شمالیا یه اصطلاحی دارن که میگه
(می دیل تِره تنگَ بو، تی دیل مَره تنگ نَبو؟)
یعنی: من دلم برات تنگ شده، تو دلت برای من تنگ نشده؟
«همین‌قدر عاجزانه در وصف آدمِ دلتنگ...»

چه انتطار عجیبی ست عجیب تر چه آسان نبودنت شده عادت نه تلاشی نه کوششی نه وفایی فقط نشسته و گفتیم ای کاش بیایی

دلم طوفانیه از غم شکسته از عالم و آدم ندارم جز تو درمانی تو بشنو سوزفریادم منم چون قایقی تنها به روی موج سرگردان از این دریای طوفانی نجاتم ده تو ای جان من

***خوابم نمیبرد.
به سقف خیره‌ام و صدای سرفه‌های خشک خودم را از خانه‌ای در دوردست می‌شنوم.
دوست دارم برای خودم کمی آب ببرم و بگویم بخواب مرد حسابی، کمی بخواب.
احتمالا خودم می‌گوید نمی‌توانم.
لابد می نشینم کنارش و برایش قصه می‌خوانم تا خوابش ببرد.
از قصه‌های خودم نه، از فصیح مثلا.

بعد به تخت خودم برمی‌گردم تا به شکنجه بیداری ادامه بدهم.
اتومبیلی در خیابان شیهه می‌کشد.
کاش کسی باشد که به ملاقاتی دلچسب می‌رود.
صبح برهنه، در بستری امن بیدار می‌شود.
بی غم..

بخواب مردِ حسابی...***

توی کنج ترین ناحیه‌ی کنج دیوار اتاقم نشستم و زندگیم وسط پَهنه هنوز