او با کوله‌باری از 17 اثر طنز و داستانی و پژوهشی که از خود به میراث و یادگار گذاشت، نام خود را در کنار نام‌آوران بم و کرمان و ایران ثبت کرد و سرانجام در سرزمین تاریخی نیاکان و اجداد خویش در گوشۀ جنوب شرقی ایران در همسایگی نخل‌های سر به آسمان کشیده و در سایۀ ارگ باستانی،  تن به خاک سپرد. روحش شاد و یادش گرامی باد.

✍احمد زید آبادی

? @andishehayee

جناب پزشکیان؛؛ اکنون زیر کدام پرچم سینه خواهیدزد؟؟

#دکتر_ناصر_مهدوی

✍️بین روح والای امام علی و شخصیت ماکیاول شکافی است به‌اندازه فاصله زمین و آسمان۰ اما این دو انسان معنوی و دنیوی قائل بودند که امر سیاسی و موضوع حکمرانی بسیار با اهمیت است زیرا با زندگی واقعی مردم سر و کار دارد؛ با این چند تفاوت بسیار مهم ۰

?۱- در نگاه امام؛ مرزهای تصمیم‌گیری حاکمان را رفتار اخلاقی آنها تعیین می‌کند و حاکم اگر شریر و غیرصادق باشد از نگاه ایشان فاقد صلاحیت حکمرانی خواهد شد۰ اما در نگاه ماکیاولی؛ هر چند اگر حاکم دروغ بگوید و دست به اعمال شرورانه بزند؛ ضمن آنکه هنوز مشروعیت خود را از دست نداده؛ در آتش جهنم نیز نخواهد سوخت و با افتخار راهی بهشت خواهد شد ( کتاب ریشه های الهیاتی مدرنیته ص ۱۶۷ )
با چنین معیاری؛ اگر امروز امام علی حاکم کشور بودند؛ به‌نام دفاع از حجاب و عفاف به‌جنگ با مردم برنمی‌خواستند و به‌نام اجرای احکام شرعی ؛ چشم اخلاق را کور نمی‌کردند و البته پرده از چهره مشکوک کسانی بر می‌کشیدند که در مجلس نشسته و به‌جای خدمت به مردم هوس خیانت و سهم‌خواهی نجومی در سر می پروراندند۰ اما در مدل حکمرانی ماکیاولی؛ شهریار می‌بایست حقیقت را کتمان کند و با زیر پا گذاشتن اصل راستی و صداقت؛ به‌مردم دروغ بگوید و بجای توبه از خطاهای سهمگین خود و اصلاح امور ؛ باید رو در روی مردم بایستد و آنها را با جریمه‌های سنگین وادار به اطاعت و انقیاد کند ۰
?۲- در فلسفه حکمرانی امام علی؛ اصلی‌ترین دلیل تأسیس حکومت؛ کمک به اجرای عدالت و تأمین حقوق ملت معرفی شده است ۰ یعنی حکومتی که در آن احساس شود به‌مردم ظلم می‌شود و حقوقشان پایمال می‌گردد ولو آنکه به‌نام خدا تأسیس شده باشد هیچ مشروعیت و اعتباری نزد خدا و مردم نخواهد داشت ۰ در حالیکه برای ماکیاولی اصل؛ بنیان نهادن دولت و حفظ قدرت است حتی اگر آن دولت دشمن عدالت و خواهان تخریب امنیت و حقوق ملت باشد ۰
?۳-سومین تفاوت در شیوه حکمرانی امام علی با ماکیاولی این است که امام حاضر نمی‌شود از إرعاب و خشونت برای کنترل و سرکوب ملت استفاده کنند و با روش‌های غیراخلاقی و ضدانسانی مردم را وادار به انجام عبادت و یا اطاعت از خدا کنند۰ ایشان در خطبه‌ای کوتاه خطاب به‌افرادی تندخو و دندان‌تیز می‌گویند: تا جایی که بتوانم مدارا خواهم کرد و از بکار بردن جبر و زور ؛ اجتناب خواهم کرد زیرا داغ کردن آخرین راه چاره من است۰ مقایسه کنید با ماکیاولی که قشون‌کشی؛ ایجاد رعب و وحشت در دل شهروندان و استفاده از جریمه و خشونت را برای موفقیت شهریار و حفظ دولت؛ ضروری می‌داند.
?با این مقدمه کوتاه
اینجانب می دانم که اولا: هنوز بسیار زود است در باره عملکرد شما به‌قضاوت و داوری بنشینیم و ثانیا می‌دانیم که وارث چه سیستم سراپا در هم ریخته و ویرانی شده‌اید۰
اما دلسوزانه و برادرانه فقط یاد‌آوری می‌کنم که سخت مراقب باشید که مبادا در زبان لاف از علی بزنید و در عمل زیر پرچم ماکیاول سینه بزنید۰
امروز هنگام  آزمون بزرگ فرا رسیده و ادعایی که فرمودید < تا پای جان بر سر پیمانی که با مردم بسته‌ام خواهم ایستاد> توسط طالبان صفت‌های مشکوک وطنی به چالش کشیده شده است
?لطفا  صریح و شفاف بگویید: در این انتخاب تاریخی طرف علی و مردم خواهید ایستاد؟ یا نه؛ وعده‌های خود را بخاطر حفظ شیرینی‌های قدرت زیر پا گذاشته و به‌سوی دیگری در خواهید غلتید.
یادتان باشد که امام علی فرموده:
وای بحال کسانی که در قیامت
بدهکار مردم باشند ۰
? @andishehayee

**«گفت‌وشنود در بحران»

بهروز مرادی

بخشی از برنامه‌ی تنش‌آمیز آقایان دکتر بیژن عبدالکریمی و دکتر حاتم قادری را شنیدم. این برنامه نشان می‌دهد که در این جامعه‌ی تک‌گویانه، حتی در بالاترین سطوح ارتباطی دانشگاهی هنوز نمی‌توانند با یکدیگر سخن بگویند و در هیچ سطحی در این جامعه، فرهنگ گفت‌وشنود محترمانه و سالم وجود ندارد.

عجیب آن است که حتی به‌جای عبارت "گفت‌وشنود"، از عبارت مخدوش "گفت‌وگو" استفاده می‌شود که در واقع، به‌جای تأکید بر سخن‌گفتن و سخن‌شنیدن متقابل، بر سخن‌گفتن و سخن‌گفتن دلالت دارد. این نخستین انحراف از تعامل سالم و سازنده‌ی اجتماعی است.

جامعه‌شناسان چهار عامل خانواده، نظام آموزشی، فضای رسانه‌ای و جمع دوستان را عوامل اصلی فرآیند جامعه‌پذیری می‌دانند. اگر در این خرده‌نظام‌های اجتماعی، فرهنگ گفت‌وشنود محترمانه با رعایت ادب و احترام متقابل تعلیم داده نشود، آنگاه ممکن است در جریان گفت‌وشنود، حریم حقوقی یا شخصیتی افراد مراعات نگردد، ممکن است با استفاده از عبارات ناپاکیزه، اقدام به متلک‌گویی یا کلی‌گویی یا افترا یا یک‌کاسه‌کردن طرف مقابل با سایرین یا برچسب‌زنی یا تهاجم و تخریب و تهمت و.... بشود و قواعد گفت‌وشنود سالم پایمال گردد.

در یک گفت‌وشنود سالم، افراد سالم چنان از نفْس سالم و شخصیت سالم برخوردار و از هنر شنیدن و گوش‌دادن به طرف مقابل بهره‌مندند که از سویی هنگام سخن‌گفتن طرف مقابل، سکوت پیشه می‌کنند و از سویی دیگر، تنها به بررسی و نقد سخنان و مواضع یکدیگر می‌پردازند و از تهاجم به فرد و متلک‌گویی و ترور و تخریب غیراخلاقی شخصیت وی خودداری می‌ورزند.

شوربختانه در هیچکدام از خرده‌نظام‌های مسئول فرآیند جامعه‌پذیری در جامعه‌ی ایران، فرهنگ گفت‌وشنود آرمانیِ سالم تعلیم داده نمی‌شود. در یک جامعه‌ی استبدادزده، والدین معمولاً خود تک‌گویانی مهارناشدنی هستند و نظام آموزش عالی نیز که ای‌بسا بیشترین پتانسیل را برای ایفای نقش به عنوان اصلی‌ترین متولی تعلیم و ترویج فرهنگ گفت‌وشنود می‌تواند داشته باشد، تحت تأثیر فرهنگ استبداد کلان، خود چنان در بحران نافرهیختگی قرار دارد که بعید است قادر باشد چنین انتظاری را برآورده سازد و مروج فرهنگ گفت‌وشنود سالم در فضایی برابر با رعایت حریم انسانی طرف مقابل باشد.

هنگامی که در سطوح بالای دانشگاه، امکان گفت‌وشنود محترمانه با رعایت حریم‌های فردی وجود نداشته باشد، آنگاه پدر و مادرها در خانواده و متولیان سخنران در رسانه و سخنگویان در تریبون‌های جامعه را چگونه می‌توان از آسیب زبانی تک‌گویی دور ساخت و از فرهنگ سخن‌گفتن تخریبی و تهاجمی پرهیز داد و تبديل مخاطب به گوشی خاموش را منسوخ نمود؟

هر گاه در جامعه، سطوح بالای دانشگاهی قادر به گفت‌وشنود سالم و تعامل سازنده و تبادل فکر و اندیشه و موضع در فضایی صلح‌آمیز نباشند، طبیعی خواهد بود که اعتراضات خیابانی و سریال‌های تلویزیونی و فیلم‌های سینمایی و مدارس و روابط معمولی اجتماعی و.... مملو از سخنان زشت و نازیبا و غیرمحترمانه و حتی فحاشی باشند.

جامعه‌ای که در دوران بی‌هنجاری به سر می‌برد و بواسطه‌ی گسست از هویت سنتی و عدم پیوست به هویت مدرن در بحران هنجاری به سر می‌برد، تشخیص نیک از بد و مرزهای رفتار درست و نادرست در آن مخدوش است و به‌همین خاطر بیش از پیش نیازمند استقرار در وضعیت باثبات هویتی سالم از نظر اجتماعی است.
فقدان چنین ثباتی، به معنی تداوم بحران در روابط و تعاملات اجتماعی خواهد بود.

گفت‌وشنود محترمانه، نیازمند بازبینی در فرآیند جامعه‌پذیری و آموزش افراد جامعه بویژه در خانواده و مدارس و رسانه‌ها در راستای تعلیم عملیاتی ادب و پرورش افراد فرهیخته و با نزاکت برای رعایت حرمت اخلاقی و چارچوب حریم حقوقی و شخصیتی است.

٢٧ آذر ١۴٠٣
?** @andishehayee

?

سید محمد خاتمی
عبدالحمید ضیایی

به گزارش آفتاب به نقل از روابط عمومی موسسه بین المللی گفتگوی فرهنگها و تمدنها، نشست علمی و فرهنگی نکوداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی، شب گذشته از سوی گروه هنر و ادبیات موسسه بین المللی گفت و گوی فرهنگ ها و تمدن ها در محل آن موسسه برگزار شد.

در این مراسم که بیش از صد تن از استادان و اهالی فرهنگ و اندیشه حضور داشتند؛ آقایان سید محمد خاتمی، دکتر محمد علی اسلامی ندوشن، احمد مسجد جامعی و دکتر سید عبدالحمید ضیایی به سخنرانی پرداختند.

سید محمد خاتمی با طرح این پرسش که چرا فردوسی را حکیم می نامند، سخنان خویش را آغاز کرد.

و ی با تاکید بر این که حکیم خواندن بزرگ ادب فارسی از روی تفنن نبوده، به نکته هایی درباره حکمت و فلسفه پرداختند تا موضوع روشن تر شود .

سید محمد خاتمی در ادامه اظهار داشت: «وقتی ما به شاهنامه نگاه می کنیم در نگاه اول یک اثر ادبی است و البته هدف ادبیات اگر ما به فرهنگ اصیل خود توجه کنیم چیزی بیش از صناعت هایی است که در تناوب گفتار به کار می رود، هدف فرزانگی، اخلاق و حکمت است و به هر حال اثر فردوسی در نگاه اول یک اثر ادبی است که به صورت نظم بیان شده است، نوع این ادب حماسه است و مضمون آن اسطوره. وقتی ما از حماسه و اسطوره صحبت می کنیم هر دوی این ها به شدت با خیال سر و کار دارد. خیال پردازی وقتی با حماسه و اسطوره همراه باشد، مساله خیال مضاعف می شود. هنر بی مانند فردوسی این است که اسطوره را در قالب حماسه چنان بیان می کند که ظرفی فوق العاده ممتاز برای بیان نظر و حکمتی است که در آن حکمت، خیر، زیبایی و حقیقت یکی است».

رییس جمهور سابق کشورمان هم چنین با اشاره به مفهوم حکومت و گونه های آن در دنیای قدیم و دنیای جدید، اینکه فردوسی از قوم ایرانی می گوید و درباره حکومت و حکمرانی به موضوع فرهی می پردازد، فرهی را فرزانگی نام نهاده و بر این پایه که فردوسی کسی را شایسته حکومت دانسته که باید از فرزانگی و حکمت نظری و عملی برخوردار باشد، اظهارداشت "فردوسی افلاطونی است و افلاطونی می اندیشد".

خاتمی کلام خویش را این گونه به پایان رسانید که فردوسی نماینده بزرگ فرهنگ ممتاز ایرانی است که با اسلام هم بارور شده است و امروز ما نیاز داریم با فرهنگی که منشاء هویت ماست و فردوسی بیانگر او بود، با توجه به فرهنگ امروز ما که به شدت مضطرب و آشفته است، گفت و گو کنیم و نیز با این ایده که در گفت و گوی فرهنگ ها و تمدن ها می توان از نگاه فردوسی و از نگاه هویت ممتاز ایران به گونه ای که فردوسی بیان می کند، با فرهنگ های دیگر سخن گفت و وارد گفت و گو شد.

دکتر سید عبدالحمید ضیایی، پژوهشگر ایرانی، با اشاره به زمانه فردوسی، به ارائه تصویری از جامعه معاصر این شاعر و حکیم ایرانی پرداخت و یاد آور شد: روزگار فردوسی، روزگار غریبی بود، از سویی ترکان نو مسلمان غزنوی از شمال شرق و اعراب از جنوب غربی با هم یگانه و متحد شده و حاکمیتی بیگانه را در ایران پایه ریزی کرده بودند، نیاز مند نیروی فیزیکی و سلاح ترکان غز بودند و ترکان نیازمند توجیه جنایات و کارهای ناصواب خویش.

وی در ادامه سخنان خویش، شاهنامه را کتابی هول آور و هراس انگیز دانست، کتابی که در آن حکیم طوس از این که در لاهوت و ماوراء غرق شده و از واقعیت های زندگی غفلت ورزد، سخت پرهیز کرده است و بر خلاف دیگر شاعران که معرفت آنها در مرحله منش و نظریه متوقف مانده است، شاهنامه را آمیزه ای از منش و کنش دانست که می تواند راهنمای عملی سلوک اجتماعی به شمار آید. و با احترام به آراء اثرگذار عارفانی چون ابن عربی،حافظ، مولانا و... ابراز داشتند که این بزرگان از توجیه زیستن بر خاک و تبیین ظاهر زندگی ناتوان بوده و باطن گرایانی ژرف اندیش اند که در پیچ و خم نظریات عرفانی گرفتار آمده اند اما شاهنامه آشتی زمین و آسمان یا ناسوت و لاهوت است.

ضیایی خرد گرایی فردوسی را مهم تر و ارجمند تر از عقل گرایی دیگر شاعران و متفکران ایرانی برشمرد و افزود: بیش از سایر شاعران، در کتاب شاهنامه ستایش خرد دیده می شود، آن هم خرد آزاد. گر چه ناصرخسرو ابیاتی گرانسنگ در باب خرد دارد اما خرد ناصرخسرو در خدمت توجیه عقاید اسماعیلیه به کار رفته است، به علاوه فردوسی حدود و حریم عقل را نیز مشخص نموده و با لحنی ادیبانه و بسیار مودبانه به نقد نارسایی های عقل جزوی پرداخته است. بر خلاف شاعران عارفی چون عطار و مولانا که با گزنده ترین و تندترین الفاظ، عقل جزوی را فرو کوفته و از هیچ طعن و لعنی در حق آن فروگذار نکرده اند.

وی در پایان نیز تاکید کرد:نیاز به شاهنامه در هر زمانی که خرد، خوار و جادو ارجمند شود و شادی بن مایه زندگی نباشد و خرد و جان بی حرمت باشد، امری واضح و بی نیاز از دلیل و برهان است.

ادامه متن ⬇️
*?*** @andishehayee

.

?مرگ در معدن درد کدام جراحی است؟

گفته می‌شود حادثۀ مرگبار امروز در معدن طبس ۱۲امین حادثه در معادن ایران طی ۴ ماه اخیر است و طی این حوادث حدود ۶۴ نفر جان خود را از دست داده‌اند. حادثۀ معدن یورت گلستان که در سال ۱۳۹۶ رخ داد بیش از ۴۰ کشته داشت، اما از آن حادثه چه درس‌هایی گرفته شد و تا چه اندازه صدای اعتراضی آن کارگران شنیده شد؟

رویکرد غالب در تحلیل مخاطرات کاری در ایران بیش از هر چیز بر «فردی‌دیدن» مخاطره مبتنی است. ازهمین‌رو، حتی در دسته‌بندی عوامل بروز حادثه برچسب «بی‌احتیاطی» بیشترین میزان فراوانی را دارد. برای مثال، از مجموع حدود ۱۴۰۰ نفر مرگ‌ومیر حین کار و همین مقدار قطع عضو حین کار در سال، بیش از ۹۰ درصد موارد به بی‌احتیاطی نسبت داده می‌شود. همین نرخ در حوادث رانندگی هم تکرار می‌شود. یا مسئلۀ بیکاری به «ضعف مهارت‌های فردی» تقلیل می‌يابد. اساساً این «فرد» است که باید در مقابل مخاطره‌های مداوم از خود مراقبت کند و گویی ساختارها و نهادها وظیفه‌ای برعهده ندارند.

این نوع تحلیل مبتنی بر «انکار وضعیت» است؛ انکار عوامل ساختاری. زیرا تأکید بر این نوع عوامل، بی‌مسئولیتی‌ها، رهاشدگی‌ها، و ناکارآمدی‌ها را آشکار می‌کند و «پاسخگویی» می‌طلبد. چیزی که ساختار از آن فراری است. اقتصاد سیاسی نهفته در مناسبات کاری ایران هم نقد استراتژی «انکار وضعیت» را دشوار می‌کند. در حادثۀ شلاق‌خوردن کارگران معدن آق‌قلا، در حادثۀ معدن یورت، و در بسیاری دیگر از موارد، پای نهادهایی در میان بود که اگر در وقوع حادثه بر «وضعیت و ابعاد ساختاری حادثه» تأکید می‌شد، مسئله ابعاد دیگری پیدا می‌کرد. خودِ این موضوع، سلطۀ موجود در روابط و محیط کار را تشدید می‌کند.

«موقتی‌سازی شغلی» هم از یکسو تشکل‌یابی نیروی کار را تضعیف کرده و از سوی دیگر شرایطی را بر کارگران تحمیل می‌کند که جرئت پیگیری ساده‌ترین و بنیادین‌ترین حقوق‌شان را از دست می‌دهند. در جریان حادثۀ معدن یورت در سال ۱۳۹۶، کارگران می‌گفتند «جرئت بیان واقعیت‌های ایمنی معدن را به بازرسان نداشتیم، چون به اخراج از کار تهدید می‌شدیم».

موقتی‌سازی شغلی، بی‌ثبات‌کاری، تشکل‌زدایی از نیروی کار، امنیتی‌کردنِ تشکل‌یابی و ... جراحی‌هایی است که درد آن وضعیت امروز کارگران معدن و کارگران پروژه‌ای و ... است.

✍ رضا امیدی

? @andishehayee

.

مصدومان زلزله بجنورد به ۲۸ نفر رسید

رییس سازمان اورژانس پیش بیمارستانی و مدیریت حوادث خراسان شمالی: تعداد مصدومان زلزله ۵.۲ ریشتری امروز (یکشنبه) بجنورد به ۲۸ نفر رسیدند.

این هم که بماند ....
.

.

داغداران طبس

حادثۀ دلخراش انفجار و ریزش معدن زغال سنگ در طبس، غم و اندوهی عمیق بر دل هر انسانی می‌نشاند.
طبس شهری در میانۀ کویر که اسفند و فروردینی چون بهشت اما تابستانی چون تنور آتش دارد. مردمانش زحمتکش و صبور و از خوش‌خلق‌ترین مردمان این دیارند. شهر طبس در گرماگرم انقلاب سال 57 بر اثر زلزله ویران شد و معماری بومی و سنتی آن تا حد زیادی از بین رفت. بر خرابه‌های شهر کهن، شهری بسیار تمیز و آراسته ساخته شده است. در سراسر خیابان‌ها، نخل‌های خرما و درختان نارنج یک در میان صف کشیده‌اند. بوی بهار نارنج بخصوص در باغ تاریخی و بی‌مانند گلشن که یادگار دوران زندیه است، هر رهگذری را مست و مدهوش می‌کند.
از جلوه‌های طبیعی و تاریخی و خلق و خوی مردم طبس در مناسبتی دیگر باید نوشت. مردم آن دیار اینک دچار بلا و مصیبت شده‌اند. سختی کار در معدن بخصوص در معدن زغال‌سنگ بر هیچ آدمیزادی پوشیده نیست. وقتی کار مشقت‌بار در معدن همراه با خطر مرگ دائمی باشد، دنیا برای زندگی جای تیره و تاری می‌شود. متأسفانه پس از تحریم کشور، بهره‌بردای از معادن، گسترش بی‌سابقه‌ای پیدا کرده است. بهره‌برداری از معادن بدون درنظر گرفتنِ عمومِ ملاحظات محیط زیستی و استانداردهای ایمنی هم به سرزمین و هم به کارگران زحمتکش آنها آسیب وارد می‌کند.
در ماجرای از دست رفتن جان نزدیک به 60 نفر از کارگرانِ زحمتکش معدن زغال سنگ طبس باید روشن شود که چه نوع اهمال و یا تخلف و بی‌دقتی سبب‌ساز این فاجعه شده است.
خداوند دل داغدیدۀ مردم شریفِ طبس و خانوادۀ قربانیان این حادثه را التیام بخشد و درهای برکت خود را به روی آنان بگشاید.

احمد زیدآبادی

? @andishehayee

.

خجالت و شرم بر ما باد!
(اكثر فيلمهاى مربوطه از لحاظ حجم توهينها و فحاشيها قابل پخش نيست.)
۱)
دیروز کلی کلیپ منتشر شده  از دهها مراسم موسوم به عیدالزهرا که دیدنش موجب خجالت هر شیعه ای و چه بسا هر مسلمانی میشود. مجالسی  پر از توهین به خلفای مسلمین، به همسر پیامبر، پر از حرکاتی جلف که معلوم ميشود بعضى از  افرادی که خود را پیرو حضرت علی(ع) میپندارند، بيش از همه موجب وهن آن وجود بلندمرتبه ميگردند.
٢)
فارغ از اينكه در مشى امامان شيعه(ع) هرگز وهن صحابه و خلفا وجود نداشته، واضح است كه اين لجن پراكنيها موجب عميق شدن اختلاف بين اهل تسنن و شيعيان ميشود. شيعيانى چون من هستند كه از اين بى اخلاقى خجالت ميكشند كه چگونه دغدغه مردمانشان اينقدر سقوط كرده است كه در دام سياستهاى مشكوك تفرقه افكنانه مى افتند؛ آنهم در كشورى كه حداقل ١٠٪؜ اهل تسنن دارد! (تقريبا همه استانهاى مرزى ما اهل تسنن هستند)
٣)
بنگريم به هياتيانى كه در عراق و ايران و پاكستان چنين از توهين به صحابه رسول الله و اعتقادات يك ميايارد مسلمان سنى خوشحالند ، اكثرا در بهم ريخته ترين اقتصادهاى جهان بسر ميبرند، از رفاه و امكانات روز دنيا تقريبا  بدورند، فاقد مهارتهاى مديريتى روز دنيا هستند، يك روز در ميان در همين ايران خودمان برق ندارند و همه اين بدبختيها را نميبينند و ظفرمندانه در بيچارگى خويش فرياد شادمانى ميكشند به اين اميد كه بعدا ماجور شوند!
٤)
هر بار كه مكه رفتم، نگاه مذهبيون سنى به ما اينگونه بود كه ما شيعيان منحرفيم و سعى ميكردند هدايتمان كنند! به همين ميزان در محافل تند مذهبى شيعه، به سنى ها نگاه طرد كننده وجود دارد؛ اين چه تربيت مذهبى منحرفيست كه كودكان را با تعصبات بي فايده مذهبى تربيت ميكنند كه از بچگى ضد برادران و خواهران مسلمان خويش باشد  و خود را ره يافته بپندارد؟
سعدى و حافظ و مولوى سنى مذهب را ميخواهيم با همين حماقتها از فرهنگ اين سرزمين طرد كنيم؟   جايشان را با كه پر كنيم
٥)
اين جريان سازمان يافته بسيار بيشتر از مشكوك است، بى اخلاقى اگر بتواند مجوزتراشى شرعى پيدا كند، ريشه دين را ميزند. به جاى  قشون كشى براى دو تار موى بيرون زده بانوان  سرزمين،  اين عربده كشان  را نهى از منكر كنيد كه والله ٩٩٪؜ فيلمهايشان قابل نمايش نبود.

عليرضاشيرى

? @andishehayee