نفرت، بهم انگیزه می‌ده.

‏پروردگارا زندگی منو درست کن من بنده‌ی خوبی هستم فیکسم کن مادرقحبه

راجع به شکست‌های چندسال اخیرم باید بگم که ترس از دست دادن باعث شده دیگه نخوام چیزی به دست بیارم.

تو، وجود نداری. این منم، که خواهان وجود داشتن تو شدم. حالا، باید اجازه بدم که بری. هیچکس، هیچ چیز، هیچ جا و هیچ همه ای توانایی جبران تورو نداشت. به همین خاطره که وجود نداشتنت، خواستنی تر از تمام با وجود های زندگیم شده. تو، وجود نداری. اعتراف چنین چیزی برای من راحت نیست. من، مثل سریالی می مونم که هنرپیشه ی اصلیشو از دست داده و سعی داره تا با بریدن بخش هایی از حضور سابق ستاره ی اصلی و جوش دادنش با صحنات بی ربط، همچنان حفظ بقا کنه، غافل از گزینه ی جایگزین کردن، خلق کاراکتر جدید و چه بسا بهتر از تو. واقع بینانه بگم، میدونم تو باز هم در تالار خاطراتم، حضوری پررنگ خواهی داشت، ولی، تو وجود نداری. این منم که میخوام وجود داشته باشی، این منم که میخوام باور کنم تو هیچ نیستی. این منم که خودمو سوق میدم به سمت پافشاری روی حضورت، چون نمیخوام باور کنم درگیر یک هیچ شدم. یک هیچ، که با هیچکَس و هیچ چیز و هیچ جایی صنمی نداره. امروز من، مرکز حیاتیتو لمس کردم. نه قلبی تپید، تا سینه ای بالا و پایین رفت و نه پوستت، بخاطر لمس من لرزید. چون، تو وجود نداری. این منم که دائم، فوت میکنم توی لوله ی خودکار خالی از جوهرت، به امید اینکه دوباره بنویسی و این تویی که با نوک خشکت، کاغذارو پاره میکنی. تو، وجود نداری. حداقل نه در محضر ذهنی من. این منم که برات دیالوگ می نویسم، لباس تنت میکنم و کوکت میکنم تا برام تو بشی. ولی، کافیه. برخلاف تو، من وجود دارم و میخوام به وجود داشتن ادامه بدم. میخوام خودخواه باشم. منفعت طلب. عوضی. و از همه مهمتر، دور از تو. تویی که وجود نداری. تویی که دیگه نمیخوام وجود داشته باشی، حالا، باید بذاری و بری.

اگه از دهن بیفته این "دوستت دارم" و نرسه به گوش تو، اگه این حسِ در من شکل گرفته به پیش تو ابراز شدن نرسه و در عوض، بعنوان یک سوتفاهم عاطفی به دست فراموشی سپرده شه، اگه تراپیستت علت کشش بین مارو، نه یک عشقِ بی مقدمه، بلکه یک لغزش روانی زاده از زخمهای گذشته تعبیر کنه، اگه بدین نتیجه برسیم که اونقدرا هم از عهد قصه و شعر نیستیم، اگه بفهمیم که ما هم، یه خطای انسانی بی صدا، یه گناهِ یومیه، یه زوج شکست خورده ی دیگه و یه اشتباه اصلاح پذیر بودیم، اگه همه چیز برسه به انتها و حتا برای اعلام اینکه داره دیر میشه هم دیر بشه، اونوقت چی؟ بازم شعار، دروغ یا وعده ی عمل ناپذیری در چنته داری تا باهاش به پایان خوشی امیدوارم کنی که هیچ یک از قصه های ما، جنبه ی داشتنش رو نداره؟

آقا :))) چقد دوسش داشتم اینو

داری کونمونو پاره میکنی آقای آفتابیون

منم همینطور بچه منم همینطور

‏میگن ۸ دقیقه قبل از مرگ، مهم‌ترین وقایع زندگیت رو مرور می‌کنی و می‌میری.
‏بنظر من که هرچی دارم زندگی می‌کنم رو هم قبلاً تو یه ۸ دقیقه‌ای دیده بودم، و تو هم توش بودی.