قرن‌ها بعد انسان ــــ اگه در این معنای امروزینش وجود داشته باشه ـــــــ به محتوای پر از کثافت و تبعیض چنین باورهایی نگاه می‌کنه و باور نمی‌کنه یک روز تبارش اینقدر پلشت و پلید بودند. و البته این مختص این مرز و بوم نیست و در قلب به‌ظاهر کشورهای متمدن غربی هم این حجم از بروزهای ناانسانی و وحشیانه جاری و ساریه.

ویدیویی رو خبرگزاری‌ها از امتناع پذیرش کودکان افغانی از یک مدرسه گذاشتند و هزاران نظر پای ویدیو که اخراج، برید، چه بهتر، درود به شرف مسئول آموزش و پرورش و...
تف به مردم ظالم‌پرست ضعیف‌کش

از همون روزهای آغازین جنبش ژینا/مهسا افغان‌ها شونه به شونۀ شما در اعتراضات شرکت کردند تا همین چند روز پیش در فرانکفورت آلمان و دو سالگی جنبشی که به راه افتاده. شرم کنید اگر ذره‌ای این افکار پر از تبعیض و کثافت به ذهن‌تون خطور می‌کنه.

Ajax: It’s a contemptible thing for a man to want long life        
when his whole existence brings no relief from trouble.  
What joy is there in a long file of days,         
edging you forward toward the goal of death,         
then back again a little? I wouldn’t give much for a man         
who warms himself with the comfort of vain hopes.          
Let a man nobly live or nobly die   
if he is a nobleman: I have said what I had to say.

|||° |||

AJAX
Sophocles
Translated by JOHN MOORE
The University of Chicago Press, Ltd., London, 2013.

حدی نیست. من در انتها ایستاده‌ام. انگار زمینِ مسطح به کرانه برسد و پس از آن، ابرهای تاریک، روزنِ هرز، شکوفۀ تاریکی رُسته باشد. حدی نیست. من در انتها ایستاده‌ام و همه چیز در انتها تهی از معناست. روزها و شبان بسیاری در یادم است؛ من انگار در تلألو آفتاب، همچون دخترکی با لباسِ سفید، با نقشِ ریز گُل‌های سرخ، که نمی‌رقصد؛ کشیده می‌شود در زمانْ آهسته؛ در دشتی رنگارنگ از گل به تماشا ایستاده‌ام. حدی نیست. من در انتها ایستاده‌ام و زمین، و زمان چه موج ملایمی دارد از عطسه. عطسۀ گل.
می‌خواستم از زندگی بنویسم سالها. نشد. هربار به هر شکلی در می‌آمدم و هربار زندگی امتناعی بخیل داشت.
می‌خواهم از مرگ بنویسم در شکل‌های مختلفش، در شکل‌های مختلفم تا زمان، کوهه برآورد بر خاک و زمین چندپاره شود.

همه چیز ترسیدن است و ترس رفتن به ژرفای درون است. در گام اول با بدنت یکی می‌شوی. ما همیشه انگار فاصله‌ای ملموس از تنمان داریم؛ در ترس این فاصله کمرنگ و کمرنگ‌تر می‌شود، طوری که نه فقط تپش قلبت که جریان خونت را هم حس می‌کنی. لرزش‌ها و لرزیدن‌های بدنت، تیک‌های گاه‌به‌گاه. نبضت در دست، در گیج‌گاه، در گردن، در پات. نبض همۀ جای بدنت می‌زند. دستت به رعشه می‌افتد. در ترس، فقط در ترس است که می‌فهمی چه اندازه تنهایی؛ و جز این لاشه که بدن می‌خوانندش چیزی برای کشیدن به این سو و آن سو نداری.
ایستاده‌ام بالای کوه. ساعت از نیمه‌شب گذشته. گمان می‌کنم باید از ارتفاع‌های کم آغاز کنم، بپرم. در ارتفاع‌ کم احتمالاً دست و پات می‌شکند. درد از استخوان بیرون زده از گوشتت می‌پیچد و زوزه می‌کشی. باید از ارتفاع کم آغاز کنم. ویرانی را تنها پاسخ، ویرانی است.

درخواست یاری:
دنبال یه گلچین یا مجله یا کانال تلگرامی یا برنامه و هر فضای اشتراکی می‌گردم شبیه فیدر یا فیدلی که
۱) یه چیز و در یک فضا باشه مطالب
۲) حدود یک ساعت وقتم رو بگیره برای یه مرور کلی از بیدارشدن تا صبحونه
۳) فضاش تا حدی به هنر و روشنفکری بپردازه و از سیاست و امر روزمره هم دور نباشه اما متن‌محور و تحلیلی
۴) به انگلیسی باشه
۵) ترجیحاً در اینستا و توئیتر و این قسم شبکه‌ها یا پادبین‌های صوتی نباشه

اینجا راهنماییم کنید:
@teraseharasbot

همه چیز در روزهای پایانی است، پایانی دو شاخه. حسرت برای یک زندگی نازیسته یا پذیرش زندگی به شکلی که خواست هیچ‌کس نیست. من برای یک نبرد و مبارزه آرایش می‌چینم. پایان جوانی در آغاز راه است.

زیاد نزدیک نشو ـ این شرافت حقیقی است.

ـفرنادو پسوآ
ـترجمۀ ع. سمیعی
کتاب بی‌قراری

برمی‌گردم.