وقتی یک نفر بدان دلیل توی کانم نمی‌رود خیلی عذاب وجدان می‌گیرم. اما دست من نیست واقعا‌. دست کانم است که چه کسی را بفرستد تو و چه کسی را همان دم در بلوک کند.

دلیل خاصی نداره یکهویی همچین احساسی داشتم. از اون حسایی که یهو میاد سراغت و فکر می‌کنی زندگی هنوز ارزشش رو داره.

اصلا تا به حال اینجا چیزی از خوشحالی گفتم؟!

دریا برای مردن ماهی
بی اختیار فاتحه می‌‌خواند

ماهی به خنده گفت که:
گاهی هجرت، علاج عاشق تنهاست!

-حسین صفا

کایلی جنرم تو بیست سالگی میلیاردر شد و برند خودشو زد.

فردوسی شاهنامه رو تو ۳۰سالگی شروع کرد نوشتن.

عیب نداره غصه نخور هنوز فقط بیست سالته.

داشتن یک همچین زندگی‌ای واقعا عجیب و دور از ذهن بود که من باید آرزوش رو بکنم؟

بعد از ظهر ها توی بالکن بزرگش که رو به باغچه پر از گل و گیاه و درخته، چای می‌نوشه و به اتفاقاتی که گذشت فکر می‌کنه، دفترش رو بر می‌داره تا بنویسه و بنویسه، بدون اینکه به هر شغل و کار دیگه‌ای فکر کنه.

به هر حال این چرخه‌ی مزخرف زندگی‌ای که می‌گذرونم یه روزی تموم‌ می‌شه و من توی زندگی بعدی یک نویسنده و معلم ادبیات در ایرانِ آزاد هستم که از زندگیش و ارتباط و بحث با شاگرداش نهایت لذت رو می‌بره و تمام زندگیش توی ادبیات خلاصه می‌شه.