چقدر حس عجیبیه که آدم از زندگی فعلی دوستای دوران مدرسه‌ش با خبر بشه. مخصوصا اگه طرف فود بلاگر شده باشه و در عرض یه ساعت ۹۵۸۳۴۷۳۸تا ویدیو از کافه/رستوران رفتنش ببینی.

واقعا ناراحت می‌شم دست آدما چتر می‌بینم. به خودشون مربوطه‌ها ولی حیف این قطره‌های خوشگل بارون نیست؟🌧

توجه به جزئیات همونقدر که می‌تونه جذاب و خوشحال‌کننده باشه، می‌تونه وسیله‌ای باشه واسه آزردن و آزرده شدن.

درس سی‌ و چهارم: هیچ وقت رو شارژر بقیه حساب نکن. همونطور که "هیچ جا خونه‌ی خود آدم نمیشه"، هیچ شارژری هم شارژر خود آدم ‌نمیشه.

یعنی فرقی نداره ساعت چنده و هوا چند درجه‌ست، هر وقت نمی‌دونم باید چیکار کنم چایی می‌خورم.

همینجوری از اتاق می‌رم بیرون تو خونه یه دوری بزنم، وقتی برمی‌گردم می‌بینم عه چایی دستمه.

کاش دختره حداقل پیونی صورتی رو می‌دید بعد کات می‌کردن.

خدایا قربونت برم من این همه می‌گم دسته گل می‌خوام، گل دوست دارم، رز قرمز، پیونی صورتی منظورم این نبود که. اشتباه متوجه شدی. لطفا دوباره اقدام کن.

11‌.‌11‌.‌11 هم من برمیدارم.