https://imgurl.ir/uploads/x48407_2____57.png
رستاخیز 57
هر گاه ماه بهمن می‎رسد تداعیِ خاطرات، خطرات، تلاطمات و طغیان‎هایی که در سال 1357 در دورۀ جوانی، درگیر آن بودم، تمامی فضای ذهنم را به‎هیجان درمی‎آوَرَد. در سال‎های مبارزه، به‎خصوص سال پیروزی انقلاب اسلامی، من‎هم به‎مانند میلیون‎ها جوان دیگر که همۀ زندگی‎شان را نثار می‎کردند تا امواج انقلاب در دریای رؤیاهای‎شان به تلاطم درآورده شود، در اقیانوسی به‎پهنای آرزوهای بی‎انتهایم، نقش‎آفرینی می‎کردم.
خاطرات فعالیت‎های انقلابی و موج‎آفرینی در صحنۀ سیاسی آن‎روزها، یکی از انگیزه‎هایی بود که منجر شد تا در خلال بازگوکردن خاطرات روزهای پیروزی انقلاب اسلامی، تکه‎هایی از نقش مردم شهرم را در این پیروزی، برای نسل‎های آینده، در قالب کتابی به‎نام «رستاخیز 57» به‎نگارش درآورم.
در نگارش کتاب رستاخیز 57 امانتداری کردم. سعی نمودم از خودگویی فاصله بگیرم. خامه را به‎گونه‎ای بر صفحات کتاب به تاخت‎وتاز درآوردم که تمامی اقشار دیده شوند. از برخی افراد گمنامی که با تمام توان‎شان در صحنۀ پیروزی انقلاب اسلامی نقش‎آفرینی می‎کردند، بدون نگرش به‎مواضعِ بعدازانقلاب که چه سرنوشتی برای‎شان رقم خورد، نام بردم.
سیاق تملق‎گویی را سوار بر توسن قلم نکردم. نوشتارم خالی از مداحی و تملق‎گوییِ قشر خاصی به پیش رفت. نقش روحانیون و نفوذ رهبری انقلاب را صادقانه تشریح و توضیح دادم. تلاش کردم نامهربانی‎هایی که بعدها تاروپود زندگی‎ام را متلاشی کرد و از برخورداری مزایای اجتماعی محرومم نمود، در بیان خاطرات، منجر به غرض‎ورزی و تحریف واقعیات نشود.
اگرچه در طول کتاب، قضاوت یا تحلیلی نکردم و فقط از جایگاه راویِ دیده‎های صحنه‎های پیروزی انقلاب، فراتر نرفتم، با این‎حال کتاب در مدت چهارسال در صف دریافت مجوز با چالش‎هایی مواجه شد. در دورۀ ریاست‎جمهوری محمود احمدی‎نژاد اجازه نشر نیافت. مدت‎ها بعد در دورۀ ریاست‎جمهوری روحانی، پس از جرح و تعدیل‎ها و حذف قسمت‎هایی از صفحات، سرانجام مجوز چاپ گرفت و به بازار آمد.
نگارش کتاب رستاخیز 57 مورد پسند چندین جناح قرار نگرفت. بخش تندرو و افراطی از کتاب نه استقبال کردند، نه رونمایی نمودند، نه مورد طبع و خوشایندشان واقع شد، بلکه حتی سعی در امنیتی‎کردن موضوع کتاب هم نمودند. طیف‎های منتقد که هر کدام به نوعی از وضعیت موجود گلایه داشتند، کتاب را در تأیید و حمایت وضعیت موجود خواندند و بر آن به‎شدت تاختند و انگ بریدن و محافظه‎گرایی نثارم نمودند. بخش دیگری که برخی از دوستانم را دربر می‎گرفت، خصلت‎های حسادت‎گرانه و ذهنیت تنگ‎نظرانه، بدون این‎که کتاب را بخوانند بر کتاب تاختند و در خلوت خویش با لبخندی آمیخته به‎ریشخند، مرهمی بر آتش حسادت‎شان نهادند. با این‎وصف کتاب توانست در بین بخشی از لایه‎های مردمی خوانندگانی پیدا کند. امید که نویسندگان، ولو با توانی ساده و ناچیز، در نگارش تاریخ جامعۀ خود کوتاهی نکنند ـــ محمدعلی سامی
@mohammadalisami

روزنامه شرق ـ سه‎شنبه 16 بهمن ۱۴۰۳
سال بیست‎ویکم، شماره5042 ـ صفحه 11
ستون نگارخانه
جای پرفورمنس‎آرت‎ها خالی است.
به بهانه نمایشگاه «چشم در چشم»
در موزه هنرهای معاصر تهران
دکتر سپیده سامی
در روزهایی که ارتباط مردم با هنر در بستری نامطمئن و ناپایدار رقم می‎خورد، در روزهایــی کــه مســائل اقتصــادی- اجتماعــی فرصــت و تــوان پرداختن به هنر را نه‎فقط برای دوســتداران هنر، که حتی برای متخصصان و تحصیلکردگان هنر ســخت‎تر کرده و زمانــه گویی حوزه هنــر را دچار وقفه‎ای مدید کرده اســت، واقعه استقبال وســیع مردم از نمایشگاه«چشــم در چشــم» در مــوزه هنرهــای معاصر تهــران، اتفاقی حیــرت‎آور بود.
صف‎های طولانــی بازدید عموم مردم از این نمایشگاه هنوز جای بحث و گفت‎وگو دارد. این‎کــه فیلم‎هایــی ســینمایی مــا، گالری‎هــای ما، تئاترهای ما چند درصد از مردم را به عنــوان مخاطبان خود جذب می‎کننــد و چــه تعــداد تماشــاگر برای بازدید از آن‎ها می‎رونــد، نیاز به آمارگیری و تحقیقــات بســیار دارد امــا می‎توان از روی فضــای کلــی جامعه دانســت که نمی‎توان آمــار بالایی برای اســتقبال از آثار هنری ارائــه داد. ازاین‎رو رویدادهایی
ماننــد آنچه در موزه هنرهای معاصر رخ داد، مهم اســت و ... >>>> اگر تمایل به خواندن بقیه مطلب دارید روی لینک زیر (روزنامه شرق) کلیک کنید.
https://www.sharghdaily.com/%D8%A8%D8%AE%D8%B4-%D8%B1%D9%88%D8%B2%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-100/967158-%D8%A8%D9%87-%D8%A8%D9%87%D8%A7%D9%86%D9%87-%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%B4%DA%AF%D8%A7%D9%87-%DA%86%D8%B4%D9%85-%D8%AF%D8%B1-%DA%86%D8%B4%D9%85-%D8%AF%D8%B1-%D9%85%D9%88%D8%B2%D9%87-%D9%87%D9%86%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D8%B9%D8%A7%D8%B5%D8%B1-%D8%AA%D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86

https://imgurl.ir/uploads/l31477__.jpg
همه‎کاره، هیچ‎کاره
در تمام امور اجتماعی ازجمله مشاغل صنفی، مسئولیت‎های اجتماعی، فعالیت‎های فرهنگی، حرفه‎های اجتماعی و دیگر امور، هر کدام حدی و مرزی دارند که با سایر امور دیگر مجزا می‎باشند و به طور انتزاعی برای خود از چهارچوبی خاص برخوردار هستند. برای مثال در آموزش و پرورش، فعالیت‎های آموزشی دسته‎بندی و به رشته‎های جداگانه تقسیم می‎شوند و هر دبیری رشته‎ای که تحصیل کرده را تدریس می‎کند. در سایر ادارات، کارمندان هر کدام سِمَت خاصی دارند که در محدودۀ وظایف خود انجام‎وظیفه می‎نمایند. افراد شاغل در حرفه‎های کشاورزی، دامداری و تجارت هر کدام به‎نوبۀ خود مسئولیتی جداگانه دارند.
حال اگر مرز طیف‎هایی که برشمرده شد، رعایت نگردد و فردی به تنهایی اراده کند از پسِ تمام مشاغل برآید، سرانجام نه به‎مقصد خواهد رسید و نه پیشبردی در کارش رخ خواهد داد. از این‎رو گفته می‎شود کسی که همه‎کاره هست، آخرش هیچ‎کاره خواهد شد.
اگر هر کس به اندازۀ توان و مهارتی که دارد، در محدوده و راستای شغلی‎اش فعالیت نماید، قطع مسلم در طول سالیانی که به وظایف خود سرگرم می‎باشد، به‎تدریج آشناتر و سرانجام به استادی‎کارکشته تبدیل خواهد شد. کسی که در حرفه‎ای استاد شود نه‎تنها منافع کسب‎شده، تحولی در زندگی خودش ایجاد خواهد کرد، بلکه برای جامعه به مرجعی تبدیل خواهد شد که مورد مشاوره و منبع اطلاعاتی قرار می‎گیرد. وقتی یک خانم یا آقای آشپز، از چنان مهارتی برخوردار شود که بتواند اِشراف کامل بر محدودۀ شغلی خود پیدا کند، توان تأسیس شعبه‎های متعددِ مراکز خوراکی پیدا خواهد کرد و سرانجام مجموعه‎های وسیعی را تحت پوشش کارآفرینی قرار خواهد داد. در چنین فرایندی اشتغالزایی بیشتری در سطح جامعه شکل خواهد گرفت و بر رشد اقتصادی افزوده خواهد شد. چنین فعالیت‎های ارزنده‎ای موجب خواهند شد تا افراد در مشاغل انتخابی، استاد حرفه‎ای شوند نه همه‎کاره‎، هیچ‎کاره ـــ محمدعلی سامی
https://t.me/mohammadalisami

https://uploadkon.ir/uploads/c6f727_2410.png
دریای مازندران
راستش در عمرم سفرِ به این طولانی نرفته بودم. آن‎هم دریا. نه، دریاچه! دریاچه خزر. و شاید هم دریاچه کاسپین. جایی که موج‎های متلاطم آب، بهت و تحیر را بر دیدگا‎نت می‎دواند و عظمتی که در این جهان بی‎انتها جلوه‎گری می‎نماید، تمامی وجودت را مسحور جادویی‎اش می‎کند. جایی که حدود 44 درصد آب دریاچه‎های جهان را تشکیل می‎دهد. کشورهای روسیه، قزاقستان، آذربایجان، ترکمنستان و ایران را به هم پیوند می‎دهد. بی‎رویه نیست که آن را بزرگ‎ترین دریاچه جهان می‎دانند. این یادگار قوم کاسپی که کاسپیان برای تصرف سرزمین ایران، اغلب اوقات در نبرد بودند، ذهنت را به اعماق تاریخ جهت می‎دهد. هرچه بیشتر بر طوفان‎های موج‎خیز بنگری، مفتون‎تر می‎شوی! خزر اگرچه محصور است و در جرگۀ دریا نامگذاری نشده، اما در منابع مختلف و محاورات جاری ترجیح داده می‎شود به نام دریا خوانده شود. دریاچه‎ای که ایرانیان سعی می‎کنند دریای مازندران بخوانند.
دریا در خفته ـ رُسته‎های گاه ملایم و گاه متلاطم می‎غرید. دریا‎نگرانِ ساحل‎نشین از تماشای برخورد موج‎ها محظوظ می‎گشتند. کودکان، نوجوانان، جوانان، میان‎سالان و سال‎خوردگانی هم‎چون من، در دلدادگی این‎همه تجلی، شیفته‎تر می‎شدند. شاید دیدن دریا برای من دلچسب‎تر و شوق‎انگیزتر جلوه می‎کرد. چرا که بطریِ پرازآبی که از شهرستان‎مان سمیرم برده بودم، به دریای خزر ریختم تا آب‎های چشمه‎های سلسله‎جبال زاگرس و دریای خزر در هم‎آغوشی سرمستانه دل‎باختگی کنند. ـــ محمدعلی سامی
@mohammadalisami

https://uploadkon.ir/uploads/38b223_24fffffff.png
بر اساس گفته‎های دکترمسعود پزشکیان، وفاق ملی به معنای تشکیل دولتی از کارگزارانِ واجد تخصص، برخوردار از توانمندی و دارابودن قدرت تصمیم‎گیری که فارغ از جناح‎بندی و گرایشات تشکیلاتی باشد قابل استفهام است. در این تعریف، انتظاری که مورد نظر است کابینه و زیرمجموعه‎های مربوطه، در ریل و شیبی به جریان می‎افتند که اداره امور مملکت به‎دور از نفسانیات و خصلت‎ها و اخلاق‎های آلوده به منویات ناهنجار، چنان نظم و نسقی می‎یابند که فاصلۀ نهادهای حکومتی با بدنۀ جامعه و آحاد ملت کاهش می‎یابد و تشکیل دولتی بر پایه دولت ـ ملت شکل می‎گیرد.
صرف‎نظر از تعاریف متعدد از طرح وفاق ملی و وجود زمینه‎های لازم و نوع جامعیت چنین طرحی، تاکنون سازوکار تحقق و پیاده‎کردن ایدۀ دکترمسعود پزشکیان در قالب برنامه‎ای مدون ارایه نشده، بلکه هر گونه شرح و تشریح مکانیسم اجرایی هم از سوی تیم او در لایه‎هایی از ابهام مستتر مانده است.
شفافیت و تشریح برنامه ریاست‎جمهوری پزشکیان، نه برگشت از رأی داده‎شده و القای ناامیدی، بلکه کمک به پیشبرد وعده‎های داده‎شده و مطالبه‎گری به‎حق مردمی می‎باشد. امید که نقد سازنده هشداری در راستای بهره‎مندی از فرصت‎های به‎دست‎آمده باشد ــ محمدعلی سامی
@mohammadalisami

https://uploadkon.ir/uploads/d1bf18_24cccccc.png
مواجهه سنت با مدرنیته
دکترسپیده سامی
روزنامه شرق
تقابل میان سنت و مدرنیته، تقابلی دیرین در فراز و فرودهای تاریخ سیاسی، اجتماعی و هنری ایران است. در برهه‌های خاصی این تقابل‌ها شدت یافته یا شکل‌های مختلفی به خود گرفته است. به باور جهانبگلو، جنگ ایران و روسیه و شکست غرور ملی ایرانیان از عقلانیت ابزاری، نقطۀ آشنایی ایران با مدرنیته است؛ این شکست منجر به نوعی خودآگاهی در میان نخبگان و اشراف ایرانی و در عین حال آگاهی ایشان بر عقب‌ماندگی ابزاری و تکنولوژیکی ایران در برابر غرب گردید.(1381: 117). به نظر می‌آید جریان ناسیونالیسم‌گرایی نیز نوعی واکنش به وجود همین تقابل‌ها است که در رویارویی با دستاوردهای علمی، فرهنگی و هنری غرب پدید آمده و روشنفکران ایرانی را به دستاوردهای گذشته متوسل کرده است تا با تمسک به میراث‌ فرهنگی خود، بر احساس مغبون‌شدگی در برابر غرب فایق آیند. با اندکی تأمل در پدیده‌ی ناسیونالیسم‌ در ایران می‌توان دریافت که درک کاملی از آن هرگز شکل نگرفته است؛ از این رو این جریان گاه با رویگردانی از مفاهیم دینی سعی در پاسداشت ارزش‌های ملی داشت و گاه از تصاویر دینی و نمادهای مذهبی برای خلق اثر و جریانی نو بهره برده است. «هنگام سخن گفتن از ناسیونالیسم در ایران، و شاید در خیلی از کشورهای جهان سوم، با بعد دیگری از مشکل نیز روبرو می‌گردیم. چون، ناسیونالیسم هم مثل لیبرالیسم، مارکسیسم، اتومبیل و میکروالکترونیک، محصول تاریخ اروپاست و آن هم مثل خیلی از مفاهیم و فنون دیگر، یا کورکورانه نسخه‌برداری شده و مورد تقلید قرار گرفته، و یا – به ندرت- مورد اقتباس واقع شده و بر جامعه‌ی ایران منطبق گردیده است»(کاتوزیان،1372: 466). >>>>>> ادامه مطلب را می‎توانید در لیننک روزنامه شرق مطالعه کنید.
https://www.sharghdaily.com/%D8%A8%D8%AE%D8%B4-%D8%B1%D9%88%D8%B2%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-100/942381-%D9%85%D9%88%D8%A7%D8%AC%D9%87%D9%87-%D8%B3%D9%86%D8%AA-%D8%A8%D8%A7-%D9%85%D8%AF%D8%B1%D9%86%DB%8C%D8%AA%D9%87

@mohammadalisami