Ես կբռնեմ ձեռքդ ու կստիպեմ վազել գիշերային փողոցներով։ Կտանեմ քեզ այնտեղ, որտեղ քաղաքի լույսերը անհամաչափ փայլով ընդգծում են դեմքդ։ Ձեռքս կհպեմ այտիդ ու կմտածեմ՝ «գրողը տանի, ինչ գեղեցիկ է»։
Քեզ կստիպեմ ինձ հետ բացահայտել ծովերն ու օվկիանոսները։ Կհասկանաս, որ սերն իրականում գլուխս ուսերիդ հենած՝ սառը լուսաբացին ալիքների բախումներին հետևելն է։
Ես քեզ իմ աշխարհը կնվիրեմ և լեռան փոքրիկ մի հատվածից, կդիմավորենք ամենագեղեցիկ արևածագը։ Կխոստովանեմ, որ խավար գիշերներից հետո բացվող լուսաբացի պես, դու ինձ առաջնորդող հույս ու լույս ես։
Քեզ տանիքներ կտանեմ։ Կտեսնես խառնաշփոթ օրվա ավարտին ինչպես է արևը հանգիստ հրաժեշտ տալիս։ Կգրկես ինձ ու կպաշտպանես բոլոր տեսակի հրաժեշտներից։
Ես քեզ կսովորեցնեմ, իրարից հեռու՝ տարբեր պատուհաններից, աստղերին նայել։ Կպատմես, որ կարոտդ գրեթե միշտ Լուսնի հետ ես կիսել։ Ես քեզ սիրել կսովորեցնեմ՝ հնարավոր ու անհնարին թվացող բոլոր ձևերով…

😂

Եվ Հիսուսը դարձյալ խոսեց նրանց հետ ու ասաց. «Ես եմ աշխարհի լույսը. ով ինձ հետևի, խավարի մեջ չի քայլի, այլ կունենա կյանքի լույսը»։

Հովհաննես 8:12

?

Եթե ինձնից նամակներ չես ստանում՝
դա չի նշանակում, որ չեմ գրում…

?

Կկարոտեն աչքերդ՝հասկանալուց հետո, որ ոչ ոք իրենց էլ էդքան միամիտ հիացմունքով չի նայելու քո փոխարեն: