطر وجود امکان تصافی دیدن تو با یکی دیگه که من نیستم نمیتونم دست بردارم. از عوضی بودن، منزوی بودن، بی رحم بودن، بی حس بودن و هزار تا بودنه دیگه که بعد از تو توی من زیادتر از قبل شدن نمیتونم دست بردارم. از نگاه کردن به عکسات، حرفات، موهات، چشمات، چشمات، چشمات نمیتونم دست بردارم. از هر شب تا صبح بیدار موندنام و نوشتنام و نفرستادنام و نگفتنام هم نمیتونم دست بردارم. ولی خب این دفعه دیگه زورم نرسید. بخون و مثل همیشه هیچ‌کاری نکن! شب‌بخیر.