هربار که یه داستانی در توییتر پیش میاد، فرد مورد اتهام بعدش هر واکنشی که نشون بده، مردم باز فحشش می‌دن. من واقعاً برام سؤاله که نباید عذرخواهی‌ها رو پذیرفت؟ همین الان دو تا کاربر توییتر به اتهام مشابهی رسوا شده‌ن. آقایان معین و نوید. هردوشون به نوجوانان پیام…

هربار که یه داستانی در توییتر پیش میاد، فرد مورد اتهام بعدش هر واکنشی که نشون بده، مردم باز فحشش می‌دن.
من واقعاً برام سؤاله که نباید عذرخواهی‌ها رو پذیرفت؟

همین الان دو تا کاربر توییتر به اتهام مشابهی رسوا شده‌ن. آقایان معین و نوید. هردوشون به نوجوانان پیام می‌داده‌ن و سعی داشته‌ن مخشونو بزنن و… معین بعدش اومد گفت «من مریض بوده‌م و تحت درمانم و به‌خاطر همهٔ کسایی که بهشون آسیب زده‌م شرمنده‌م و…» و نوید گفت «این چیزایی که درموردم می‌گن مزخرفه. من هرگز در زندگیم کثافت‌کاری نکرده‌م و…». [نقل به مضمون کردم.]
خب این‌جا اتهام مشابهه، ولی واکنش متهمان متفاوته. با این وجود مردم هم‌چنان به هر دو نفر فحش می‌دن.
هرچند که من قویاً هرگونه ارتباط و اغوای آندرایج‌ها رو محکوم می‌کنم و ناپسند می‌دونم؛ اما موضعم سکوت بوده. کلاً قاتی جنجال‌های توییتر نمی‌شم؛ چون فضا ملتهب می‌شه و آدما فوراً دو گروه می‌شن و به هم‌دیگه فحش می‌دن. من نظرم برای خودم شفافه و نیازی هم ندارم که بحث کنم تا کسی نظرمو عوض کنه یا نظر کسی رو عوض کنم؛ چراکه این بیهوده‌ترین کار در توییتره. بنابراین همین‌جا می‌خوام برگردم به سؤال اول این نوشته: نباید عذرخواهی‌ها رو پذیرفت؟
منظورم این نیست که بیاید عذرخواهی‌ها رو بپذیریم. سؤالم دقیقاً اینه که باید پذیرفت یا نباید؟ و پاسخ هرچی که هست، دلیلمون براش چیه؟

کسایی که عادت به پاک کردنِ دوطرفهٔ چت دارن، موجوداتی‌ان که بیمار بودنشون به مرحلهٔ خطرناکی رسیده. یه مدل ترس و احساس ناامنی‌ای توی ارتباط دارن که آدمو از خودش هم می‌ترسونه. من از اینکه حتی یک کلمه جوابشونو بدم حالم بد می‌شه. خب اگه این‌قدر می‌ترسی و می‌خوای…

کسایی که عادت به پاک کردنِ دوطرفهٔ چت دارن، موجوداتی‌ان که بیمار بودنشون به مرحلهٔ خطرناکی رسیده. یه مدل ترس و احساس ناامنی‌ای توی ارتباط دارن که آدمو از خودش هم می‌ترسونه. من از اینکه حتی یک کلمه جوابشونو بدم حالم بد می‌شه.
خب اگه این‌قدر می‌ترسی و می‌خوای هیچ ردی ازت به جا نمونه و هرچی که پشت سرته رو پاک کنی، چرا اصلاً ارتباط برقرار می‌کنی، نمونهٔ مطالعاتی روانشناسی؟

کودک بودم که امین به دنیا اومد. ۶ سالم بود. برای امین گهواره اورده بودن تو خونه. بعضاً می‌رفتم تو گهواره. درست یادم نمیاد؛ اما احتمالش زیاده که چندباری هم همون‌جا خوابم برده باشه.
هنوز صداشون تو گوشمه که می‌گفتن «بچه‌ست؛ حسودی می‌کنه.». نزدیک به ۲۴ سال از اون روزها می‌گذره و من هنوز دلم می‌خواد بزنم تو صورت اون آدما و بهشون بگم که حسودی نمی‌کردم. از تاب‌تاب خوشم می‌اومد. الان با نزدیک به ۳۰ سال سن، هنوزم از تاب‌تاب خوشم میاد و اگه گهواره ببینم، می‌رم توش می‌خوابم.
می‌دونید؟ آدم اذیت می‌شه وقتی بهش صفتی رو اطلاق کنن که واقعاً بهش ربطی نداره. اگه کودک باشه، بیشتر اذیت می‌شه؛ چون نمی‌تونه از خودش دفاع کنه یا دعوا کنه.
من توی همون ۶ سالگی ترجیحم این بود که فکر کنن حسودی کرده‌م و اجازه داشته باشم در مقام یک کودک حسود تو گهواره بخوابم. درحالی‌که اگه مثل آدم باهام رفتار می‌کردن، خیلی ساده فقط می‌خوابیدم؛ مثل هر بچهٔ طبیعی دیگه‌ای که دلش می‌خواد چیزی که تا حالا نداشته رو تجربه کنه.

توییتر فقط تا اولین لحظهٔ بعد از خوندن یک خبر خوبه. یعنی همین‌که می‌فهمی یه خبری شده، فوراً باید درشو ببندی بیای تلگرام منتظر بشینی ببینی وحید آنلاین چی می‌گه.
وگرنه ۱۵ دقیقه بعد از خبر دیگر هیچ چیز عادی نیست:
چرا فلانی حمایت نکرد؟
دیدی فلانی حمایت کرد؟
فلانیا حمایت کردن که پرونده بشه براش.
پروژه‌ست بابا!
زن‌ها همیشه فلان بوده‌ن.
این مردها هستن که همیشه بیسار می‌کنن.
این دعوای زن و مرد رو تمومش کنید.
اتفاقاً باید معلوم باشه که کدوم‌طرفی وایساده.
اونی بود که فلان کرده بود؟ بیسار‌چکش مثبته.
این یارو که دارید سنگشو به سینه می‌زنید، قبل از در اومدن اولین جوش بلوغش از جلوی ساختمون فلان‌بیسار رد شده بوده. اینو چه‌طور توجیه می‌کنید؟
ما با این خوبیم؟
ما با اون بدیم؟

وای مرگ. رسماً حالم به هم می‌خوره از این چرخهٔ بی‌پایان. توییت‌ها رو می‌خونم و دچار دژاوو می‌شم.

کاش خیلی زیاد مستجاب‌الدعوه بودم. دعا می‌کردم که آخوندا برن و بعدش آدمای خوبی بیان که از سختی زندگی کم کنن. اون‌وقت دیگه ما مجبور نمی‌شیم بریم. خیلیایی که رفته‌ن برمی‌گردن و دل‌تنگیا تموم می‌شه.
حق هیچ آدمی نیست که برای پیدا کردنِ روز خوش، مجبور باشه خونه و نزدیک بودن به عزیزانشو از دست بده. این اصلاً معاملهٔ منصفانه‌ای نیست که ما رو درگیرش کرده‌ن.
واقعاً کاش در دعاهای بزرگ مستجاب‌الدعوه بودم. کاش که این آرزوهای بزرگ با دعا برآورده می‌شدن.

ای شادیِ آزادی!

حق رو بده به اونی که اشتباه کرده. یعنی بگو نظرم اینه که اشتباه کردی، ولی حق داشتی این کارو کنی. با اون چیزایی که اون لحظه تو سرت می‌گذشته، با حسی که اون لحظه داشتی، با زاویهٔ دیدت که تو اون موقعیت فقط معطوف به خودت بوده، حق داشتی اون کارو بکنی. طبیعیه. بعد…