گوش‌اَت را بیاور کمی نزدیک‌تر‌:
راستش را بخواهی
رو به رو شدن با تو قطار مارا از ریل خارج کرد و خسارات بسیاری رقم زد.
مدت بسیاری گذشته است و من هنوز واقعه را در ذهنم مرور می‌کنم
آن روز ها تو این پسرک ساده را نابود کردی
با یک نگاه او مسخ تو شد و تمام اهداف پیشین را فراموش کرد
صبح که از خواب بیدار شد فقط به یک چیز فکر می‌کرد، تو.

راستش حاصل آن روز ها مرگ این پسرک بود، یکبار کاملا نابود شد و اگر این پوستِ نازک، روحِ تکه‌تکه شده‌اش را نگه‌نمیداشت شاید دیگر به هم متصل نمی‌شد.
آن روز ها گذشت و پسرک آجر به آجر جان گرفت. اما تو را به خاطرش سپرد. نه از برای عاشقی و این درام‌های داستانی. از برای عبرت.
تو خاطره‌ای شدی، آنقدر تلخ که همیشه در کام بماند و تکرارش را مانع شود.

از تو ممنونم که آن پسرک خوش‌خیال را کشتی و بجای توهم واقعیت کاشتی.
هرکجا که هستی، به سلامت باشی.

خیال، این پسرک بازیگوشِ پرجنب و جوش.
هِی دستانش را می‌گیرم. می‌آورم. می‌نشانم. موعظه می‌کنم.
اما دستانش را که رها می‌کنم باز به چشم به هم زدنی به سمت‌ تو دوان دوان می‌آید. می‌نشیند، با آستینش بینی‌اش را پاک می‌کند. دستان گِلی‌اش را زیر چانه‌اش‌می‌گیرد
و‌ آرنج همیشه‌ زخم‌اش را روی زانوهای شلوار رنگ و رو رفته‌اش می‌گذارد و به تو خیره می‌شود.
همان خیالی که عالَمی را از شیطنت‌هایش عاصی کرده‌است. ساعت‌ها خیره و آرام می‌ماند و جز صدای نفس‌های هایش هیچ چیز به گوش نمی‌رسد.
این پسرک که همه درس‌های پیش و پا افتاده دبستانی را رفوزه شده‌است، جزئیات تو را مو به مو حفظ است.
لبخند اَت را.
قدم زدن‌اَت را.
دستان‌اَت را.
می‌دانم‌ که من را به یاد نمی‌آوری اما کاش به این خیال بگویی دست از سر ما بردارد.

حرف‌هایی که برای گفتن دارم، گوش‌هایی می‌خواهد صبور. چرا که حرف بسیار است و وقت کم.
چشم‌هایی می‌خواهد مهربان، چرا که همه چیز را نمی‌توان گفت. گاهی غمی، چروکی می‌شود به عمرِ چند ثانیه در گوشه‌ای از صورت.
دستانی می‌خواهد گرم و آرام. چرا که غم‌ گاهی فشاری می‌شود‌ آرام روی دستان لطیف.
اشک‌هایی زیادی برای گفتن دارم، گاهی انسان نیاز به پناهی امن برای اشک گفتن دارد. آغوشی باز.

آن‌قدر در گذشته به دنبال خودم گشته‌ام که در همان پس‌کوچه‌ها گم شده‌ام
از من نپرس که آنی که در گذشته بودی چه شد و کجا رفت
همین را دریاب که این من که امروز میبینی هم قرار است خیلی سریع برود
نمی‌دانم کجا و چطور

قلبم این روز‌ها احساس عجیبی دارد
نه می‌سوزد و نه شکسته است و نه شاد و سرحال است
جای خالی تو جراحتی‌ست که حالا خشک شده‌است
چه کنم

چه کسی می‌فهمد سختی این روز های مارا
این تلخی را چه کسی می‌چشد

نمی‌دانم، این روز ها قلب هم دست یاری به قلم نمی‌دهد
بی‌نوا می‌گردد و می‌گردد

مرا به فکر فرو ببر
بگذار حس کنم که هستم
بگذار حس کنم این ماهی‌ بی‌جانِ رها شده در امواج آب از خود تحرکی دارد
بگذار از این سکون آغشته به امواج کمی بیرون بیایم
فکر کنم
که من کیستم
فکر کنم
که من چیستم
دستم را بگیر
مرا بیرون بیاور از مرداب روزمرگی
دستم را بگیر
من محتاج ایده‌های نو و فکر های دست نخورده‌ام …

به خاطر نمی‌‌آوری‌ام؟
من سایه‌ات هستم
آنکس که نگاهش همیشه به قدم‌های تو بود و به دنبال تو آمد و هیچ‌گاه نرسید
زندگی‌اش سیاه شد اما دست نکشید
هر روز
از طلوع تا ناپدید شدن آفتاب
هر روز
تا آخرین روزت
و تو هیچ‌گاه ندیدی‌اش

این قلب ناآرام می‌تپد
دستت را بیاور
نزدیک‌تر
اینجا
انتهای انگشتان لطیفت را در نزدیکی این قلب بیچاره قرار بده
ببین
رنگ‌ رخساره را گر نمی‌توانی ببینی
می‌توانی تصور کنی در عمق این قفسِ استخوانی چه در گذر است
قلبی تنها خود را به میله‌ها می‌کوبد اما هیچ‌کس صدایش را نمی‌شوند
نبضم‌را بگیر
شلختگیِ افکارم به نظم تپیدن این بیچاره سرایت کرده‌ست
چه بگویم
حالم را بپرس
گاه‌گاهی به این خانه ویران سر بزن
نمی‌خواهد گرد‌ و خاکی را بگیری
نمی‌خواهد این خرابه را از نو بسازی
فقط از تو‌ می‌خواهم گاهی به اینجا سر بزنی

من محتاج لیوان آبی هستم که تو به دستانم می‌دهی
تشنه‌ی آب نیستم
تشنه‌ی تو ام
تشنه‌ی نگاه‌ات