روز تلخ و دردناکی بود، تلخی آن را در عمق استخوانم احساس می‌کنم.

همت یأس و ناامیدی‌ام بلند است و آنچنان نبرد با این ناامیدی مرا خسته کرده که بریده‌بریده نفس می‌کشم.

‏این همه تردیدِ من، ثمره‌ی یقینی است که به تو داشتم.

لبخند معصومانه‌ای زد و گفت: غمگینی. کمی وحشت کردم، چگونه ممکن است غمگین به‌نظر برسم وقتی مدتی است غمگین نشده‌ام؟ پلک‌هایم را اندکی روی هم گذاشتم و به یاد آوردم. انگشت‌هایش را گوشه‌ی چشمم احساس کردم. چشم‌هایم که باز شد، گفتم: غمگین نشده‌ام، فقط غمگین مانده‌ام عزیزم. گریه‌ام گرفت. گفتم: حالا از تصور اینکه از آن غم‌ها رهایی ندارم و تا مردمک چشم‌هایم ریشه دوانده است، غمگینم.

گاهی دلتنگ می‌شوم، برای تپش‌های از سر هیجان و پر از شوق قلبم به‌هنگام دیدن کسی که دوستش داشتم.

اوقاتی هست که چنان آوار سهمناکی از گذشته روی تنت احساس می‌کنی که حتی برداشتن یک گام برایت دشوار است، چه رسد به آنکه آینده‌ای خوشایند و دور را تصور کنی.

من همیشه آماده ی رفتن بودم، برای همین کوله بار سفر را هرگز از دوشم پایین نگذاشته ام. خسته شدم، فرسوده شدم، اما زیر بار خفت تحمیل خود به جایی و جمعی نرفتم. برای ماندن و تنها نشدن، تن به تایید اشتباه کسی که خود به اشتباه بودن عملش آگاه بود، ندادم. وقتی که بنای…

برای زندگی کردن، آدمی باید مدت ایستادن و نظاره کردن و زمان چشم پوشیدن و ادامه دادن را بیاموزد، بفهمد و به آنها عمل کند.

بیچاره آدمی که همیشه در برابر خویش محکوم است.