گاهی روزا می‌رم پست‌های همین تاریخ سال قبل چنل رو نگاه می‌کنم ببینم حال و هوام چجوری بوده. الان دیدم پارسال این موقع‌ها هم باید درس می‌خوندم.🚶🏻‍♀

اگه امروز زندگی یه فیلم بود، من اون شخصیت خاکستریه بودم که نه کسی دوسش داره و نه کسی ازش متنفره. و احتمالا هیشکی هم نمی‌دونه حکمت نقشی که براش نوشتن چیه.

اولین جواب مغزم واسه فکر کردن به موقعیت‌های جدی: بعدا بهش فکر می‌کنم.

چقدر حس عجیبیه که آدم از زندگی فعلی دوستای دوران مدرسه‌ش با خبر بشه. مخصوصا اگه طرف فود بلاگر شده باشه و در عرض یه ساعت ۹۵۸۳۴۷۳۸تا ویدیو از کافه/رستوران رفتنش ببینی.

واقعا ناراحت می‌شم دست آدما چتر می‌بینم. به خودشون مربوطه‌ها ولی حیف این قطره‌های خوشگل بارون نیست؟?

توجه به جزئیات همونقدر که می‌تونه جذاب و خوشحال‌کننده باشه، می‌تونه وسیله‌ای باشه واسه آزردن و آزرده شدن.

درس سی‌ و چهارم: هیچ وقت رو شارژر بقیه حساب نکن. همونطور که "هیچ جا خونه‌ی خود آدم نمیشه"، هیچ شارژری هم شارژر خود آدم ‌نمیشه.

یعنی فرقی نداره ساعت چنده و هوا چند درجه‌ست، هر وقت نمی‌دونم باید چیکار کنم چایی می‌خورم.

همینجوری از اتاق می‌رم بیرون تو خونه یه دوری بزنم، وقتی برمی‌گردم می‌بینم عه چایی دستمه.