︐? روزهـا و ماه‌ها، مهم نیست چه مدتی بگذره؛ من مے‌دونم که توے تك تك روزهایے که پیش رو دارم؛ مےخوام با تو رنگین کمون رو توے آسمون ببینم و زیر بارون پاییزی قدم بزنم چون تو می‌تونے حتے توے برفی‌ترین روزهاے زندگیم، شکوفہ بدے و من حس کنم که هنوز هم زندهـ ام.
لابهلاےخاطراتقدیمےمنوتو،ردخنده‌هاتبینعکس‌هاےدوربینپولارویدقدیمیمنهنوزهمبهجاموندهستاره‌یقطبےمن! توهمهنوزمی‌تونےنگاه‌هاےمنرووقتےچشمات‌هاتروستایشمے‌کنم؛ببینے؟ و من هرشب، حالتچهرتروتصورمےکنم،زمان‌هایےکهلبخندمی‌زنے. درستدرهمونلحظہ،تمامروزهاےبدازبینمے‌رنوبرایمن،بےاهمیتمےشن.
شاید این کوچك‌ترین معجزه‌ے تو باشہ مـاه کوچک آسمـونِ بے‌قرارِ مـن ،که توے یك شب تاریـک درخشیدے!

​︐? مـا همیشـہ بخشے از آدم‌هـا را با خود حمل می‌کنیـم، بخشـے کہ بہ آن «زَخـم» مے‌گوییم.